Hoofdstuk vijftien

==

‘Holly Kennedy? Ben je daar?’ galmde de stem van de dj. Het applaus stierf weg. Iedereen begon hard en opgewonden te praten en keek om zich heen waar Holly was. Nou, dan konden ze lang wachten, dacht ze, terwijl ze op het toilet ging zitten in afwachting tot de gemoederen zouden bedaren en het volgende slachtoffer aan de beurt zou zijn. Ze sloot haar ogen en telde tot tien, bad om een wonder en deed haar ogen langzaam weer open.

Ze zat nog steeds op het toilet.

Waarom beschikte ze niet, voor deze ene keer, plotseling over bovennatuurlijke krachten? Dat gebeurde toch ook altijd met de heldinnen in Amerikaanse films? Het was gewoon niet eerlijk...

Holly had geweten dat dit zou gebeuren. Vanaf het moment dat ze die envelop openmaakte had ze tranen en vernedering voorzien. Haar nachtmerrie was werkelijkheid geworden.

In de zaal werd het ineens heel stil en ze voelde zich heel kalm worden toen het tot haar doordrong dat ze haar zouden overslaan. Ze ontspande haar schouders en balde haar handen niet langer tot vuisten, ze klemde haar kaken niet langer op elkaar en merkte dat ze makkelijker kon ademhalen. De paniek was gezakt maar ze besloot te wachten tot de volgende deelnemer begon te zingen en er dan pas vandoor te gaan. Ze kon niet eens uit het raam klimmen omdat ze zich niet op de begane grond bevond, tenzij ze haar eigen dood tegemoet wilde springen. Weer iets waar haar Amerikaanse vriendin haar hand niet voor zou omdraaien.

Holly hoorde de deur van de toiletten open- en dichtgaan. O, o, ze kwamen haar halen. Wie zé ook mochten zijn.

‘Holly?’

Het was Sharon.

‘Holly, ik weet dat je hier bent, dus luister even naar me, goed?’

Holly vocht tegen de tranen die in haar ogen opwelden.

‘Ik weet dat dit een ware nachtmerrie voor je is en ik weet dat je een fobie hebt voor dit soort dingen, maar je moet je ontspannen, oké?’

Sharon’s stem klonk zo geruststellend dat Holly haar schouders ontspande.

‘Holly, ik heb een ontzettende hekel aan muizen, dat weet je.’

Holly fronste haar voorhoofd. Waar leidde dit opbeurende praatje heen?

‘En het is voor mij een ware nachtmerrie in een kamer vol met muizen te lopen. Zie je het al voor je?’

Holly glimlachte bij de gedachte en herinnerde zich dat Sharon twee weken bij Gerry en haar had gelogeerd nadat ze een muis in haar huis had ontdekt. Natuurlijk was het John toegestaan echtelijke bezoekjes af te leggen.

‘Nou, ik zou ook zitten waar jij nu zit en niets in de wereld zou mij ertoe kunnen bewegen om naar buiten te komen.’

Ze zweeg.

‘Wat?’ klonk de stem van de dj in de microfoon en toen begon hij te lachen. ‘Dames en heren, het blijkt dat onze deelneemster momenteel op het toilet zit.’ De zaal barstte in lachen uit.

‘Sharon!’ Holly’s stem trilde van angst. Ze had het gevoel dat de boze menigte elk moment de deur zou forceren, haar van haar kleren zou ontdoen en haar boven hun hoofd naar het podium zou dragen voor haar executie. Voor de derde keer raakte ze in paniek. Sharon praatte snel verder. ‘Hoe dan ook, Holly, ik wil alleen zeggen dat je het niet hoeft te doen als je het niet wilt. Niemand zal je dwingen...’

‘Dames en heren, we zullen Holly laten horen dat het haar beurt is!’ schreeuwde de dj. ‘Kom op, allemaal!’ Iedereen begon met zijn voeten te stampen en haar naam te roepen.

‘Nou ja, alleen degenen die niets om jou geven dwingen je,’ stamelde Sharon onder druk van de naderende, lawaaierige menigte. ‘Maar als je het niet doet, weet ik dat je het jezelf nooit zult vergeven. Gerry had vast een reden om je dit te laten doen.’

‘holly! holly! holly!’

‘O, Sharon!’ zei Holly weer in paniek. Plotseling leek het alsof de muren van het toilet op haar afkwamen en het zweet brak haar uit. Ze moest hier zo snel mogelijk weg. Ze stormde het toilet uit. Sharon zette grote ogen op toen ze haar radeloze vriendin zag die keek alsof ze een spook had gezien. Haar ogen waren rood en gezwollen, haar wangen vertoonden zwarte strepen – waterproof... ja, ja – en door haar tranen was al haar make-up verdwenen.

‘Let maar niet op hen, Holly,’ zei Sharon rustig. ‘Ze kunnen je niet dwingen iets te doen wat je niet wilt.’

Holly’s onderlip begon te trillen.

‘Niet doen!’ Sharon pakte haar bij haar schouders vast en keek haar aan. ‘Je mag er niet eens aan denken!’

Haar lip trilde niet meer, maar dat gold niet voor de rest van haar lichaam. Ten slotte verbrak Holly haar stilzwijgen. ‘Ik kan niet zingen, Sharon,’ fluisterde ze met grote ogen van angst.

‘Dat weet ik!’ zei Sharon lachend. ‘En dat weet je familie ook! Laat de rest toch de klere krijgen! Je zult hun lelijke smoelen nooit meer zien! Wat kan het jou schelen wat ze denken? Mij kan het in elk geval niets schelen. Jou wel?’

Holly dacht even na. ‘Nee,’ fluisterde ze.

‘Ik kan je niet verstaan, wat zei je? Kan het je wat schelen wat ze denken?’

‘Nee,’ zei ze iets harder.

‘Harder!’ Sharon schudde haar door elkaar.

‘Nee!’ schreeuwde ze.

‘Harder!’

‘neeeeeeeeeee! het kan me niet schelen wat ze denken!’ schreeuwde Holly zo hard dat het lawaai in de zaal verstomde. Sharon keek lichtelijk verontrust. Waarschijnlijk was ze een beetje doof en ze bleef een poosje verstijfd staan. De twee glimlachten naar elkaar en giechelden toen om hun eigen stupiditeit.

‘Kom, laat dit gewoon weer een van die gekke Holly-dagen zijn zodat we er nog maanden om kunnen lachen,’ smeekte Sharon.

Holly wierp voor de laatste keer een blik in de spiegel, veegde de uitgelopen mascara weg, haalde diep adem en rende naar de deur van de toiletten als een vrouw met een missie. Ze rukte de deur open en keek recht in de gezichten van haar adorerende fans die allemaal met hun gezicht naar de toiletten stonden en haar naam scandeerden. Ze begonnen allemaal te juichen toen ze haar zagen, dus maakte ze een overdreven en theatrale buiging en liep onder luid applaus en gelach naar het podium, terwijl Sharon schreeuwde: ‘Laat ze toch allemaal de klere krijgen!’

Of ze het leuk vond of niet, Holly had nu ieders aandacht. Als ze niet de toiletten was ingerend dan zouden de mensen die achter in de zaal stonden te kletsen waarschijnlijk niet eens hebben gemerkt dat ze zong maar nu had ze nog meer de aandacht getrokken.

Ze stond met haar armen over elkaar op het podium en staarde geschokt naar het publiek. De muziek begon zonder dat ze het merkte en ze miste de eerste regels van het nummer. De dj zette de cd stil.

Het was volkomen stil. Holly schraapte haar keel en het geluid galmde door de zaal. Ze keek naar Denise en Sharon voor hulp en iedereen aan haar tafel stak zijn duim op. Normaal gesproken zou Holly hebben gelachen omdat het zo afgezaagd was, maar op dat moment ervoer ze het op een eigenaardige manier als bemoedigend. Ten slotte begon de muziek weer. Holly klemde de microfoon tussen haar handen en bereidde zich voor. Met een ontzettend bibberig en timide stemmetje zong ze: ‘What would you do if I sang out of tune? Would you stand up and walk out on me?’

Denise en Sharon gierden het uit omdat het een geweldige keus was en juichten haar toe. Holly worstelde verder, ze zong afschuwelijk en keek alsof ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Net op het moment dat ze dacht dat ze weer boegeroep zou horen, zongen haar familie en vriendinnen het refrein mee. ‘Ooh, I’ll get by with a little help from my friends; yes, I’ll get by with a little help from my friends.’

Het publiek keek lachend naar de tafel met haar familie en vrienden en de stemming kwam er iets meer in. Holly bereidde zich voor op de hoge noot die ze moest zingen en schreeuwde zo hard mogelijk: ‘Do you neeeed anybody?’ Zelfs zij schrok van haar harde stemgeluid en een paar mensen hielpen haar door ‘I need somebody to love’ met haar mee te zingen.

‘Do you neeeed anybody?’ herhaalde ze en moedigde het publiek aan mee te zingen door de microfoon op de zaal te richten. ‘I need somebody to love’ zongen ze allemaal mee en applaudisseerden voor zichzelf. Holly was nu minder nerveus en worstelde zich door de rest van het nummer heen. De mensen achter in de zaal praatten gewoon door en het personeel bracht drankjes rond en liet glazen vallen. Holly had het gevoel dat zij de enige was die naar zichzelf luisterde.

Toen ze eindelijk was uitgezongen, klapten alleen haar familie en vriendinnen en een paar beleefde mensen voor in de zaal. De dj nam de microfoon van haar over en zei lachend: ‘Een hartelijk applaus voor de ongelooflijk dappere Holly Kennedy!’

Ditmaal waren het alleen haar familie en vriendinnen die juichten. Denise en Sharon liepen huilend van het lachen op haar toe.

‘Ik ben zo trots op je!’ zei Sharon terwijl ze Holly omhelsde. ‘Het was afschuwelijk!’

‘Bedankt dat je me geholpen hebt, Sharon,’ zei Holly die haar armen om haar vriendin sloeg.

Jack en Abbey juichten en Jack klapte voor haar terwijl hij riep: ‘Vreselijk! Werkelijk vreselijk!’

Holly’s moeder glimlachte bemoedigend naar haar in de wetenschap dat ze haar bijzondere zangtalent aan haar dochter had doorgegeven en Holly’s vader lachte zo hard dat hij nauwelijks in staat was om zijn dochter aan te kijken. En Ciara kon alleen maar steeds weer herhalen: ‘Ik wist niet dat iemand zó slecht kon zijn.’

Declan die aan de andere kant van de zaal stond, zwaaide met zijn camera naar haar en stak zijn duim naar beneden. Holly verstopte zich in een hoekje aan tafel en nam kleine slokken water terwijl ze naar de anderen luisterde die haar met haar verschrikkelijk slechte optreden feliciteerde. Holly kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst zo trots was geweest.

John liep onzeker op Holly toe en ging tegen de muur achter haar staan om zwijgend naar de volgende deelnemer te kijken. Ten slotte verzamelde hij zijn moed en zei: ‘Waarschijnlijk is Gerry hier nu,’ en keek haar met waterige ogen aan.

Arme John, hij miste zijn beste vriend ook. Ze glimlachte bemoedigend naar hem en keek de zaal in.

Een uur later was iedereen aan de beurt geweest en trokken Daniel en de dj zich terug om de stemmen te tellen. Iedereen had bij de ingang een stemformuliertje gekregen en Holly kon zich er niet toe zetten om haar eigen naam op te schrijven dus gaf ze haar stemformuliertje aan Sharon. Het was zonneklaar dat Holly niet zou winnen, maar dat was ook nooit haar bedoeling geweest. En voor het uitzonderlijke geval dat ze wel zou winnen huiverde ze bij de gedachte dat ze over twee weken terug zou moeten komen om alles nog eens over te doen. Ze had er niets van geleerd, behalve dat ze een nog grotere hekel aan karaoke had. Keith, de winnaar van vorig jaar, had minstens dertig vrienden meegenomen en dat betekende dat hij de gedoodverfde winnaar was en Holly betwijfelde ten zeerste dat haar ‘adorerende fans’ op haar zouden stemmen.

De dj draaide een pathetische cd van een drumsolo toen de winnaars bekend zouden worden gemaakt. Daniel klom in zijn zwarte leren jack en zwarte broek op het podium en werd begroet door gillende en fluitende meisjes. Zorgwekkend was dat het meisje dat het meeste lawaai maakte Ciara was. Richard keek opgewonden en stak zijn duim op naar Holly. Een heel lief maar ongelooflijk naïef gebaar, dacht ze. Blijkbaar begreep hij ‘de regels’ niet.

Er ontstond wat verwarring toen de drumsolo bleef hangen en de dj naar de draaitafel rende om de cd uit te zetten. Er viel een doodse stilte en de winnaars werden op weinig spectaculaire wijze aangekondigd. ‘Ik wil alle deelnemers graag bedanken, jullie hebben voor geweldig amusement gezorgd.’ Die laatste opmerking was voor Holly bedoeld die zich vreselijk opgelaten voelde. ‘De twee deelnemers die naar de finale gaan, zijn...’ Daniel zweeg om de spanning te verhogen, ‘Keith en Samantha!’

Holly sprong opgewonden van haar kruk en maakte een vreugdedansje met Denise en Sharon. Ze had zich van haar leven nog nooit zo opgelucht gevoeld. Richard keek heel erg verward en de rest van de familie feliciteerde haar met haar triomfantelijke verlies.

‘Ik heb op dat blondje gestemd,’ verkondigde Declan teleurgesteld.

‘Alleen omdat ze grote tieten heeft,’ zei Holly lachend.

‘Tja, we hebben allemaal zo onze individuele talenten,’ beaamde Declan.

Holly ging weer zitten en vroeg zich af wat haar talenten waren. Het moest een heerlijk gevoel zijn om iets te winnen, om te weten dat je een talent hebt. Holly had nog nooit iets van haar leven gewonnen, ze deed niet aan sport, ze kon geen instrument bespelen en ze bedacht dat ze geen hobby’s had en geen speciale interesses. Wat moest ze op haar cv zetten wanneer ze eindelijk eens op zoek ging naar een baan? Ze kon moeilijk opschrijven dat ze graag een borrel lustte en dol was op winkelen. Ze nam peinzend een slokje van haar drankje. Holly was haar hele leven alleen in Gerry geïnteresseerd geweest, alles wat ze deed had met hem te maken. En wat had ze nu? Geen baan, geen echtgenoot en ze kon niet eens karaoke doen, laat staan winnen.

Zo te zien waren Sharon en John in een verhitte discussie verwikkeld. Abbey en Jack keken elkaar zoals gewoonlijk als smoorverliefde tieners aan, Ciara stond heel dicht tegen Daniel aan en Denise... Waar was Denise toch?

Holly keek om zich heen en zag haar op het podium zitten. Ze zwaaide met haar benen en nam een heel uitdagende houding aan voor de dj. Holly’s ouders waren hand in hand vertrokken toen bekend werd dat zij niet had gewonnen, dus bleef alleen Richard nog over... Richard zat in een hoekje naast Ciara en Daniel en keek om zich heen als een kind dat verdwaald was. Hij nam om de paar seconden zenuwachtig een slokje van zijn drankje. Holly besefte dat ze er ook zo moest hebben uitgezien... als een geboren verliezer. Maar deze verliezer had tenminste een vrouw en twee kinderen die thuis op hem wachtten, in tegenstelling tot Holly die een afspraakje met haar magnetron had.

Holly ging op de kruk tegenover hem zitten en begon een gesprek. ‘Heb je het naar je zin?’

Hij keek op van zijn drankje, geschrokken dat iemand tegen hem sprak. ‘Ja, dank je, Holly, ik vermaak me best.’

Als dit zijn manier van vermaken was, moest Holly er niet aan denken hoe hij er tijdens een begrafenis uit zou zien... Oeps, zo had ze hem natuurlijk al eens meegemaakt.

‘Het verbaast me dat je bent gekomen, ik dacht niet dat dit iets voor jou was.’

‘Ach, je weet wel... je moet je familie steunen.’ Hij roerde in zijn drankje.

‘Waar is Meredith?’

‘Emily en Timothy,’ antwoordde hij alsof dat alles verklaarde.

‘Moet je morgen werken?’

‘Ja,’ zei hij en dronk ineens zijn glas leeg. ‘Dus ik moet er maar eens vandoor. Je was tof vanavond, Holly.’ Hij keek ongemakkelijk naar zijn familie en wist niet of hij hen moest onderbreken om afscheid te nemen maar besloot uiteindelijk het niet te doen. Hij knikte naar Holly en baande zich een weg door de drukke zaal.

Holly was weer alleen en ineens voelde ze een golf van paranoia opkomen. Het liefst pakte ze haar tas en ging naar huis maar ze wist dat ze de rit moest uitzitten. Er zouden in de toekomst genoeg momenten zijn waarop ze zoals nu alleen zou zijn, een eenling in gezelschap van stelletjes. Ze moest zich aan deze nieuwe situatie aanpassen. Maar ze voelde zich vreselijk en ze was ook boos op de anderen die haar niet eens opmerkten. Vervolgens vervloekte ze zichzelf omdat ze zo kinderachtig was, haar vrienden en familie hadden haar zo goed gesteund. Holly vroeg zich af of dat zijn bedoeling was geweest. Dacht hij dat deze situatie goed voor haar was? Dacht hij dat dit haar zou helpen? Misschien had hij gelijk. Ze werd beslist op de proef gesteld. Ze werd gedwongen om in meer dan één opzicht dapperder te zijn. Ze had op een podium gestaan en voor honderden mensen gezongen en nu werd ze omringd door stelletjes. Ze waren overal. Wat zijn plan ook was, ze werd gedwongen om dapperder te worden zonder hem. Gewoon blijven zitten, zei ze tegen zichzelf.

Holly glimlachte terwijl ze naar haar zusje keek die met Daniel praatte. Ciara was heel anders dan zij, ze was zo zorgeloos en zelfverzekerd en leek zich nooit zorgen te maken. Zolang als Holly zich kon herinneren had Ciara nooit lang een baan of een vriendje gehad, ze was met haar gedachten altijd ergens anders en droomde over verre landen die ze wilde bezoeken. Holly wenste dat ze meer op Ciara leek maar ze was een echte huismus en kon zich niet voorstellen dat ze haar familie, vrienden en haar leventje hier ooit achter zou laten. In elk geval zou ze nooit het leven dat ze ooit had geleid achter zich kunnen laten.

Ze keek naar Jack die nog steeds alleen maar oog had voor Abbey. Ze wenste zelfs dat ze meer op hem leek; hij was dol op zijn baan als leraar aan een middelbare school. Hij was de leuke Engelse leraar die door alle tieners gerespecteerd werd en als Holly en Jack een van zijn leerlingen op straat tegenkwamen, werd hij altijd hartelijk en met een grote grijns begroet. De meisjes waren allemaal gek op hem en de jongens wilden later allemaal zoals hij worden. Holly zuchtte diep en dronk haar glas leeg. Ze verveelde zich.

Daniel keek naar haar. ‘Holly, kan ik iets te drinken voor je halen?’

‘Nee, dankjewel, Daniel. Ik ga zo naar huis.’

‘Ach, Hol!’ protesteerde Ciara. ‘Je gaat toch niet nu al weg? Het is jouw avond!’

Holly had helemaal niet het gevoel dat het haar avond was. Ze had het idee dat ze onuitgenodigd op een feestje was komen binnenvallen waar ze niemand kende.

‘Nee, Daniel, ik hoef niets meer,’ zei ze weer tegen Daniel.

‘Nee, je gaat nog niet weg,’ zei Ciara. ‘Een wodka-cola voor haar en nog eens hetzelfde voor mij,’ instrueerde ze Daniel.

‘Ciara!’ riep Holly die zich geneerde voor de ongemanierdheid van haar zus.

‘Nee, het geeft niet!’ stelde Daniel haar gerust. ‘Ik heb het toch gevraagd.’ Hij liep naar de bar.

‘Ciara, dat was echt heel onbeschoft van je,’ zei Holly boos.

‘Waarom? Hij hoeft toch niet te betalen? Het is verdomme zijn tent,’ verdedigde Ciara zich.

‘Dat betekent nog niet dat je zomaar om gratis drankjes kunt vragen—’

‘Waar is Richard?’ onderbrak Ciara haar.

‘Hij is naar huis gegaan.’

‘Shit! Hoe lang geleden?’ Ze sprong in paniek van haar kruk.

‘Geen idee, vijf of tien minuten geleden. Waarom?’

‘Hij zou me naar huis brengen!’ Ciara zocht naar haar tas en gooide alle jassen op de grond.

‘Ciara, hij is al lang weg. Je haalt hem nooit meer in.’

‘Jawel. Hij heeft zijn auto heel ver weg geparkeerd. Ik hou hem wel aan wanneer hij langs rijdt.’ Eindelijk vond ze haar tas en rende naar de uitgang terwijl ze schreeuwde: ‘Dag Holly! Goed gedaan. Je was werkelijk verschrikkelijk!’

Nu was Holly weer alleen. Geweldig, dacht ze toen Daniel met de drankjes terugkwam, nu zat zij aan hem vast.

‘Waar is Ciara?’ vroeg Daniel. Hij zette de drankjes op tafel en ging tegenover Holly zitten.

‘O, ik moest van haar zeggen dat het haar heel erg spijt maar ze is mijn broer achternagerend. Hij zou haar een lift geven.’ Holly beet schuldbewust op haar lip omdat ze heel goed wist dat Ciara geen seconde aan Daniel had gedacht toen ze naar buiten rende. ‘Sorry dat ze daarnet zo onbeschoft tegen je was.’ Toen begon ze te lachen. ‘Hemel, je zult ons wel de meest onbeschofte familie in de wereld vinden. Ciara heeft nu eenmaal een grote mond, maar meestal meent ze niet wat ze zegt.’

‘En jij wel?’ Hij glimlachte.

‘Toen wel.’ Ze lachte weer.

‘Hé, het geeft niet. Nu heb je een extra drankje.’ Hij schoof het glaasje naar haar toe.

‘Jakkes, wat is dat?’ Holly trok haar neus op.

Daniel keek niet op zijn gemak de andere kant op en schraapte zijn keel. ‘Dat weet ik niet meer.’

‘Ah, kom op!’ lachte Holly. ‘Je hebt het net besteld! Een vrouw heeft het recht te weten wat ze drinkt!’

Daniel keek haar glimlachend aan. ‘Het heet een bj. Je had het gezicht van de barkeeper moeten zien toen ik het bestelde. Ik geloof niet dat hij wist dat het een shot was!’

‘O, god,’ lachte Holly. ‘Waarom drinkt Ciara dit? Het ruikt vreselijk!’

‘Ze zei dat het zo lekker wegdrinkt,’ zei hij en begon weer te lachen.

‘Het spijt me, Daniel, ze is soms werkelijk verschrikkelijk.’ Holly schudde haar hoofd.

Daniel keek geamuseerd over Holly’s schouder. ‘Zo te zien amuseert je vriendin zich opperbest.’

Holly draaide zich om en zag Denise en de dj in een innige omhelzing naast het podium. Haar uitdagende houding had blijkbaar succes gehad.

‘O, nee, niet die vreselijke dj die me gedwongen heeft om uit het toilet te komen,’ kreunde Holly.

‘Dat is Tom O’Connor van Dublin fm,’ zei Daniel lachend. ‘Hij is een vriend van me.’

Holly verborg opgelaten haar gezicht in haar handen.

‘Hij werkt hier vanavond omdat de karaoke live op de radio werd uitgezonden,’ zei hij ernstig.

‘wat?’ Holly kreeg voor de twintigste keer die avond bijna een hartaanval.

Daniel lachte. ‘Ik maak maar een grapje. Ik wilde gewoon even je gezicht zien.’

‘O, mijn god, alsjeblieft, doe me dat niet aan,’ zei Holly terwijl ze haar hand op haar hart drukte. ‘Het was al erg genoeg dat de mensen hier me gehoord hebben. Ik moet er niet aan denken dat de hele stad me zou horen.’ Ze wachtte tot haar hart bedaarde terwijl Daniel haar geamuseerd aankeek.

‘Ik hoop dat je het niet vervelend vindt als ik het je vraag, maar waarom heb je meegedaan als je het zo erg vindt?’ vroeg hij voorzichtig.

‘O, mijn humoristische echtgenoot vond het een leuk idee om zijn amuzikale vrouw voor een zangwedstrijd op te geven.’

Daniel lachte. ‘Zó slecht was je nu ook weer niet. Is je man hier?’ Hij keek om zich heen. ‘Ik wil niet dat hij denkt dat ik zijn vrouw met dat afschuwelijke drankje probeer te vergiftigen,’ zei hij met een blik op de shot.

Holly liet haar ogen door de zaal glijden en glimlachte. ‘Ja, hij is hier zeker... ergens.’

==

==

Hoofdstuk zestien

==

Holly hing het laken aan de waslijn en dacht eraan hoe ze de rest van de maand mei een klunzige poging had gedaan weer wat orde in haar leventje te scheppen. Er waren dagen dat ze heel opgewekt en tevreden was en er het volste vertrouwen in had dat ze haar leven weer op de rails zou krijgen, maar zodra ze dat gevoel had, verdween het weer en voelde ze zich weer verdrietig worden. Ze probeerde een regelmaat te vinden die ze met plezier kon volhouden zodat ze weer het gevoel had dat ze in haar lichaam thuishoorde en dat haar lichaam in dit leven thuishoorde, in plaats van als een zombie naar het leven van anderen te kijken en te wachten tot er een eind aan haar leven kwam. Helaas bleek de regelmaat niet precies te zijn waarop ze had gehoopt. Ze zat uren in de woonkamer en dacht aan alle herinneringen die ze aan Gerry had. Helaas bracht ze het grootste deel van die tijd door met herinneringen aan elke ruzie die ze hadden gehad en wenste ze dat ze de klok kon terugdraaien en elk verschrikkelijk woord dat ze ooit tegen hem had gezegd kon terugnemen. Ze bad dat Gerry had geweten dat ze die woorden alleen in haar boosheid had gezegd en niet haar ware gevoelens weerspiegelden. Ze kwelde zichzelf met de keren dat ze egoïstisch was geweest en met haar vriendinnen uit was gegaan in plaats van thuis te blijven en het weer goed te maken. Ze kwelde zichzelf met de keren dat ze was weggelopen terwijl ze hem had moeten omhelzen, voor de keren dat ze dagenlang wrok tegen hem had gekoesterd in plaats van hem te vergeven, voor de keren dat ze meteen ging slapen in plaats van de liefde met hem te bedrijven. Ze wilde elk moment terugnemen waarvan ze wist dat hij heel kwaad op haar was geweest en haar haatte. Ze wenste dat al haar herinneringen goede waren maar de slechte kwamen steeds terug en achtervolgden haar. Het was allemaal zo zonde van de tijd geweest.

En niemand had hun verteld dat ze nog maar zo weinig tijd hadden.

Er waren ook dagen dat ze vrolijk was. Dan leefde ze in haar dagdromen en liep voortdurend met een glimlach rond, dan betrapte ze zichzelf erop dat ze giechelend over straat liep wanneer ze zich ineens iets grappigs herinnerde. Dat was haar regelmaat. Er waren ook dagen dat ze heel erg depressief was, waarna ze uiteindelijk de moed verzamelde weer een paar dagen positief te zijn. Maar bij het minste geringste sprongen de tranen weer in haar ogen. Het was een vermoeiend proces en meestal had ze geen energie om de strijd met haar verstand aan te gaan. Haar geest was veel sterker dan welke spier ook in haar lichaam.

Vriendinnen en familie kwamen en gingen. Soms hielpen ze haar met haar verdriet, op andere keren maakten ze haar aan het lachen, maar zelfs als ze lachte ontbrak er iets. Ze leek nooit echt vrolijk te zijn, ze leek de tijd te doden terwijl ze op iets anders wachtte. Ze had geen zin meer om alleen maar te bestaan; ze wilde leven. En wat was de zin van het leven als er geen leven in zat? Die vragen gingen steeds weer door haar hoofd tot ze het punt bereikte dat ze niet meer wilde ontwaken uit haar dromen die zo echt leken.

Diep in haar hart wist ze dat het normaal was om zich zo te voelen, ze dacht niet echt dat ze bezig was gek te worden. Ze wist dat de mensen zeiden dat ze op een dag weer gelukkig zou zijn en dit gevoel slechts een vage herinnering. En aan dat idee wennen was nu juist zo moeilijk.

Ze las en herlas Gerry’s brief telkens weer en analyseerde elk woord en elke zin, en elke dag had alles weer een nieuwe betekenis. Maar ze kon proberen tussen de regels door te lezen op zoek naar de verborgen boodschap tot ze een ons woog, het feit bleef dat ze nooit écht precíes zou weten wat hij bedoelde, want ze zou hem nóóit méér spreken. En dat vond ze nu zo moeilijk te accepteren en dat maakte haar kapot.

Maar mei was voorbij en juni was begonnen, de avonden werden warmer en het bleef langer licht en ook de ochtenden waren mooier. En met die heldere, zonnige dagen bracht juni ook helderheid. Ze kon zich niet meer verstoppen zodra het donker werd en ze kon niet meer tot ’s middags in bed blijven liggen. Het leek alsof heel Ierland uit een winterslaap was ontwaakt, zich loom uitrekte en geeuwde en plotseling weer tot leven kwam. Het was tijd om alle ramen open te zetten en te luchten, het huis te bevrijden van de geesten van de winter en de donkere dagen, het was tijd om op te staan als de vogels begonnen te zingen en een wandeling te maken en de mensen aan te kijken en te glimlachen en te groeten in plaats van zich onder een dikke laag kleren te verbergen en met neergeslagen ogen van plek naar plek te rennen en de wereld te negeren. Het was tijd om zich niet langer in het donker te verbergen en met opgeheven hoofd de waarheid onder ogen te komen.

De maand juni bracht ook weer een brief van Gerry.

Holly had in het zonnetje gezeten, genietend van het nieuwe glorieuze leven en had zenuwachtig maar toch ook opgewonden de vierde brief gelezen. Ze vond het heerlijk om de kaart vast te houden en met haar vingertoppen over de gedroogde inkt te strijken. Hij had in zijn nette handschrift de voorwerpen opgeschreven die van hem waren en die zich nog in huis bevonden. Naast elk voorwerp had hij uitgelegd wat Holly ermee moest doen en waar het betreffende voorwerp heen moest. Onderaan stond:

==

PS: Ik hou van je, Holly, en ik weet dat jij van mij houdt. Je hebt mijn bezittingen niet als herinnering aan mij nodig, je hoeft ze niet te bewaren als bewijs dat ik heb bestaan of nog steeds in je hoofd besta. Je hoeft mijn trui niet te dragen om me om je heen te voelen, ik ben er al... ik sla altíjd mijn armen om je heen.

==

Holly had het heel erg moeilijk gevonden. Ze wenste bijna dat hij haar weer had gevraagd nog eens karaoke te doen. Ze zou voor hem uit een vliegtuig zijn gesprongen of duizend mijl hebben gerend, álles behalve zijn klerenkast uitmesten en de dingen die aan zijn aanwezigheid herinnerden wegdoen. Maar hij had gelijk en dat wist ze. Ze kon zich niet eeuwig aan zijn kleren blijven vastklampen. Ze kon niet net doen alsof hij terugkwam om zijn kleren te halen. De fysieke Gerry was er niet meer; hij had zijn kleren niet nodig.

In emotioneel opzicht was het een zeer uitputtende ervaring. Het nam dagen in beslag de klus te klaren. Elk kledingstuk en elk stukje papier dat ze in een zak stopte riep duizend-en-één herinneringen op. Ze drukte elk voorwerp tegen haar borst voordat ze er afscheid van nam. Elke keer dat ze het in een zak stopte, was het alsof ze weer van een deel van Gerry afscheid nam. Het was zwaar, heel zwaar en soms te zwaar.

Ze vertelde haar familie wat ze van plan was en hoewel ze allemaal steeds weer aanboden haar te helpen en te steunen, wist Holly dat ze dit alleen moest doen. Ze moest er de tijd voor nemen. Ze moest op passende wijze afscheid nemen want ze wist dat ze de voorwerpen nooit meer terug zou zien. Ze zouden, net als Gerry, nooit meer terugkomen. Ondanks Holly’s wens om alleen te zijn, kwam Jack een paar keer langs om haar broederlijke steun aan te bieden en dat had Holly op prijs gesteld. Elk voorwerp had een geschiedenis en ze praatten en lachten om de herinneringen die het desbetreffende voorwerp opriep. Hij was er voor haar als ze huilde en hij was er voor haar toen ze eindelijk het stof van haar handen veegde en de klus geklaard was. Hij was de enige die tegen haar wens in kon gaan. Het was een moeilijke opdracht, maar een opdracht die moest worden uitgevoerd. Een opdracht die een stuk makkelijker werd gemaakt omdat Gerry haar hielp. Holly hoefde zich geen zorgen te maken over het feit dat zíj alle grote beslissingen moest nemen, dat had Gerry al voor haar gedaan. Hij hielp haar en voor deze ene keer had Holly het gevoel dat ze hem ook hielp.

Lachend deed ze de stoffige cassettes van zijn favoriete rockband uit zijn schooltijd in een zak. Tijdens zijn pogingen de steeds groter wordende rotzooi in zijn kast binnen de perken te houden, stuitte Gerry minstens één keer per jaar op de oude schoenendoos. Dan schalde de heavy metal muziek uit alle boxen in huis en werd Holly gekweld door jankende gitaren en slechte geluidskwaliteit. Ze had altijd geroepen dat ze niet kon wachten die bandjes weg te gooien, maar ze voelde niet de opluchting zoals ze eens had gehoopt.

Haar blik viel op een opgerold, verfrommeld kledingstuk in een hoekje van zijn kast – Gerry’s geluksvoetbaltrui. Er zaten nog steeds gras- en moddervlekken op van de laatste overwinning op het voetbalveld. Ze drukte de trui tegen haar gezicht en snoof diep: de geur van bier en zweet was vaag maar nog aanwezig. Ze legde hem opzij om te wassen en aan John te geven.

Zo veel voorwerpen, zo veel herinneringen. Aan elk voorwerp werd een kaartje gehangen en vervolgens in een zak gestopt, en zo ging het ook in haar hoofd: ze sloeg de voorwerpen in haar geheugen op, zodat ze er later een beroep op kon doen om haar in de toekomst te helpen. Voorwerpen die eens zo vol leven en heel belangrijk waren geweest, lagen nu levenloos op de grond. Zonder hem waren het gewoon dingen.

De smoking die hij tijdens hun huwelijk had gedragen, zijn kostuums, overhemden en dassen die hij altijd mopperend aantrok als hij naar zijn werk ging. De mode van de afgelopen jaren: glimmende kostuums en trainingspakken, weggestouwd in zakken. Een snorkel van de eerste keer dat ze samen doken, een schelp die hij tien jaar geleden van de zeebodem had opgeraapt, zijn verzameling bierviltjes uit elke kroeg in elk land waar ze geweest waren. Brieven en verjaardagskaarten die vrienden en familie hem door de jaren heen hadden gestuurd. Valentijnskaarten van Holly. Teddyberen en poppen uit zijn kindertijd die naar zijn ouders zouden worden gestuurd. Oude afschriften, zijn golfclubs voor John, boeken voor Sharon, herinneringen, tranen en een lach voor Holly.

Zijn hele leven in twintig vuilniszakken gepropt.

Zijn en haar herinneringen weggestouwd in Holly’s geheugen.

Elk stoffig voorwerp riep tranen, herinneringen en een lach op. Ze deed ze in zakken, verwijderde het stof, veegde haar tranen af en sloeg de herinneringen in haar geheugen op.

Holly’s mobieltje ging. Ze liet de wasmand op het gras vallen en rende door de openstaande terrasdeuren de keuken in.

‘Hallo?’

‘Ik ga een ster van je maken!’ gilde Declan hysterisch aan de andere kant van de lijn en barstte in onbedaarlijk lachen uit.

Holly wachtte tot hij bedaarde en probeerde intussen te bedenken waar hij het over had. ‘Declan, ben je dronken?’

‘Een beetje misschien, maar dat doet er niet toe,’ zei hij met dubbele tong.

‘Declan, het is tien uur ’s morgens!’ Holly lachte. ‘Ben je al naar bed geweest?’

‘Nee.’ Hij hikte. ‘Ik zit nu in de trein op weg naar huis. Over een uur of drie kan ik mijn bed induiken.’

‘Over drie uur pas! Waar ben je dan?’ Holly lachte weer. Ze vond dit leuk. Het herinnerde haar eraan dat ze Jack vroeger op de meest vreemde tijden belde wanneer ze zich weer eens een avond had misdragen.

‘Ik ben in Galway. Gisteravond was de prijsuitreiking,’ zei hij alsof ze dat had moeten weten.

‘O, neem me niet kwalijk, daar wist ik niets van. Welke prijsuitreiking was dat?’

‘Dat heb ik je verteld!’

‘Nee, dat heb je me niet verteld.’

‘Ik heb Jack gevraagd het je te vertellen, de lul—’ Hij struikelde over zijn woorden.

‘Nou, dat heeft hij niet gedaan,’ onderbrak ze hem, ‘dus vertel het me zelf maar.’

‘Gisteravond was de prijsuitreiking van de studentenmedia en ik heb gewonnen!’ gilde hij en Holly hoorde een verschrikkelijk kabaal. Blijkbaar vierde de hele treincoupé feest. Ze was ontzettend blij voor hem.

‘En de prijs is dat het volgende week op Channel 4 wordt uitgezonden! Het is toch niet te geloven!’ Er werd weer gejuicht en Holly kon hem nauwelijks verstaan. ‘Je wordt beroemd, zus!’ was het laatste wat ze hoorde voordat de verbinding werd verbroken. Wat was dit vreemde gevoel dat ze nu in haar lijf voelde? Was het... nee, dat kon niet... kon het zijn dat Holly een gevoel van blijdschap ervoer?

Ze belde haar familie om het goede nieuws te vertellen, maar ontdekte dat ze allemaal hetzelfde telefoontje hadden gekregen. Ciara had urenlang aan de telefoon gehangen en als een opwonden bakvis gepraat over het feit dat ze op tv zouden komen en beëindigde haar relaas uiteindelijk dat ze met Denzel Washington ging trouwen. Er werd afgesproken dat de familie volgende week woensdag in Hogan’s bijeen zou komen om naar de documentaire te kijken. Daniel was zo vriendelijk geweest om Club Diva ter beschikking te stellen, zodat ze de uitzending op het grote muurscherm konden bekijken. Holly was heel blij voor haar broer en belde Sharon en Denise om het goede nieuws te vertellen.

‘O, dat is waanzinnig nieuws, Holly!’ fluisterde Sharon.

‘Waarom fluister je?’ fluisterde Holly terug.

‘O, die ouwe zuurpruim hier heeft besloten dat het een geweldig idee is ons te verbieden persoonlijke telefoongesprekken te voeren,’ klaagde Sharon. ‘Ze zegt dat we meer tijd met onze vriendinnen aan de telefoon doorbrengen dan dat we werken dus loopt ze de hele tijd rond om ons te controleren. Ik zweer je, het is net alsof ik weer op school zit en die oude toverheks ons in de gaten houdt.’ Plotseling sprak ze luider en werd zakelijk. ‘Mag ik uw gegevens, alstublieft?’

Holly lachte. ‘Is ze in de buurt?’

‘Jazeker,’ zei Sharon.

‘Goed, dan zal ik je niet langer ophouden. De gegevens zijn dat we woensdag allemaal bijeenkomen in Hogan’s om de documentaire te bekijken, dus je bent welkom.’

‘Dat is fantastisch... Oké.’ Sharon deed net alsof ze haar gegevens noteerde.

‘Mooi, het zal leuk zijn. Sharon, wat zal ik aantrekken?’

‘Hmm... gloednieuw of tweedehands?’

‘Nee, ik kan me niet permitteren iets nieuws te kopen. En ik weiger dat topje aan te trekken dat je me een paar weken geleden gedwongen hebt te kopen op grond van het feit dat ik geen achttien meer ben. Dus het wordt waarschijnlijk iets ouds.’

‘Oké... rood.’

‘Dat rode truitje dat ik op jouw verjaardag aan had?’

‘Precies.’

‘Ja, misschien.’

‘Wat doet u op dit moment voor werk?’

‘Eerlijk gezegd ben ik nog niet op zoek geweest naar een baan.’ Holly beet op de binnenkant van haar wang en fronste haar voorhoofd.

‘Uw geboortedatum?’

‘Ha ha, hou toch je kop, trut,’ lachte Holly.

‘Het spijt me, maar u kunt alleen een autoverzekering afsluiten als u vierentwintig jaar of ouder bent. Ik ben bang dat u te jong bent.’

‘Was dat maar waar. Ik spreek je later.’

‘Bedankt voor uw telefoontje.’

Holly zat aan de keukentafel en vroeg zich af wat ze volgende week aan zou trekken. Ze wilde iets nieuws. Ze wilde er voor de verandering sexy en fantastisch uitzien en ze was haar oude kleren zat. Misschien had Denise iets voor haar in de winkel. Ze wilde haar net bellen toen ze een sms’je van Sharon kreeg.

==

Toverheks vlak achter me

Bel je om zes uur, xxx

==

Holly pakte de telefoon en belde Denise op haar werk.

‘Hallo, met Casuals,’ antwoordde een zeer beleefde Denise.

‘Hallo Casuals, met Holly. Ik weet dat ik je niet op je werk mag bellen maar ik wilde je even vertellen dat Declan’s documentaire een of andere studentenprijs heeft gewonnen en dat die woensdagavond wordt uitgezonden.’

‘O, dat is helemaal te gek, Holly! Komen wij erin voor?’ vroeg ze opgewonden.

‘Ja, dat denk ik wel. We gaan woensdagavond allemaal naar Hogan’s om te kijken. Kom je ook?’

‘Ooo, natuurlijk! Dan kan ik mijn nieuwe vriendje meenemen,’ giechelde ze.

‘Welk nieuw vriendje?’

‘Tom!’

‘De karaokejongen?’ vroeg Holly geschokt.

‘Ja, natuurlijk! O, Holly, ik ben zo verliefd!’ Ze giechelde weer als een bakvis.

‘Verliefd? Maar je hebt hem pas een paar weken geleden ontmoet!’

‘Dat kan me niet schelen. Je weet wat ze zeggen, liefde op het eerste gezicht.’

‘Wauw, Denise... ik weet niet wat ik moet zeggen!’

‘Zeg maar dat het geweldig is!’

‘Ja... wauw... ik bedoel... natuurlijk... dat is echt groot nieuws.’

‘Nou moet je niet je best doen om al te enthousiast te klinken, Holly,’ zei ze sarcastisch. ‘Hoe dan ook, ik kan niet wachten hem aan je voor te stellen, je zult hem absoluut enig vinden. Nou ja, natuurlijk niet zo enig als dat ik hem vind, maar je zult hem beslist echt, écht heel aardig vinden.’ Denise ratelde door over hoe geweldig hij was.

‘Denise, ben je soms vergeten dat ik hem al heb ontmoet?’ onderbrak Holly haar midden in een verhaal over hoe Tom een kind van de verdrinkingsdood had gered.

‘Ja, dat weet ik maar ik heb liever dat je hem ontmoet wanneer je je niet als een demente oude vrouw gedraagt die zich op toiletten verstopt en in microfoons schreeuwt.’

‘O, oké, ik verheug me erop...’

‘Ja, leuk. O, wat enig! Ik ben nog nooit naar mijn eigen première geweest!’ zei ze opgewonden.

Holly rolde met haar ogen en ze namen afscheid.

==

Die ochtend kwam Holly nauwelijks aan het huishouden toe omdat ze voornamelijk aan de telefoon zat. Haar mobieltje gloeide en bezorgde haar hoofdpijn. Ze huiverde bij de gedachte. Telkens als ze hoofdpijn had, dacht ze aan Gerry. Ze vond het afschuwelijk haar beminden te horen klagen over hoofdpijn en migraine en greep dat dan meteen aan hen te waarschuwen voor de gevaren en dat ze hun klachten veel serieuzer moesten nemen en naar de dokter moesten gaan. Als ze klaar was met haar relaas, was iedereen verstijfd van schrik en uiteindelijk vertelden ze het haar niet meer als ze zich niet lekker voelden.

Ze zuchtte diep, ze was zelf zo’n hypochonder geworden dat zelfs haar huisarts gek van haar werd. Bij het minste geringste pijntje rende ze in paniek naar het spreekuur, of het nu haar been was of maagkrampen. Vorige week was ze ervan overtuigd dat er iets aan haar voeten mankeerde: haar tenen zagen er vreemd uit. Haar huisarts had haar tenen grondig onderzocht en had, terwijl Holly in doodsangst toekeek, onmiddellijk een recept voorgeschreven. Toen de arts haar het recept overhandigde en Holly het slordige, bijna onleesbare handschrift dat doktoren zo eigen was, had ontcijferd, las ze: ‘Koop grotere schoenen.’

Het zou grappig geweest zijn als het haar geen veertig euro had gekost.

Het laatste gesprek dat Holly voerde was met Jack. Hij ging vreselijk over Richard tekeer, want hij was ook bij Jack langs geweest. Holly vroeg zich af of Richard, nadat hij zich jaren voor hen verborgen had gehouden, de band met zijn broers en zussen sterker wilde maken. Nou, voor de meesten van hen was het daar echt een beetje te laat voor. Het was een hele opgave een gesprek te voeren met iemand die niet wist wat beleefdheid was. O, hou op, hou op, hou op, schreeuwde Holly in stilte tegen zichzelf. Hou op met je zorgen maken, hou op met nadenken, hou op met je hersens steeds te pijnigen en hou in elk geval op met tegen jezelf te praten. Ze maakte zichzelf gek.

Ruim twee uur later had ze eindelijk de was aan de lijn gehangen en de wasmachine met een nieuwe lading wasgoed gevuld. Terwijl de machine draaide, zette ze de radio in de keuken aan, de televisie in de woonkamer op z’n hardst en ging aan de slag. Misschien dat het lawaai het zeurende stemmetje in haar hoofd zou overstemmen.

==

==

Hoofdstuk zeventien

==

Holly arriveerde in Hogan’s en baande zich een weg tussen de oude mannen in het café op de begane grond naar de trap die naar de eerste verdieping leidde. De traditionele band speelde er lustig op los en het publiek zong alle favoriete Ierse liedjes mee. Het was pas half acht en Club Diva was nog niet officieel open. Ze bekeek de lege ruimte die er heel anders uitzag dan de zaal waar ze een paar weken geleden zo doodsbang was geweest. Ze was de eerste en nam plaats aan een tafel vlak voor het grote scherm zodat ze de documentaire van haar broer goed zou kunnen zien, alhoewel het nooit zo druk zou worden dat er iemand voor haar zou gaan staan.

Ze schrok toen ze bij de bar glas hoorde rinkelen en keek over haar schouder. Daniel kwam met stoffer en blik achter de bar vandaan. ‘O, hallo, Holly, ik had niet gemerkt dat er iemand binnen was gekomen.’ Hij keek haar verbaasd aan.

‘Ik ben het maar. Voor de verandering ben ik vroeg.’ Ze liep naar de bar om hem te begroeten. Hij zag er vanavond anders uit, dacht ze, terwijl ze hem bekeek.

‘Hemel, je bent echt vroeg,’ zei hij met een blik op zijn horloge. ‘De anderen komen waarschijnlijk pas over een uur.’

Holly keek verward op haar horloge. ‘Maar het is half acht en het begint toch om acht uur?’

Daniel keek verward. ‘Nee, ik heb begrepen dat het om negen uur begint, maar ik kan me vergissen...’ Hij pakte de krant en bekeek de pagina met tv-programma’s. ‘Ja, negen uur, Channel 4.’

Holly rolde met haar ogen. ‘O, neem me niet kwalijk. Ik ga nog wel even de stad in en kom later terug,’ zei ze en liet zich van de kruk glijden.

‘Hé, doe niet zo gek.’ Hij glimlachte zijn parelwitte tanden bloot. ‘De winkels zijn allemaal gesloten en je kunt mij gezelschap houden, als je daar tenminste geen bezwaar tegen hebt...’

‘Ik heb er geen bezwaar tegen als jij er geen bezwaar tegen hebt...’

‘Ik heb er geen bezwaar tegen,’ zei hij vastberaden.

‘Nou, dan blijf ik,’ zei ze vrolijk en ging weer op haar kruk zitten.

Daniel legde zijn handen in een typische barkeeperhouding op de tapkranen. ‘Dat is dan geregeld. Wat kan ik voor je inschenken?’ vroeg hij glimlachend.

‘Geweldig, ik hoef niet eens in de rij te staan of mijn bestelling te schreeuwen,’ grapte ze. ‘Een spa rood, alsjeblieft.’

‘Niets sterkers?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. Zijn glimlach was aanstekelijk – als hij grijnsde, was dat van oor tot oor.

‘Nee, dat lijkt me niet verstandig, anders ben ik dronken tegen de tijd dat de anderen komen.’

‘Heel verstandig,’ beaamde hij en pakte een fles bronwater uit de koelkast. Holly realiseerde zich waarom hij er zo anders uitzag. Hij droeg niet zijn kenmerkende zwarte kleding maar een versleten spijkerbroek en een openhangend lichtblauw overhemd met daaronder een wit t-shirt waardoor zijn blauwe ogen nog meer twinkelden dan anders. Hij had zijn hemdsmouwen tot aan zijn ellebogen opgerold en Holly kon zijn spierballen door de dunne stof heen zien. Ze wendde snel haar ogen af toen hij het glas naar haar toe schoof.

‘Kan ik jou iets aanbieden?’ vroeg ze.

‘Nee, dank je. Deze is trouwens van mij.’

‘Nee, alsjeblieft,’ drong Holly aan. ‘Je hebt me al op genoeg drankjes getrakteerd, ik ben aan de beurt.’

‘Goed, dan wil ik graag een Budweiser, alsjeblieft.’ Hij leunde tegen de bar en keek haar aan.

‘Wat? Moet ik het soms voor je inschenken?’ Holly sprong lachend van haar kruk en liep om de bar heen. Daniel deed een stap achterwaarts en sloeg haar geamuseerd gade.

‘Ik heb altijd achter een bar willen werken toen ik nog een kind was.’ Ze pakte een bierglas en hield het onder de tapkraan. Ze had het naar haar zin.

‘Ik ben op zoek naar een barkeeper,’ zei Daniel die haar verrichtingen aandachtig gadesloeg.

‘Nee, dank je, ik ben meer in mijn element aan de andere kant van de bar,’ lachte ze.

‘Mmm... nou ja, mocht je van gedachten veranderen, je weet waar je me kunt vinden,’ zei Daniel nadat hij een slok bier had genomen. ‘Je kunt het anders wel.’

‘Tja, het is geen hersenoperatie,’ glimlachte ze en liep opgewekt naar de andere kant van de bar. Ze pakte haar portemonnee en gaf hem geld. ‘Hou het wisselgeld maar,’ lachte ze.

‘Bedankt.’ Hij draaide zich glimlachend om om het geld in de kassa te leggen en ze verachtte zichzelf omdat ze naar zijn kont keek. Hij had een lekker kontje, stevig maar niet zo lekker als Gerry’s kontje, stelde ze vast.

‘Heeft je echtgenoot je weer in de steek gelaten vanavond?’ plaagde hij en kwam weer achter de bar vandaan. Holly beet op haar lip en vroeg zich af wat ze moest zeggen. Dit was niet het geschikte moment om over zo iets deprimerends te praten, vooral niet omdat hij alleen een kletspraatje wilde maken, maar ze wilde niet dat de arme man elke keer dat ze hem ontmoette steeds weer naar haar echtgenoot informeerde. Hij zou de waarheid toch binnenkort te weten komen en dan zou hij zich alleen nog maar meer opgelaten voelen.

‘Daniel,’ zei ze zacht, ‘ik wil je niet in verlegenheid brengen, maar mijn man is overleden.’

Daniel bleef stokstijf staan en op zijn wangen verscheen een lichte blos. ‘O, Holly, neem me niet kwalijk, dat wist ik niet,’ zei hij oprecht.

‘Het geeft niet, ik wist dat je het niet wist.’ Ze glimlachte naar hem ten teken dat het goed was.

‘Ik heb hem die avond niet ontmoet, maar als iemand me het had verteld, was ik naar de begrafenis gekomen.’ Hij ging naast haar zitten.

‘O, nee, Gerry is in februari overleden, Daniel. Hij was er die avond niet.’

Daniel keek niet-begrijpend. ‘Maar ik dacht dat je tegen me zei dat hij er was...’ Hij maakte de zin niet af in de veronderstelling dat hij haar verkeerd had begrepen.

‘O ja.’ Holly keek verlegen naar haar voeten. ‘Nou, hij was niet hier,’ zei ze terwijl ze haar ogen door de zaal liet glijden, ‘maar hier.’ Ze legde haar hand op haar hart.

‘Aha, ik begrijp het,’ zei hij toen het hem eindelijk begon te dagen. ‘In dat geval was je die avond, gezien de omstandigheden, zelfs nog dapperder dan ik dacht,’ zei hij vriendelijk. Holly verbaasde zich erover dat hij zich zo op zijn gemak leek te voelen. Meestal begonnen mensen te stotteren en te stamelen, liepen weg of veranderden van onderwerp. Ze voelde zich heel ontspannen in zijn aanwezigheid en ze had het gevoel dat ze openlijk over haar gevoelens kon praten zonder bang te hoeven zijn om in tranen uit te barsten. Holly schudde glimlachend haar hoofd en legde in het kort het verhaal van de lijst uit.

‘Dus daarom ben ik die keer dat Declan met zijn band optrad zo snel naar huis gegaan.’ Holly lachte.

‘Dat was dus niet omdat ze toevalligerwijs heel slecht waren?’ grapte Daniel. Hij staarde een poosje verzonken in gedachten voor zich uit. ‘O ja, dat is ook zo. Het was dertig april.’

‘Ja, ik kon niet wachten om hem open te maken,’ legde Holly uit.

‘Hmm... Wanneer is de volgende brief?’

‘Juli,’ antwoordde ze opgewonden.

‘Dus op dertig juni zal ik je niet zien,’ zei hij droog.

‘Dat is de kern van het verhaal,’ lachte ze.

‘Ik ben er!’ verkondigde Denise terwijl ze tot in de puntjes gekleed de lege zaal binnenschreed. Tom slenterde lachend achter haar aan en weigerde zijn ogen van haar af te wenden.

‘Hemel, wat heb jij je opgetut,’ merkte Holly op terwijl ze Denise, gekleed in de jurk die ze vorig jaar naar het bal had gedragen, van top tot teen opnam. Holly had besloten om gewoon een spijkerbroek, zwarte laarzen en een heel simpel zwart topje aan te trekken. Uiteindelijk was ze niet in de stemming om zich mooi aan te kleden, vooral omdat ze toch in een lege zaal zouden zitten, maar daar had Denise zich blijkbaar geen rekenschap van gegeven.

‘Ach, het gebeurt niet elke dag dat ik naar mijn eigen première ga, of wel?’ grapte ze.

Tom en Daniel sloegen ter begroeting de armen om elkaar heen. ‘Schatje, dit is Daniel, mijn beste vriend,’ zei Tom die Denise aan Daniel voorstelde. Daniel en Holly keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan en glimlachten allebei om het woord ‘schatje’.

‘Hallo, Tom.’ Holly gaf hem een hand en hij kuste haar op haar wang. ‘Sorry van de laatste keer dat we elkaar hebben ontmoet, ik was die avond niet helemaal mezelf.’ Holly bloosde bij de herinnering aan de karaokewedstrijd.

‘O, dat geeft niets.’ Tom glimlachte vriendelijk. ‘Als jij die avond niet had meegedaan, had ik Denise niet ontmoet, dus ik ben blij dat je hebt meegedaan,’ voegde hij eraan toe en wendde zich tot Denise. Daniel en Holly keken elkaar verheugd aan omdat ze blij waren voor hun vrienden en Holly ging weer op haar kruk zitten. Ze voelde zich heel erg op haar gemak bij deze twee nieuwe mannen.

Na een poosje kwam Holly tot de ontdekking dat ze zich echt amuseerde. Ze deed niet net alsof ze lachte of dingen lichtelijk amusant vond, ze was werkelijk vrolijk. En die gedachte maakte haar zelfs nog vrolijker, net als het feit dat Denise eindelijk iemand had gevonden van wie ze echt hield.

Minuten later arriveerde de rest van de Kennedy’s, samen met Sharon en John. Holly rende haar vrienden tegemoet. ‘Hé, lieverd,’ zei Sharon die haar omhelsde. ‘Ben je hier al lang?’

Holly begon te lachen. ‘Ik dacht dat het om acht uur begon, dus ik was er al om half acht.’

‘O, nee.’ Sharon keek zorgelijk.

‘Maak je geen zorgen, het was geen enkel probleem. Daniel heeft me gezelschap gehouden,’ zei ze en wees naar hem.

‘Hij?’ zei John boos. ‘Pas maar op met hem, Holly, hij is een beetje een rare snuiter. Je had moeten horen wat hij die avond dat jij karaoke deed tegen Sharon zei.’

Holly giechelde heimelijk en verontschuldigde zich snel om haar familie te begroeten. ‘Is Meredith niet meegekomen?’ vroeg ze Richard op de man af.

‘Nee,’ snauwde hij onbeleefd en liep naar de bar.

‘Waarom neemt hij toch de moeite om naar dit soort dingen te komen?’ klaagde ze tegen Jack die haar hoofd tegen zijn borst drukte en in een speels, troostend gebaar over haar bol streek.

‘Oké iedereen!’ Declan stond op een kruk. ‘Omdat Ciara niet kon besluiten wat ze vanavond moest aantrekken, zijn we allemaal te laat en kan míjn documentaire elk moment beginnen,’ verkondigde hij trots. ‘Dus als jullie allemaal je kop willen houden en gaan zitten, dan zou dat fijn zijn.’

‘O, Declan,’ berispte Holly’s moeder hem omdat hij zo ongemanierd was.

Holly keek om zich heen waar Ciara was en zag dat haar zusje heel dicht tegen Daniel aan stond. Ze lachte in zichzelf en ging zitten om naar de documentaire te kijken. Zodra de presentator het programma aankondigde, begon iedereen te juichen om weer snel tot zwijgen te worden gebracht door een boze Declan die niet wilde dat ze ook maar een seconde zouden missen.

De woorden meisjes en de stad verschenen boven een prachtige shot van Dublin bij nacht en Holly werd zenuwachtig. De woorden de meisjes verschenen op een zwart scherm en dit beeld werd gevolgd door een shot van Sharon, Denise, Abbey en Ciara die opeengepakt achter in een taxi zaten. Sharon voerde het woord:

‘Hallo! Ik ben Sharon en dit zijn Abbey, Denise en Ciara.’

Elk meisje poseerde tijdens de introductie voor haar close-up.

‘En we zijn op weg naar het huis van onze beste vriendin Holly, die vandaag jarig is...’

In de volgende scène waren de meisjes te zien die Holly bij de voordeur verrasten en ‘Gefeliciteerd!’ riepen. Toen kwam Sharon in de taxi weer in beeld.

‘Vanavond is het alleen meiden onder elkaar en geen mannen...’

Het volgende ogenblik was Holly cadeautjes aan het uitpakken en liet de vibrator aan de camera zien en zei: ‘Nou, dit zullen we beslist nodig hebben!’ Toen kwam Sharon in de taxi weer in beeld.

‘We gaan vanavond heel veel drinken...’

Vervolgens kwam Holly weer in beeld die de fles champagne openmaakte, de meisjes die in Boudoir shots achterover sloegen, en ten slotte weer Holly met haar gedeukte tiara op haar hoofd terwijl ze met een rietje uit een fles champagne dronk.

‘We gaan vanavond naar de disco...’

Er was een shot van de meisjes in Boudoir terwijl ze zeer gênante bewegingen op de dansvloer maakten. Sharon kwam in beeld en zei ernstig: ‘Maar we maken het niet te dol! We zullen ons vanavond als brave meisjes gedragen!’

In de volgende scène was te zien hoe de meisjes onder luid protest door drie uitsmijters uit de discotheek werden gezet.

==

Holly’s mond viel open en ze staarde geschokt naar Sharon die net zo verbaasd keek als zij. De mannen lachten zich een bult, sloegen Declan op zijn rug en feliciteerden hem met de ontmaskering van hun partners. Holly, Sharon, Denise, Abbey en zelfs Ciara maakten zich zo klein mogelijk.

Wat had Declan in vredesnaam gedaan?

==

==

Hoofdstuk achttien

==

Het was volkomen stil in de zaal. Iedereen keek in afwachting naar het scherm. Holly hield haar adem in. Ze was nerveus omdat ze niet wist wat ze te zien zouden krijgen. Misschien zouden de meiden eraan herinnerd worden wat ze die avond gemakshalve allemaal waren vergeten. De waarheid beangstigde haar. Hoe dronken moesten ze wel niet zijn geweest dat ze allemaal waren vergeten wat er die avond was gebeurd? Tenzij iemand loog en in dat geval hadden ze nog meer reden om zenuwachtig te zijn. Ze keek naar de meisjes. Ze beten allemaal op hun nagels. Holly zei een schietgebedje.

Een nieuwe titel verscheen op het scherm: de cadeaus. ‘Eerst het mijne openmaken!’ gilde Ciara en in haar haast om Holly haar cadeau te geven duwde ze Sharon van de bank. Iedereen in de zaal lachte terwijl ze naar Abbey keken die een ontsteld kijkende Sharon overeind hielp. Ciara liet Daniel alleen en liep op haar tenen naar de rest van de meisjes om geborgenheid te zoeken. Iedereen riep ‘ooh’ en ‘aah’ toen Holly haar cadeautjes een voor een openmaakte. Holly kreeg een brok in haar keel toen Declan op de twee foto’s op de schoorsteenmantel inzoomde terwijl Sharon een toast uitbracht.

Opnieuw verscheen er een titel op het scherm reis naar de stad en waren de meiden te zien terwijl ze over elkaar heen kropen om in de taxi te stappen. Het was duidelijk dat ze al behoorlijk aangeschoten waren. Holly was geschokt, ze had werkelijk gedacht dat ze in dat stadium nog volkomen nuchter was. ‘O, John,’ klaagde Holly dronken tegen de taxichauffeur, ‘ik ben vandaag dertig geworden. Erg hè?’

Het interesseerde de taxichauffeur geen zier hoe oud ze was geworden. Hij keek haar lachend aan. ‘Maar je bent nog jong, Holly,’ zei hij met lage en schorre stem. De camera zoomde in op Holly’s gezicht en ze kromp ineen toen ze zichzelf zag. Ze zag er zo dronken uit. Ze had zichzelf natuurlijk nog nooit zo gezien, maar afgezien daarvan zag ze er zo bedróefd uit.

‘Wat moet ik doen, John?’ klaagde ze. ‘Ik ben dertig! Ik heb geen baan, geen man, geen kinderen en ik ben dertig! Heb ik je dat verteld?’ vroeg ze terwijl ze naar hem toe leunde. Holly hoorde Sharon naast haar giechelen en gaf haar een por.

Op de achtergrond kon je de meiden allemaal opgewonden tegen elkaar horen praten. In feite klonk het alsof ze allemaal door elkaar praatten en leek het vrijwel onvoorstelbaar dat er enige vorm van communicatie was.

‘Ach, geniet van deze avond, Holly. Laat je verjaardag niet door sentimentele gedachten verpesten. Dat kun je altijd nog morgen doen, liefje.’ John klonk heel meelevend en Holly nam zich voor hem te bellen en te bedanken.

De camera bleef op Holly gericht terwijl ze met haar hoofd tegen het raampje leunde en de rest van de rit in gedachten was verzonken. Holly kon er niet over uit hoe bedroefd en eenzaam ze eruitzag. Ze vond het niet leuk. Ze keek verlegen de zaal rond en zag dat Daniel naar haar keek. Hij knipoogde bemoedigend naar haar. Nou, als ze bemoedigende knipoogjes nodig had, dacht ze, dan moest iedereen hetzelfde hebben gedacht. Ze glimlachte flauwtjes, keek weer naar het scherm en zag nog net hoe ze in O’Connell Street tegen de meiden schreeuwde.

‘Oké, meiden. We gaan vanavond naar Boudoir en we laten ons door niemand tegenhouden en zéker niet door een of andere stómme uitsmijter die dénkt dat hij de eigenaar is,’ en ze marcheerde in een rechte lijn weg. Althans dat dacht ze op dat moment. De meisjes juichten en volgden haar.

De volgende scène bracht twee uitsmijters van Boudoir in beeld die hun hoofd schudden. ‘Vanavond niet, meiden, sorry.’

Holly’s familie bulderde van het lachen.

‘Maar jullie begrijpen het niet,’ zei Denise kalm tegen de uitsmijters. ‘Weten jullie niet wie wij zijn?’

‘Nee,’ antwoordden ze allebei en negeerden hen.

‘Huh!’ Denise zette haar handen op haar heupen en wees naar Holly. ‘Maar dit is de zeer, zeer bekende... eh... prinses Holly van koninklijke bloede van... Finland.’

Holly kwam in beeld die Denise fronsend aankeek.

Haar familie barstte weer in lachen uit. ‘Je zou geen beter script dan dit kunnen schrijven,’ zei Declan lachend.

‘O, ze is van koninklijke afkomst, nietwaar?’ grijnsde de uitsmijter met de snor.

‘Dat klopt,’ zei Denise ernstig.

‘Heeft Finland een koningshuis, Paul?’ vroeg de snor aan Paul.

‘Dacht het niet, baas,’ luidde het antwoord.

Holly zette de gedeukte tiara recht op haar hoofd en maakte een koninklijk wuivend gebaar. ‘Zie je wel?’ zei Denise tevreden. ‘Jullie zullen heel erg in verlegenheid worden gebracht als jullie haar niet binnenlaten.’

‘Als we haar binnenlaten, moet jij buiten blijven,’ zei de snor en gebaarde de mensen achter hen in de rij om naar binnen te gaan. Toen ze langsliepen, wuifde Holly op koninklijke wijze naar hen.

‘O, nee nee nee nee,’ lachte Denise. ‘Jullie begrijpen het niet. Ik ben haar... hofdame, dus ik moet te allen tijde bij haar zijn.’

‘Nou, dame, in dat geval zul je er vast geen bezwaar tegen hebben je tot sluitingstijd buiten het hof te laten maken,’ grijnsde Paul.

Tom, Jack en John begonnen allemaal te lachen en Denise maakte zich zo klein mogelijk.

Holly nam eindelijk het woord. ‘O, wij móeten wat drinken. Wij hebben zo’n vréselijke dorst.’

Paul en de snor proestten het uit en probeerden hun gezicht in de plooi te houden terwijl ze over de hoofden van de meisjes keken.

‘Nee, echt niet, meiden, vanavond niet. Je moet lid zijn.’

‘Maar ik ben lid van de koninklijke familie!’ zei Holly streng. ‘Eraf, die hoofden!’ beval ze en wees naar de uitsmijters.

Denise duwde snel Holly’s arm omlaag. ‘Heus, de prinses en ik zullen geen last veroorzaken, we willen alleen iets drinken,’ smeekte ze.

De snor keek hen doordringend aan en sloeg toen zijn ogen ten hemel. ‘Vooruit dan maar, ga maar naar binnen,’ zei hij en deed een stap opzij.

‘God zegene u,’ zei Holly die een kruis sloeg terwijl ze langs hen liep.

‘Wat is ze, een prinses of een priester?’ zei Paul lachend toen Holly naar binnen ging.

‘Ze is niet goed bij haar hoofd,’ lachte de snor. ‘Maar het is de beste smoes die ik heb gehoord sinds ik hier werk.’ De mannen gniffelden. Toen Ciara en haar entourage naderde, herstelden ze zich.

‘Is het goed als mijn filmploeg me naar binnen volgt?’ vroeg Ciara zelfverzekerd en met een ongeëvenaard Australisch accent.

‘Wacht even, dan vraag ik het de bedrijfsleider.’ Paul ging met zijn rug naar haar toe staan en sprak in zijn portofoon. ‘Ja, geen probleem, ga maar naar binnen,’ zei hij en hield de deur voor haar open.

‘Dat is toch die Australische zangeres, is het niet?’ zei de snor tegen Paul.

‘Ja, goed nummer.’

‘Zeg tegen de jongens binnen dat ze de prinses en haar hofdame in de gaten houden,’ zei de snor. ‘Ze mogen de zangeres met het roze haar niet lastig vallen.’

Haar vader lachte zo hard dat hij zich in zijn drankje verslikte en Elizabeth klopte giechelend op zijn rug.

Toen Holly het interieur van Boudoir op het scherm zag, herinnerde ze zich dat de discotheek haar ontzettend was tegengevallen. Het was altijd een mysterie geweest hoe Boudoir er vanbinnen uitzag. De meiden hadden in een tijdschrift gelezen dat er een waterattractie was, waar Madonna op een avond zou zijn ingesprongen. Holly had zich een enorm grote waterval voorgesteld die langs de muur naar beneden stortte en in sprankelende stroompjes door de disco stroomde, tussen de mooie mensen uit de glamourwereld door die zo nu en dan hun glas onderdompelden om het weer met champagne te vullen. Holly had zich een champagnewaterval voorgesteld, maar het was een gigantische viskom in het midden van een ronde bar. Waar dat op sloeg, was haar een raadsel. Haar dromen vielen in duigen. De disco was niet zo groot als Holly had gedacht en voorzien van donkerrode en goudkleurige stoffering. Aan de andere kant van de ruimte hing een gigantisch gouden gordijn dat als afscheidingswand diende en die bewaakt werd door weer zo’n dreigend uitziende uitsmijter.

De grootste attractie voor in de zaal was een indrukwekkend kingsize bed dat schuin op een platform stond. Op de goudkleurige, zijden lakens lagen twee magere modellen, slechts beschilderd met gouden bodypaint en gehuld in piepkleine goudkleurige tangaslipjes. Het was allemaal een beetje ordinair.

‘Kijk eens hoe klein die tangaslipjes zijn!’ riep Denise vol walging uit. ‘De pleister op mijn pink is nog groter.’

Tom grinnikte naast haar en beet zachtjes op Denise’s pink. Holly wendde haar ogen af en keek weer naar het scherm.

‘Goedenavond. Dit is het nieuws van twaalf uur. Mijn naam is Sharon McCarthy.’ Sharon stond voor de camera en gebruikte een fles als microfoon en Declan hield de camera zo dat hij ook landelijk bekende nieuwslezers in beeld kon krijgen.

‘Vandaag viert prinses Holly van Finland haar dertigste verjaardag, hare koninklijke hoogheid en haar hofdame zijn er eindelijk in geslaagd te worden toegelaten in Boudoir, de bekende discotheek, waar alle beroemdheden komen. Eveneens is aanwezig de Australische rockzangeres Ciara en haar filmploeg en...’ Ze drukte haar vinger tegen haar oor alsof ze informatie ontving. ‘Zojuist werd bekend dat Ierlands favoriete nieuwslezer Tony Walsh, de lieveling van Ierland, zoëven glimlachend is waargenomen. Naast mij staat iemand die hiervan getuige was. Welkom, Denise.’ Denise nam een verleidelijke houding aan. ‘Denise, vertel eens, waar was je toen deze gebeurtenis plaatsvond?’

‘Nou, ik stond naast zijn tafel toen ik het zag gebeuren.’ Denise zoog haar wangen in en glimlachte naar de camera.

‘Kun je ons uitleggen wat er is gebeurd?’

‘Nou, ik stond daar gewoon toen meneer Walsh een slokje van zijn drankje nam en vlak daarna glimlachte hij.’

‘Goh, Denise, dit is geweldig nieuws. Weet je zeker dat het een glimlach was?’

‘Tja, het kan natuurlijk ook zijn dat hij een wind moest laten, maar de anderen om mij heen dachten dat het een glimlach was.’

‘Dus er zijn nog meer getuigen die het hebben gezien?’

‘Ja, prinses Holly die naast me staat, heeft het allemaal gezien.’

De camera zwenkte naar Holly die met een rietje uit een champagnefles dronk. ‘Vertel eens, Holly, kun je ons zeggen of het een wind was of een glimlach?’

Holly keek verward en rolde toen met haar ogen. ‘O, een wind, sorry, volgens mij komt het door de champagne.’

Het publiek in Club Diva barstte in lachen uit. Jack lachte zoals gewoonlijk het hardst. Holly verborg haar gezicht uit schaamte.

‘Oké...’ Sharon probeerde niet te lachen. ‘Dit was een primeur. De avond dat Ierlands meest barse presentator met een glimlach werd gesignaleerd. Terug naar de studio.’ Sharon’s glimlach verdween toen ze opkeek en Tony Walsh naast haar zag staan, niet verbazingwekkend zonder een glimlach op zijn gezicht.

Sharon slikte en zei: ‘Goedenavond,’ en de camera werd uitgezet.

Iedereen in de zaal lachte nu, de meiden ook. Holly vond het allemaal zo absurd dat ze wel moest lachen.

De camera werd weer aangezet en deze keer was hij gericht op de spiegel in het damestoilet. Declan filmde door een kier in de deur en Denise en Sharon waren duidelijk in de spiegel te zien.

‘Ik maakte maar een geintje,’ zei Sharon verongelijkt terwijl ze haar lippenstift bijwerkte.

‘Ach, maak je niet druk om die akelige lamstraal van een vent, Sharon, hij wil gewoon niet de hele avond door een camera gevolgd worden, vooral niet op zijn vrije avond. Dat kan ik begrijpen.’

‘Ach, jij staat aan zijn kant,’ zei Sharon chagrijnig.

‘O, hou toch je kop, ouwe zeurkous,’ snauwde Denise.

‘Waar is Holly?’ vroeg Sharon.

‘Geen idee, de laatste keer dat ik haar zag maakte ze een paar funky bewegingen op de dansvloer,’ zei Denise. Ze keken elkaar aan en lachten.

‘Ach... onze arme kleine Disco Diva,’ zei Sharon bedroefd. ‘Ik hoop dat ze vanavond een kanjer tegenkomt en hem helemaal dood knuffelt.’

‘Ja,’ zei Denise. ‘Kom, dan gaan we een man voor haar zoeken.’ Ze stopte haar make-up spulletjes weer in haar tas.

Zodra de meisjes de damestoiletten hadden verlaten, werd een van de toiletten doorgetrokken. De deur ging open en Holly kwam naar buiten. Holly’s grote grijns verdween meteen toen ze haar gezicht op het scherm zag. Door de kier in de deur kon je Holly in de spiegel zien: haar ogen waren rood van het huilen. Ze snoot haar neus en keek een poosje verdrietig naar zichzelf. Ze haalde diep adem, deed de deur open en liep naar beneden naar haar vriendinnen. Holly kon zich niet herinneren dat ze die avond had gehuild, ze dacht juist dat ze de avond heel goed had doorstaan. Ze wreef over haar gezicht en vroeg zich bezorgd af wat er nog meer zou komen dat ze zich niet kon herinneren.

Vervolgens kwamen de woorden operatie gouden gordijn in beeld.

‘O, god, Declan, schoft die je bent!’ gilde Denise heel hard en rende naar het toilet om zich te verstoppen.

Blijkbaar had ze zich iets herinnerd.

Declan grinnikte en stak nog een sigaret op.

‘Oké, meiden,’ kondigde Denise aan. ‘Het is nu tijd voor operatie gouden gordijn.’

‘Huh?’ zeiden Sharon en Holly verdwaasd terwijl ze stomdronken op een bank zaten.

‘Operatie gouden gordijn,’ riep Denise opgewonden terwijl ze hen overeind probeerde te trekken. ‘Het is tijd om de vip-bar te infiltreren!’

‘Wou je soms zeggen dat dit het niet is?’ zei Sharon sarcastisch terwijl ze om zich heen keek.

‘Nee! Dáár gaan de echte beroemdheden heen!’ Denise wees opgewonden naar het gouden gordijn, dat door waarschijnlijk de grootste en zwaarste man ter wereld werd bewaakt.

‘Eerlijk gezegd kan het me niet schelen waar de beroemdheden zich ophouden, Denise,’ zei Holly. ‘Ik zit hier prima.’ Ze maakte het zich nog eens extra gemakkelijk op de comfortabele bank.

Denise kreunde en rolde met haar ogen. ‘Meiden! Abbey en Ciara zijn daar ook. Waarom wij niet?’

Jack keek zijn vriendin vragend aan. Abbey haalde zwakjes haar schouders op en begroef haar gezicht in haar handen. Niets van dit alles friste het geheugen van de meiden op, met uitzondering van natuurlijk Denise die de zaal was uit gevlucht. Jack’s glimlach verdween als bij toverslag. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zakte onderuit in zijn stoel. Het was blijkbaar oké dat zijn zus zich als een idioot gedroeg, maar dat gold niet voor zijn vriendin. Jack legde zijn voeten op de stoel voor hem en was de rest van de documentaire stil.

Toen Sharon en Holly eenmaal hadden vernomen dat Abbey en Ciara in de vip-bar waren, gingen ze rechtop zitten en luisterden aandachtig naar het plan van Denise. ‘Oké, meiden, luister hoe we dit gaan aanpakken!’

==

Holly wendde haar ogen van het scherm af en stootte Sharon aan. Holly kon zich niet herinneren dat ze dit allemaal had gezegd en gedaan en ze begon te denken dat Declan look-a-likes had ingehuurd om hen een vreselijke poets te bakken. Sharon keek haar met grote, verontruste ogen aan en haalde haar schouders op. Nee, zij was er die avond ook niet bij geweest.

De camera volgde de drie meisjes terwijl ze heel wantrouwig op het gouden gordijn toeliepen en daar als een stel idioten een poosje rondhingen. Uiteindelijk verzamelde Sharon haar moed om de reus op zijn schouder te tikken. Toen de man zich omdraaide, greep Denise haar kans om onder het gordijn door te glippen. Ze ging op handen en knieën zitten en zat met haar hoofd in de vip-bar terwijl haar billen en haar benen onder de andere kant van het gordijn uitstaken.

Holly schopte haar tegen haar achterste dat ze op moest schieten.

‘Ik kan ze zien!’ siste Denise hard. ‘O, mijn hemel! Ze praatten met die Hollywoodacteur!’ Ze haalde haar hoofd onder het gordijn vandaan en keek Holly opgewonden aan. Helaas wist Sharon niet meer hoe ze de reus van een uitsmijter aan de praat moest houden. Hij draaide zijn hoofd om en betrapte Denise.

‘Nee, nee, nee, nee, nee!’ zei Denise weer heel kalm. ‘U begrijpt het niet! Dit is prinses Holly van Zweden!’

‘Finland,’ verbeterde Sharon haar.

‘Sorry, Finland,’ zei Denise die nog steeds op handen en knieën zat. ‘Ik maak een buiging voor haar. Doe mee!’

Sharon liet zich snel op handen en knieën zakken en de twee meiden aanbaden Holly’s voeten. Holly keek ongemakkelijk om zich heen, want iedereen keek naar hen en dus maakte ze weer een koninklijk wuivend gebaar. Niemand leek erg onder de indruk.

‘O, Holly!’ zei haar moeder die geen adem meer had omdat ze zo hard moest lachen.

De grote, forse uitsmijter ging met zijn rug naar de meiden staan en praatte in zijn portofoon. ‘Jongens, ik heb een probleem met de prinses en de hofdame.’

Denise keek de andere twee meisjes in paniek aan en zei geluidloos: ‘Verstoppen!’ De meiden sprongen overeind en vluchtten, op zoek naar een plek waar ze zich konden verstoppen. De camera zocht in het publiek naar de meisjes maar kon hen niet vinden.

Holly zat in haar stoel in Club Diva. Ze kreunde luid en verborg haar gezicht in haar handen toen ze het ineens weer wist...

==

==

Hoofdstuk negentien

==

Paul en de snor renden de discotheek in en liepen regelrecht naar de reus die het gouden gordijn bewaakte. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg de snor.

‘Die meisjes die ik in de gaten moest houden, probeerden naar de andere kant te kruipen,’ zei de grote man serieus. Je kon aan hem zien dat hij in zijn vorige baan mensen vermoordde als ze naar de andere kant probeerden te kruipen. Hij nam deze tak van beveiliging uiterst serieus.

‘Waar zijn ze?’ vroeg de snor.

De grote man schraapte zijn keel en keek de andere kant op. ‘Ze hebben zich verstopt, baas.’

De snor rolde met zijn ogen. ‘Ze hebben zich verstopt?’

‘Ja, baas.’

‘Waar? In de discotheek?’

‘Dat denk ik, baas.’

‘Denk je dat echt?’

‘Nou, we hebben ze niet naar buiten zien gaan, dus moeten ze hier nog zijn,’ zei Paul.

‘Oké,’ zei de snor. ‘Dan gaan we zoeken. Laat iemand een oogje op het gordijn houden.’

De camera volgde de drie uitsmijters door de discotheek terwijl ze achter banken, onder tafels en achter gordijnen keken en ze lieten zelfs iemand de toiletten controleren. Holly’s familie lachte hysterisch om de scène die zich voor hun ogen afspeelde.

Voor in de zaal ontstond enige commotie en de uitsmijters liepen op het lawaai af. De bezoekers van de discotheek stroomden nieuwsgierig toe en de twee magere danseressen in hun gouden bodypaint hielden op met dansen en keken met geschokte gezichten naar het bed. De camera werd op het kingsize bed gericht dat schuin op het platform stond. Het leek alsof er onder de goudkleurige lakens drie varkens aan het vechten waren. Sharon, Denise en Holly rolden krijsend over het bed en probeerden zichzelf zo plat mogelijk te maken zodat niemand hen zou zien. Er kwamen steeds meer mensen op het rumoer af en even later werd de muziek stopgezet. De drie bulten onder de lakens staakten hun gewriemel en bleven plotseling stokstijf liggen omdat ze niet wisten wat er aan de hand was.

De uitsmijters telden tot drie en trokken de lakens weg. De drie meisjes leken net reeën die door felle koplampen werden verblind. Ze lagen zo plat mogelijk op hun rug met hun armen stijf langs hun lichaam en keken de uitsmijters heel verschrikt aan.

‘Wíj moesten alvorens ons vertrek gewoon even een hazenslaapje doen,’ zei Holly met haar koninklijke accent en de andere meisjes barstten in lachen uit.

‘Kom, prinses, de pret is voorbij,’ zei Paul. De drie mannen begeleidden de meisjes naar buiten met de verzekering dat ze nooit meer toegang tot de discotheek zouden krijgen.

‘Kan ik mijn vriendinnen vertellen dat we weg zijn gegaan?’ vroeg Sharon.

De mannen klakten met hun tong en keken de andere kant op.

‘Pardon? Praat ik tegen mezelf? Ik vroeg of het goed was als ik naar binnen ga om mijn vriendinnen te vertellen dat we de disco moesten verlaten?’

‘Nou moeten jullie eens ophouden,’ zei de snor boos. ‘Jullie vriendinnen zijn niet binnen. Hup meiden, wegwezen, terug naar bed.’

‘Pardon,’ zei Sharon kwaad, ‘twee vriendinnen van mij zitten in de vip-bar; een van hen heeft roze haar en de ander—’

‘Meiden!’ De snor verhief zijn stem. ‘Zij wil door niemand lastig worden gevallen. Ze is net zo min een vriendin van jou als de koningin van Lombardije. Maak nou dat jullie wegkomen voordat jullie nog dieper in de problemen komen.’

De scène ging over in de lange weg naar huis. Alle meisjes zaten in de taxi. Abbey hing als een hond met haar hoofd uit het open raam, op bevel van de taxichauffeur. ‘Je kotst niet in mijn wagen. Je steekt of je hoofd uit het raam of je loopt naar huis.’ Abbey’s gezicht was bijna paars en ze klappertandde maar ze was niet van plan helemaal naar huis te lopen. Jack lachte toen hij zijn vriendin zag. Ciara zat nijdig met haar armen over elkaar. Ze was boos, omdat de meiden haar hadden gedwongen de discotheek zo vroeg te verlaten, maar wat haar nog vele bozer maakte was dat ze haar voor aap hadden gezet door haar ware identiteit bekend te maken. Ciara’s ouders lachten om het welbekende gezicht van hun gepikeerde dochter. Sharon en Denise lagen met hun hoofd op elkaars schouders en waren in slaap gevallen.

De camera werd op de voorkant van de taxi gericht om Holly te filmen die weer op de passagiersstoel zat. Maar deze keer praatte ze de taxichauffeur niet de oren van het hoofd. Ze leunde met haar hoofd tegen de hoofdsteun en staarde recht voor zich uit de donkere nacht in. Holly wist wat ze dacht toen ze zichzelf zag: tijd om weer alleen naar dat grote, lege huis te gaan.

‘Gefeliciteerd, Holly,’ zei Abbey, die het heel erg koud had, met een bevend stemmetje.

Holly keek over haar schouder om naar haar te glimlachen en keek recht in de camera. ‘Ben je nu nog stééds aan het filmen? Zet dat ding uit!’ en ze sloeg de camera uit Declan’s hand. Einde.

==

Toen Daniel opstond om de lichten in Club Diva aan te doen, sloop Holly stilletjes weg en zocht haar toevlucht in het dichtstbijzijnde kamertje. Ze moest even haar gedachten ordenen voordat iedereen over de documentaire begon. Ze constateerde dat ze in een kleine voorraadkamer stond, omringd door bezems, emmers en lege biervaten. Wat een stomme plek om zich te verbergen, dacht ze. Ze ging op een biervat zitten en dacht na over wat ze zojuist had gezien. Ze was geschokt. Ze was verbijsterd en boos op Declan. Hij had haar verteld dat hij een documentaire maakte over het uitgaansleven. Ze herinnerde zich duidelijk dat hij niet had gezegd dat hij haar en haar vriendinnen voor gek zou zetten. En dat had hij letterlijk gedaan. Als hij haar beleefd had gevraagd of dat goed was, zou het een heel ander verhaal zijn. Hoewel ze ook dan geen toestemming zou hebben gegeven.

Maar het laatste wat ze nu wilde was in aanwezigheid van iedereen tegen Declan tekeergaan. Afgezien van het feit dat hij haar had vernederd, had Declan het eigenlijk heel goed gefilmd en gemonteerd. Als het iemand anders was geweest die ze in plaats van zichzelf op tv had gezien, zou Holly de prijs die haar broer had gekregen meer dan terecht vinden. Maar hij had háár gefilmd en daarom verdiende de documentaire géén prijs... Ze gaf toe dat sommige scènes grappig waren en ze vond het niet zo heel erg dat haar vriendinnen en zij zo gek hadden gedaan. Het waren meer de stiekeme shots van haar verdriet die haar dwarszaten.

Dikke, zoute tranen biggelden langs haar wangen en ze sloeg troostend haar armen om zichzelf. Ze had op televisie gezien hoe ze zich echt voelde. Verloren en alleen. Ze huilde om Gerry, ze huilde om zichzelf met grote, onbeheersbare, lange uithalen die pijn deden aan haar ribben als ze weer op adem probeerde te komen. Ze wilde niet meer alleen zijn en ze wilde niet dat haar familie haar eenzaamheid zag die ze zo goed voor hen verborgen probeerde te houden. Ze wilde gewoon Gerry terug en de rest kon haar niet schelen. Het kon haar niet schelen als ze elke dag ruzie maakten, het kon haar niet schelen als ze arm waren en geen huis en geen geld hadden. Ze wilde alleen hem. Ze hoorde de deur achter zich opengaan en voelde twee grote, sterke armen om haar tengere lichaam. Ze huilde alsof ze maanden lang haar verdriet had opgekropt en al haar leed ineens naar buiten kwam.

‘Wat heeft ze? Vond ze het niet goed?’ hoorde ze Declan bezorgd vragen.

‘Laat haar maar even, zoon,’ zei haar moeder zacht en de deur ging weer achter hen dicht, terwijl Daniel haar haar streelde en haar zachtjes heen en weer wiegde.

==

Toen ze ten slotte het gevoel had dat ze geen tranen meer had, kalmeerde Holly en liet ze Daniel los. ‘Sorry,’ snifte ze en droogde haar tranen met haar mouw.

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen,’ zei hij vriendelijk. Hij trok haar hand van haar gezicht weg en gaf haar een papieren zakdoek.

Holly zei niets en probeerde kalm te worden.

‘Als de documentaire je van streek heeft gemaakt, is er geen reden om je te verontschuldigen,’ zei hij en ging op een krat voor haar zitten.

‘Ja, natuurlijk,’ zei ze sarcastisch en veegde weer haar tranen weg.

‘Nee, echt,’ zei hij oprecht. ‘Ik vond het echt grappig. Jullie zagen er allemaal uit alsof jullie de tijd van je leven hadden.’ Hij glimlachte naar haar.

‘Jammer dat ik me zo niet voelde,’ zei ze verdrietig.

‘Misschien voelde je je niet zo, maar de camera registreert geen gevoelens, Holly.’

‘Je hoeft je niet verplicht te voelen mij op te beuren.’ Holly vond het gênant dat ze door een vreemde werd getroost.

‘Ik probéér je niet op te beuren, ik zeg alleen hoe het is. Niemand heeft gezien wat jou nu zo van streek maakt, wat het ook moge zijn. Ik heb niets gezien, dus waarom zouden de anderen wel iets gezien hebben?’

Holly voelde zich een heel klein beetje beter. ‘Ben je daar zeker van?’

‘Heel zeker,’ antwoordde hij met een glimlach. ‘Je moet er echt eens mee ophouden je overal in mijn discotheek te verstoppen, anders vat ik het straks nog persoonlijk op,’ zei hij lachend.

‘Hoe gaat het met de meiden?’ vroeg Holly, in de hoop dat zij de enige was die zich zo aanstelde.

Buiten klonk luid gelach.

‘Prima, zoals je zelf kunt horen,’ zei hij en knikte naar de deur. ‘Ciara is in de wolken omdat iedereen zal denken dat ze een ster is, Denise is eindelijk uit de toiletten te voorschijn gekomen en Sharon kan niet stoppen met lachen. En Jack geeft Abbey de wind van voren omdat ze op weg naar huis heeft overgegeven.’

Holly giechelde.

‘Dus je ziet, niemand heeft gezien wat jij hebt gezien.’

‘Bedankt, Daniel.’ Ze haalde diep adem en glimlachte naar hem.

‘Ben je klaar om je publiek onder ogen te komen?’ vroeg hij lachend.

‘Ik geloof van wel.’ Holly liep op het gelach af. De lichten waren aan en iedereen zat om de tafel vrolijk te praten en verhalen op te halen. Holly ging naast haar moeder zitten. Elizabeth sloeg haar arm om haar dochter en kuste haar op haar wang.

‘Ik vond het geweldig,’ verkondigde Jack enthousiast. ‘Konden we Declan maar zo ver krijgen dat hij de meisjes altijd vergezelt als ze uitgaan, dan zouden we weten wat ze in hun schild voeren, wat jij, John?’ Hij knipoogde naar Sharon’s man.

‘Nou, ik kan jullie verzekeren,’ zei Abbey, ‘dat wat jullie gezien hebben geen doorsnee stapavond is.’

De mannen weigerden dat te geloven.

‘Dus het is oké?’ vroeg Declan aan Holly, bang dat hij zijn zus van streek had gemaakt.

Holly wierp hem een dodelijke blik toe.

‘Ik dacht dat je het leuk zou vinden, Hol,’ zei hij verontrust.

‘Ik had het misschien leuk gevonden als ik had gewéten waar je mee bezig was,’ snauwde ze.

‘Maar het moest een verrassing zijn,’ zei hij oprecht.

‘Ik heb een hekel aan verrassingen,’ zei ze en wreef in haar brandende ogen.

‘Laat dat een les voor je zijn, zoon,’ waarschuwde Frank. ‘Je kunt mensen niet zomaar filmen zonder dat ze weten waar je mee bezig bent. Dat is illegaal.’

‘Ik wil wedden dat ze dat niet wisten toen ze hem de prijs toekenden,’ beaamde Elizabeth.

‘Je gaat het hun toch niet vertellen, Holly?’ vroeg Declan met angstige ogen.

‘Niet als jij de komende maanden heel lief voor me bent,’ zei Holly plagerig terwijl ze een lok haar om haar vinger wikkelde. Declan trok een gezicht, hij zat in de val en dat wist hij. ‘Ja, wat je maar wilt,’ zei hij en maakte een afwimpelend gebaar.

‘Om je de waarheid te zeggen, Holly, ik moet bekennen dat ik het heel erg grappig vond,’ giechelde Sharon. ‘Jij en je operatie gouden gordijn.’ Ze gaf Denise speels een klap op haar dij.

Denise rolde met haar ogen. ‘O, ik zal jullie allemaal iets vertellen: ik drink nooit meer.’

Iedereen lachte en Tom legde zijn arm om haar schouders.

‘Wat?’ zei ze onschuldig. ‘Ik meen het echt.’

‘Over drinken gesproken, wie wil er wat drinken?’ Daniel stond op. ‘Jack?’

‘Een Budweiser graag.’

‘Abbey?’

‘Eh... een witte wijn alsjeblieft,’ zei ze beleefd.

‘Frank?’

‘Een Guinness graag, Daniel.’

‘Voor mij hetzelfde,’ zei John.

‘Sharon?’

“Een cola alsjeblieft. Holly, jij ook?’ zei ze tegen haar vriendin. Holly knikte.

‘Tom?’

‘Een Jack Daniels met cola alsjeblieft, Dan.’

‘Voor mij ook,’ zei Declan.

‘Denise?’ Daniel probeerde niet te lachen.

‘Eh... ik wil graag een... gin-tonic alsjeblieft.’

‘Ha!’ Iedereen lachte haar uit.

‘Wat?’ Ze haalde haar schouders op alsof het haar niet kon schelen. ‘Van één drankje ga ik niet dood...’

==

Holly stond met opgerolde mouwen bij het aanrecht de pannen te boenen toen ze een bekende stem hoorde.

‘Hai, schat.’

Ze keek op en zag hem in de openstaande terrasdeuren staan. ‘Hé, hallo,’ glimlachte ze.

‘Heb je me gemist?’

‘Natuurlijk.’

‘Heb je al een nieuwe echtgenoot gevonden?’

‘Natuurlijk, hij is boven en ligt te slapen.’ Lachend droogde ze haar handen af.

Gerry schudde zijn hoofd en klakte met zijn tong. ‘Zal ik naar boven gaan en hem verstikken omdat hij in ons bed slaapt?’

‘Ach, laat hem nog een uurtje slapen,’ grapte ze met een blik op haar horloge. ‘Hij heeft zijn slaap hard nodig.’

Hij zag er gelukkig uit, dacht ze, en keek naar zijn frisse gezicht. Hij was nog steeds zo knap als in haar herinnering. Hij droeg haar favoriete blauwe trui die ze hem een keer voor kerst had gegeven. Vanonder lange wimpers keek hij haar met zijn grote bruine hondenogen aan.

‘Kom je binnen?’ vroeg ze glimlachend.

‘Nee, ik kwam alleen even langs om te kijken hoe het met je is. Hoe gaat het?’ Hij leunde met zijn handen in zijn zakken tegen de deurpost.

‘Zo, zo,’ gebaarde ze. ‘Het kon beter.’

‘Ik heb gehoord dat je nu een ster bent,’ grinnikte hij.

‘Een ster tegen wil en dank,’ lachte ze.

‘De mannen zullen aan je voeten liggen,’ verzekerde hij haar.

‘Dat ze aan mijn voeten liggen klopt,’ beaamde ze. ‘Het probleem is echter dat ik steeds over ze struikel.’ Hij lachte. ‘Ik mis je, Gerry.’

‘Ik ben niet ver van je vandaan,’ zei hij zacht.

‘Ga je me weer verlaten?’

‘Voorlopig.’

‘Ik zie je gauw,’ glimlachte ze.

Hij knipoogde naar haar en verdween.

Holly werd glimlachend wakker en had het gevoel dat ze dagen achtereen had geslapen. ‘Goedemorgen, Gerry,’ zei ze vrolijk terwijl ze naar het plafond staarde.

De telefoon naast haar rinkelde. ‘Hallo?’

‘O, mijn god, Holly, je moet de tabloids eens bekijken,’ zei Sharon in paniek.

==

==

Hoofdstuk twintig

==

Holly sprong onmiddellijk uit bed, trok een joggingpak aan en reed naar de dichtstbijzijnde tijdschriftenwinkel. Ze bladerde door de kranten op zoek naar wat Sharon bedoelde. De oude man achter de toonbank kuchte luid en Holly keek hem aan. ‘Dit is geen bibliotheek, jongedame, je zult die krant moeten kopen,’ zei hij met een blik op de krant in haar hand.

‘Dat weet ik,’ zei ze geërgerd, omdat hij zo onbeleefd was. Hoe moest je in hemelsnaam weten welke krant je moest kopen als je niet wist in welke krant het artikel stond dat je zocht? Uiteindelijk pakte ze alle kranten die de man verkocht, legde ze met een dreun op de toonbank neer en glimlachte poeslief naar hem.

De man keek geschrokken en sloeg de bedragen een voor een op de kassa aan. Achter haar vormde zich een rij.

Ze keek verlangend naar de verschillende soorten chocoladerepen die voor haar op de toonbank opgestapeld stonden en draaide zich om om te zien of iemand op haar lette. Iederéén keek naar haar. Ze draaide zich snel weer om. ‘Eet ons op, eet ons op!’ riepen de repen. Ten slotte schoot haar hand omhoog en griste ze de twee grootste repen die het dichtstbij lagen onder de stapel vandaan. Een voor een gleden de overige repen op de grond. Een puber achter haar snoof verachtelijk en keek lachend de andere kant op toen Holly met een rood hoofd bukte en de repen opraapte. Er waren er zo veel gevallen dat het niet in één keer lukte. Op wat gekuch achter in de rij van ongeduldig wachtende klanten na was het verder stil in de winkel. Stiekem legde ze nog een paar zakjes met snoep op de toonbank. ‘Voor de kinderen,’ zei ze luid tegen de man in de hoop dat iedereen achter haar het ook zou horen.

Hij gromde alleen tegen haar en sloeg de artikelen aan. Toen herinnerde ze zich dat ze melk moest kopen, dus rende ze naar de achterkant van de winkel om een pak melk uit de koeling te pakken. Enkele vrouwen klakten afkeurend met hun tong toen ze weer terugliep naar het begin van de rij, waar ze de melk op haar berg boodschappen legde. De man staarde haar aan en zij staarde terug.

‘Mark,’ schreeuwde hij.

Een puisterige jonge knul kwam met een prijstang in zijn hand tussen de schappen vandaan. ‘Ja?’ zei hij nors.

‘Doe de andere kassa even open alsjeblieft, jongen, dit kan nog wel even duren.’ Hij keek boos naar Holly.

Holly trok een gezicht naar hem.

Mark sleepte zich naar de andere kassa terwijl hij al die tijd naar Holly keek. Wat? dacht ze verdedigend, het is niet mijn schuld dat jij je werk moet doen. De hele rij achter haar haastte zich naar de andere kassa. Tevreden dat niemand meer naar haar keek, griste ze een paar zakjes zoutjes van onder de toonbank vandaan en legde die boven op de stapel. ‘Verjaardagsfeestje,’ mompelde ze.

In de rij naast haar vroeg de puber zachtjes om een pakje sigaretten.

‘Heb je een legitimatiebewijs bij je?’ vroeg Mark op luide toon.

De puber kreeg een rood hoofd en keek verlegen om zich heen. Holly snoof verachtelijk en keek de andere kant op.

‘Nog iets anders?’ vroeg de man sarcastisch.

‘Nee, dank u, dat is het,’ zei ze met opeengeklemde kaken. Ze rekende af en had moeite om het wisselgeld in haar portemonnee te krijgen.

‘Zegt u het maar,’ zei de man tegen de klant achter haar.

‘Mag ik twintig Benson &—’

‘Neem me niet kwalijk,’ onderbrak Holly hem. ‘Mag ik een plastic tas alstublieft,’ vroeg ze beleefd en keek nadrukkelijk naar de enorme berg op de toonbank.

‘Even wachten,’ zei hij ongemanierd, ‘dan help ik eerst deze meneer. U wilde sigaretten, is het niet?’

‘Alstublieft,’ zei de klant die Holly verontschuldigend aankeek.

‘Zo,’ zei de man tegen haar. ‘Wat wilt u?’

‘Een plastic tas,’ zei ze knarsetandend.

‘Dat is dan twintig cent, alstublieft.’

Holly zuchtte diep en zocht in haar overvolle handtas naar haar portemonnee. Achter haar vormde zich weer een rij.

‘Mark, doe de andere kassa maar weer open als je wilt,’ zei de man arrogant.

Holly viste de munt uit haar portemonnee, legde hem met een dreun op de toonbank neer en vulde de plastic tas met haar inkopen.

‘Zegt u het maar,’ zei de man en keek over haar schouder naar de volgende klant. Holly voelde zich geroepen zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken en stopte in paniek alles in de plastic tas.

‘Ik wacht wel tot deze dame klaar is,’ zei de klant beleefd.

Holly glimlachte dankbaar naar de vriendelijke man en draaide zich om om de winkel te verlaten. Ze liep mopperend weg tot Mark, de jongen achter de kassa, haar aan het schrikken maakte. ‘Hé, ik ken jou!’ riep hij tegen haar. ‘Jij bent het meisje van de televisie!’

Holly draaide zich verrast om en het plastic hengsel van de tas scheurde onder het gewicht van de kranten. Alles viel op de grond en haar chocoladerepen, snoepjes en zoutjes rolden alle kanten op.

De man die zo vriendelijk was, liet zich op handen en knieën zakken en hielp haar, terwijl de overige klanten geamuseerd toekeken en zich afvroegen wie het meisje van de televisie was.

‘Jij bent het, nietwaar?’ zei de jongen lachend.

Holly zat op de grond geknield en lachte flauwtjes.

‘Ik wist het!’ Hij klapte opgewonden in zijn handen. ‘Je bent te gek!’

Ja, ze voelde zich echt te gek, op haar knieën in een winkel op zoek naar repen chocola. Holly kreeg een rood gezicht en schraapte nerveus haar keel. ‘Eh... neem me niet kwalijk, maar heeft u misschien een andere tas voor me, alstublieft?’

‘Ja, dat is dan—’

‘Alstublieft,’ onderbrak de vriendelijke man hem door een munt van twintig cent op de toonbank te leggen. De oude man keek perplex en ging verder met het helpen van de andere klanten.

‘Ik ben Rob,’ zei de behulpzame man en stak zijn hand uit.

‘Ik ben Holly,’ zei ze enigszins opgelaten omdat hij zo vriendelijk was en schudde hem de hand. ‘En ik ben een chocoholic.’

Hij lachte.

‘Bedankt voor je hulp,’ zei ze dankbaar en krabbelde overeind.

‘Geen dank.’ Hij hield de deur voor haar open. Hij zag er goed uit, dacht ze. Hij was wel een paar jaar jonger dan zij en hij had de meest vreemde kleur ogen, een soort groengrijs. Ze kneep haar ogen samen en bekeek hem aandachtig.

Hij schraapte zijn keel.

Ineens bloosde ze toen ze zich realiseerde dat ze hem als een idioot aanstaarde. Ze liep naar haar auto en zette de uitpuilende tas op de achterbank. Rob volgde haar. Haar hart ging even sneller kloppen.

‘Daar ben ik weer,’ zei hij lachend. ‘Eh... ik vroeg me af of je misschien zin hebt om iets te gaan drinken?’ Vervolgens keek hij lachend op zijn horloge. ‘Eigenlijk is het daar nog een beetje te vroeg voor. Wat denk je van koffie?’

Hij was heel zelfverzekerd en leunde nonchalant tegen de auto die naast Holly geparkeerd stond. Hij had zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek geschoven met zijn duimen naar buiten en staarde haar met die eigenaardige ogen aan. Hij bezorgde haar echter geen ongemakkelijk gevoel en hij gedroeg zich juist heel erg ontspannen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was een vreemde te vragen koffie te gaan drinken. Was dit wat mensen tegenwoordig deden?

‘Eh...’ Holly dacht na. Wat kon het voor kwaad om met een man die zo beleefd tegen haar was koffie te gaan drinken? Het feit dat hij werkelijk ontstellend knap was hielp natuurlijk ook. Holly verlangde werkelijk naar gezelschap en ongeacht zijn knappe uiterlijk leek dit een aardige, beschaafde man om mee te praten. Sharon en Denise waren aan het werk en Holly kon niet steeds naar het huis van haar ouders gaan, haar moeder had ook werk te doen. Het was noodzakelijk dat ze nieuwe mensen ontmoette. Veel van Gerry en Holly’s andere vrienden waren voornamelijk Gerry’s vrienden van zijn werk en van vorige banen maar die ‘vrienden’ waren na Gerry’s overlijden nog maar heel zelden langs geweest. In elk geval wist ze nu wie haar echte vrienden waren.

Ze stond net op het punt om ja tegen Rob te zeggen toen hij naar haar hand keek. Zijn glimlach verdween. ‘O, neem me niet kwalijk, ik had me niet gerealiseerd dat...’ Alsof ze een of andere ziekte had liep hij onhandig achteruit. ‘Ik moet er weer vandoor.’ Hij glimlachte vluchtig naar haar en maakte zich uit de voeten.

Holly staarde hem verward na. Had ze iets verkeerds gezegd? Had ze er te lang over gedaan om een beslissing te nemen? Had ze een van de stilzwijgende regels van dit nieuwe-mensen-ontmoetenspel overtreden? Ze keek naar de hand die hem had weggejaagd en zag haar trouwring glinsteren. Ze zuchtte diep en streek vermoeid over haar gezicht.

Precies op dat moment liep de opgeschoten puber uit de winkel met een groep vrienden langs met een sigaret in zijn mond en snoof verachtelijk naar haar.

Het lukte haar gewoon niet om te zegevieren.

Holly smakte het portier van haar auto dicht en keek om zich heen. Ze had geen zin om naar huis te gaan, ze was het zat weer de godganse dag naar de muren te staren en tegen zichzelf te praten. Het was pas tien uur ’s morgens en het was een zonnige en warme dag. Aan de overkant van de straat werden de stoelen en tafels van haar buurtcafé The Greasy Spoon buiten gezet. Haar maag knorde. Een lekker groot Iers ontbijt was precies wat ze nodig had. Ze pakte haar zonnebril uit het dashboardkastje, droeg haar kranten met beide handen en stak de straat over. Een gezette vrouw was bezig de tafels schoon te maken. Ze had haar haar in een strakke, grote knot opgestoken en droeg een fel roodwit geblokt schort over haar bloemetjesjurk. Holly had het gevoel alsof ze regelrecht in een keuken op het platteland was gelopen.

‘Het is al een poosje geleden dat deze tafels het zonlicht hebben gezien,’ zei ze opgewekt tegen Holly toen ze het café naderde.

‘Ja, het is een prachtige dag, nietwaar?’ zei Holly en ze keken allebei naar de helderblauwe hemel. Grappig dat goed weer in Ierland altijd bij iedereen het gesprek van de dag leek te zijn. Het kwam zo zelden voor dat iedereen zich gezegend voelde als eindelijk de zon scheen.

‘Wil je buiten zitten?’

‘Ja, graag. Ik moet het er maar van nemen, over een uur is de pret waarschijnlijk voorbij,’ zei Holly lachend terwijl ze ging zitten.

‘Je moet positief denken, liefje,’ zei de vrouw. ‘Goed, ik zal het menu even voor je halen.’ Ze maakte aanstalten om naar binnen te gaan.

‘Nee, dat hoeft niet,’ riep Holly haar na. ‘Ik weet al wat ik wil. Een Iers ontbijt, alstublieft.’

‘Geen enkel probleem,’ zei ze glimlachend en zette grote ogen op toen ze de stapel kranten op tafel zag liggen. ‘Ben je van plan een winkel te beginnen?’ grinnikte ze.

Holly keek naar de stapel en lachte toen ze The Arab Leader bovenop zag liggen. Ze had alle kranten gepakt en er niet eens aan gedacht te kijken wat voor kranten het waren. Ze betwijfelde ten zeerste of er in The Arab Leader artikelen over de documentaire stonden.

‘Nou, om je de waarheid te zeggen,’ zei de vrouw die de tafel naast haar schoonmaakte. ‘Je zou ons allemaal een groot genoegen doen als je die ellendige schoft werkeloos zou maken.’ Ze keek boos naar de tijdschriftenwinkel aan de overkant. Holly lachte terwijl de vrouw het café in waggelde.

Holly zat ontspannen te kijken naar het leven dat aan haar voorbijtrok. Ze vond het heerlijk om flarden van gesprekken van voorbijgangers op te vangen, op die manier kon ze stiekem een kijkje nemen in andermans leven. Ze vond het heerlijk om te raden wat mensen voor de kost deden, waar ze heen gingen terwijl ze haastig doorliepen, waar ze woonden, of ze getrouwd waren of vrijgezel... Sharon en Holly zaten vroeger altijd in Bewley’s in Grafton Street naar mensen te kijken.

Dan bedachten ze kleine scenario’s om de tijd te doden, maar Holly scheen het tegenwoordig heel regelmatig te doen. Weer een bewijs dat ze in haar hoofd bezig was met het leven van anderen in plaats van zich op haar eigen leven te concentreren. Het nieuwe, kleine scenario dat Holly nu bedacht had betrekking op de man die hand in hand met zijn vrouw over de stoep kwam aanlopen. Holly besloot dat hij stiekem homo was en dat de man die het echtpaar tegemoet liep zijn geheime minnaar was. Holly bestudeerde hun gezichten terwijl ze elkaar naderden en vroeg zich af of ze oogcontact zouden maken. Ze gingen zelfs nog verder en Holly probeerde niet te giechelen toen de drie vlak voor haar tafeltje bleven staan.

‘Neem me niet kwalijk, maar weet u misschien hoe laat het is?’ vroeg de minnaar aan de stiekeme homo en zijn vrouw.

‘Ja, het is kwart over tien,’ zei de stiekeme homo die op zijn horloge keek.

‘Hartelijk dank,’ zei de minnaar en hij raakte even zijn arm aan alvorens door te lopen.

Nu was het voor Holly zonneklaar dat dat de geheime code was voor een rendez-vous later. Ze ging nog een poosje door met het spelletje tot ze er ten slotte genoeg van kreeg en besloot om voor de verandering eens haar eigen leven te leiden.

Holly bladerde door de tabloids tot haar oog op een kort stukje op de pagina televisierecensies viel.

==

Meiden en de Stad, een hit qua kijkcijfers

Door Tracey Coleman.

==

Voor een ieder die helaas de waanzinnig grappige documentaire Meiden en de Stad woensdag j.l. heeft gemist: wanhoop niet, de documentaire zal spoedig weer uitgezonden worden.

De vrolijke documentaire, geregisseerd door de Ier Declan Kennedy, volgt ongemerkt vijf meisjes uit Dublin tijdens een avondje uit in de stad. Zij gunnen ons een kijkje in de mysterieuze wereld van beroemdheden in de trendy discotheek Boudoir en laten ons dertig minuten lang zo hard lachen dat je er buikpijn van krijgt.

Het programma bleek een succes toen het afgelopen woensdag voor het eerst op Channel 4 werd uitgezonden, de kijkcijfers lieten zien dat vier miljoen mensen in de uk aan de buis gekluisterd zaten. Het programma wordt zondagavond om elf uur ’s avonds op Channel 4 herhaald. Dit moet u zien, dus vergeet het niet!

==

Holly probeerde het hoofd koel te houden terwijl ze het artikel las. Het was duidelijk geweldig nieuws voor Declan maar rampzalig nieuws voor haar. Het was al erg genoeg dat de documentaire één keer was uitgezonden, laat staan twee keer. Ze moest eens serieus met Declan praten. Ze had het hem die avond niet echt moeilijk gemaakt omdat hij zo opgewonden was en ze wilde geen scène maken, maar op dit moment had ze genoeg problemen aan haar hoofd zonder zich ook nog eens hierover zorgen te hoeven maken.

Ze bladerde door de andere kranten en zag waarom Sharon zo tekeer was gegaan. In elke tabloid stond wel een artikel over de documentaire en in een van die sensatieblaadjes stond zelfs een foto van Denise, Sharon en Holly van een paar jaar geleden. Goddank bevatten de kranten ook echt nieuws. Ze was alleen niet blij met de woordkeuze: ‘dwaze meiden’, ‘dronken meiden’, en de uitleg in een van de bladen dat ze er ‘goed thuis in waren’. Wat had dat nu te betekenen?

Holly’s eten werd eindelijk geserveerd en ze staarde er geschokt naar. Hoe moest ze dat in vredesnaam allemaal opeten? ‘Hier word je dikker van, meiske,’ zei de mollige dame. ‘Je moet een beetje vlees op die botten kweken, je bent veel te mager,’ waarschuwde ze en waggelde weer weg. Holly was blij met het compliment.

Het bord was hoog opgestapeld met saucijsjes, bacon, eieren, opgebakken aardappels, witte worst en bloedworst, gebakken bonen, friet, champignons, tomaten en vijf sneetjes toast. Holly keek opgelaten om zich heen in de hoop dat niemand haar een ontzettende veelvraat zou vinden. Ze zag dat die irritante puber met zijn kliek vrienden weer op haar toeliep, pakte haar bord en rende naar binnen. Ze had de laatste tijd niet veel trek, maar nu ze eindelijk zin had om te eten, was ze niet van plan om een of andere stomme, puisterige puber het voor haar te laten bederven.

==

Holly moest veel langer in The Greasy Spoon zijn gebleven dan ze van plan was, want tegen de tijd dat ze voor het huis van haar ouders in Portmarnock uitstapte, was het bijna twee uur. Tegen Holly’s voorspelling in was het weer niet verslechterd en stond de zon nog steeds hoog aan een wolkeloze blauwe hemel. Holly keek naar het drukbezochte strand voor het huis en het was moeilijk te zeggen waar de lucht eindigde en de zee begon. Aan de overkant van de weg werden achter elkaar busladingen mensen afgeleverd en de heerlijke geur van zonnebrandcrème hing in de lucht. Groepen tieners hingen op het gras rond en de laatste hits schalden uit hun gettoblasters. De geluiden en de geuren riepen alle gelukkige herinneringen uit Holly’s kindertijd op.

Holly belde voor de vierde keer aan en nog steeds deed niemand open. Ze wist dat er iemand thuis was, want de slaapkamerramen boven stonden wijd open. Haar ouders zouden de ramen nooit open laten staan als ze niet thuis waren, vooral niet omdat er massa’s vreemde mensen in de buurt rondliepen. Ze liep over het gazon en drukte haar gezicht tegen het raam van de zitkamer om te zien of ze enig teken van leven kon ontdekken. Ze stond net op het punt het op te geven en naar het strand te gaan toen ze de schreeuwwedstrijd tussen Declan en Ciara hoorde.

‘ciara, doe die klotedeur open!’

‘ik zei nee! ik... ben... bezig!’ schreeuwde ze terug.

‘nou, ik ook!’

Holly belde nog eens aan om olie op het vuur te gooien.

‘declan!’ Au, dat was een bloedstollende kreet.

‘doe het zelf, lui varken!’

‘ha! ik ben lui?’

Holly pakte haar mobieltje en belde het nummer van haar ouders.

‘ciara, neem de telefoon op!’

‘nee!’

‘Godallemachtig,’ gromde Holly luid en verbrak de verbinding. Ze draaide Declan’s mobiele nummer.

‘Ja?’

‘Declan, doe onmiddellijk die godvergeten deur open of ik trap hem in,’ snauwde Holly.

‘O, sorry, Holly, ik dacht dat Ciara open had gedaan,’ loog hij.

Hij deed open in zijn boxershort en Holly stoof naar binnen. ‘Jezus Christus! Ik hoop niet dat jullie altijd zo tegen elkaar tekeergaan als de deurbel gaat.’

Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Ma en pa zijn weg,’ zei hij loom en liep naar boven.

‘Hé, waar ga je heen?’

‘Weer naar bed.’

‘Nee, daar komt niets van in,’ zei Holly kalm. ‘Je komt hier bij me zitten,’ zei ze en klopte op de bank. ‘Ik wil eens een hartig woordje met je praten over Meiden en de Stad.’

‘Nee,’ kreunde Declan. ‘Moet dat nu? Ik ben echt heel erg moe.’ Hij wreef met zijn vuisten in zijn ogen.

Holly had geen medelijden met hem. ‘Declan, het is twee uur ’s middags, hoe is het mogelijk dat je nog steeds moe bent?’

‘Omdat ik pas een paar uur geleden thuis ben gekomen,’ zei hij en knipoogde onbeschaamd naar haar. Nu had ze helemaal geen medelijden meer met hem maar was ronduit jaloers.

‘Ga zitten!’ zei ze.

Hij kreunde weer en sleepte zijn vermoeide lijf naar de bank, waar hij neerplofte en languit ging liggen zodat er voor Holly geen ruimte meer was. Ze rolde met haar ogen en schoof de leunstoel van haar vader naar de bank.

‘Het is net alsof ik bij de psychiater ben,’ zei hij lachend en vouwde zijn armen onder zijn hoofd.

‘Dat komt mooi uit, want ik ben echt van plan je eens grondig onder handen te nemen.’

Declan kromp weer in elkaar. ‘O, Holly, moet dat nou? We hebben het er toch al over gehad.’

‘Dacht je werkelijk dat dat alles was wat ik te zeggen had? O, het spijt me, Declan, maar ik vind het niet leuk zoals je mij en mijn vriendinnen publiekelijk hebt vernederd, ik zie je volgende week?’

‘Blijkbaar niet.’

‘Kom, Declan,’ zei ze op mildere toon, ‘ik ben je zus, ik ben niet gekomen om aan je hoofd te zeuren. Ik wil gewoon weten waarom je dacht dat het een heel goed idee was mij niet te vertellen dat je mij en mijn vriendinnen filmde?’

‘Je wíst dat ik filmde,’ zei hij verdedigend.

‘Ja, voor een documentaire over discotheken!’ Holly verhief haar stem uit frustratie om haar jongere broertje.

‘En hij ging ook over discotheken,’ lachte Declan.

‘O, jij vindt jezelf zo verschrikkelijk slim,’ snauwde ze en hij hield op met lachen. Ze telde tot tien en haalde langzaam adem om te voorkomen dat ze hem zou aanvliegen. ‘Zeg eens eerlijk, Declan,’ zei ze zacht. ‘Vind je niet dat ik op dit moment al genoeg te verduren heb gehad zonder me ook nog eens hier zorgen over te moeten maken? En je hebt het mij niet eens gevraagd! Al sla je me dood, ik kan werkelijk niet begrijpen waarom je het hebt gedaan!’

Declan ging rechtop zitten en werd serieus. Voor de verandering klonk hij als een grote jongen. ‘Dat weet ik, Holly, ik weet dat je door een hel bent gegaan maar ik dacht dat het je zou opvrolijken. Ik loog niet toen ik zei dat ik de discotheek ging filmen, dat was ik van plan. Maar toen ik op de academie met de montage van de film bezig was, vond iedereen het zo vreselijk grappig dat ik het de kijkers wel moest laten zien.’

‘Ja, maar het is op tv uitgezonden, Declan.’

‘Ik wist niet dat dat de prijs was, echt niet,’ zei hij met grote ogen. ‘Niemand wist het, zelfs de docenten niet! Hoe kon ik nee zeggen toen ik gewonnen had?’

Holly gaf het op en streek met haar vingers door haar haar.

‘Ik dacht echt dat je het leuk zou vinden.’ Hij glimlachte. ‘Ik heb het Ciara nog gevraagd en zélfs zíj zei dat je het leuk zou vinden. Het spijt me als ik je van streek heb gemaakt,’ mompelde hij ten slotte.

Holly zat nog steeds te knikken alsof ze zich realiseerde dat zijn bedoelingen werkelijk goed waren, maar ineens hield ze haar hoofd stil. Wat had hij zojuist gezegd? Ze ging alert rechtop zitten. ‘Declan, zei je daarnet dat Ciara van de film afwist?’

Declan verstijfde op de bank en probeerde een manier te vinden om er onderuit te komen. Ten slotte liet hij zich achterover op de bank vallen en legde een kussen op zijn hoofd. Hij wist dat hij de Derde Wereldoorlog had ontketend.

‘O, Holly, zeg alsjeblieft niets tegen haar, ze vermoordt me!’ klonk de gedempte smeekbede.

Holly sprong overeind en stormde de trap op. Ze stampte hard met haar voeten op de treden om Ciara duidelijk te maken dat ze écht boos was. De hele weg naar boven slingerde ze dreigementen naar Ciara’s hoofd en bonsde hard op de deur van haar slaapkamer.

‘Niet binnenkomen!’ gilde Ciara vanuit haar kamer.

‘O, je zit goed in de shit, Ciara!’ gilde Holly. Ze opende de deur en stormde met haar meest angstaanjagende gezicht naar binnen. ‘Ik heb toch gezegd dat je niet binnen moet komen!’ jammerde Ciara. Holly stond op het punt allerlei beledigende dingen naar haar zusje te schreeuwen maar hield zich in toen ze Ciara op de grond zag zitten met iets in haar schoot wat op een fotoalbum leek terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

==

==

Hoofdstuk eenentwintig

==

‘Ciara, wat is er?’ zei Holly op troostende toon tegen haar jongere zusje. Holly maakte zich ongerust. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze Ciara voor het laatst had zien huilen, ze had niet eens geweten dat ze kón huilen. Het moest dus iets heel ergs zijn als haar sterke zusje haar tranen niet kon bedwingen.

‘Er is niets,’ zei Ciara die het fotoalbum dichtsloeg en onder haar bed schoof. Ze scheen zich opgelaten te voelen en veegde ruw haar tranen weg terwijl ze intussen haar best deed om net te doen alsof het haar niet kon schelen.

Beneden op de bank tuurde Declan onder het kussen vandaan. Het was akelig stil boven. Hij hoopte niet dat ze elkaar iets hadden aangedaan. Hij raakte in paniek. Holly was per slot van rekening verschrikkelijk boos. Hij sloop op zijn tenen de trap op en bleef voor de deur van Ciara’s slaapkamer staan.

‘Er is wél iets,’ zei Holly die tegenover haar zusje op de grond ging zitten. Ze wist niet goed hoe ze het moest aanpakken als Ciara zo was. De rollen waren nu volledig omgedraaid. Van kinds af aan was het altijd Holly geweest die huilde en Ciara die haar troostte.

‘Er is niets,’ snauwde Ciara.

‘Oké.’ Holly keek om zich heen. ‘Maar als er iets is waardoor je van streek bent geraakt, weet je dat je er met mij over kunt praten, toch?’

Ciara weigerde haar aan te kijken en knikte alleen. Holly stond op met de bedoeling de kamer te verlaten toen Ciara ineens in tranen uitbarstte. Holly ging weer snel zitten en sloeg beschermend haar armen om haar jongere zusje. Holly streelde troostend het roze, zijdezachte haar van haar snotterende zusje.

‘Wil je me vertellen wat er is?’ vroeg ze zacht.

Ciara murmelde iets en ging rechtop zitten om het fotoalbum onder het bed vandaan te pakken. Ze maakte het met trillende handen open en sloeg een paar bladzijden om.

‘Hij,’ zei ze verdrietig en wees naar een foto van zichzelf en een jongen die Holly niet herkende. Holly herkende haar zusje nauwelijks. Ze zag er heel anders en veel jonger uit. De foto was genomen op een prachtige, zonnige dag op een boot met uitzicht op het Sydney Opera House. Ciara zat met een opgetogen gezicht grijnzend op zijn knie met haar armen om zijn nek en hij keek breed grijnzend naar haar. Holly kon er niet over uit hoe Ciara eruitzag. Holly had haar zusje nog nooit met blond haar gezien en dan met zo’n grote grijns op haar gezicht. Haar gelaatstrekken leken veel zachter en voor de verandering zag ze er niet uit alsof ze op het punt stond tegen je te snauwen.

‘Is dat je vriendje?’ vroeg Holly voorzichtig.

‘Was,’ snifte Ciara en een traan viel op de bladzijde.

‘Ben je daarom naar huis gekomen?’ vroeg ze zacht en veegde een traan van Ciara’s gezicht.

Ciara knikte.

‘Wil je me vertellen wat er gebeurd is?’

Ciara haalde diep adem. ‘We hadden ruzie.’

‘Heeft hij...’ Holly koos haar woorden zorgvuldig. ‘Hij heeft je toch geen pijn gedaan of wel?’

Ciara schudde haar hoofd. ‘Nee,’ zei ze met een verstopte neus. ‘Het ging over iets heel doms en ik zei dat ik wegging en hij zei dat hij opgelucht was...’ Ze maakte de zin niet af en begon weer te snikken.

Holly hield haar vast en wachtte tot Ciara weer in staat was om te praten.

‘Hij is niet eens naar het vliegveld gekomen om afscheid te nemen.’

Holly wreef troostend over Ciara’s rug alsof ze een baby was die net de fles had gekregen. Ze hoopte dat Ciara niet zou overgeven. ‘Heeft hij je nog gebeld?’

‘Nee, en ik ben al twee maanden thuis,’ jammerde ze. Ze keek haar oudere zus met zulke bedroefde ogen aan dat Holly bijna zin kreeg ook een potje te grienen. Het beviel haar helemaal niet dat deze knaap haar zusje verdriet had gedaan. Holly glimlachte haar bemoedigend toe. ‘Misschien is hij niet de juiste persoon voor je?’

Ciara begon weer te huilen. ‘Maar ik hou van Mathew, Holly, en het was zo’n stomme ruzie. Ik heb de vlucht alleen geboekt omdat ik boos was, ik dacht niet dat hij me zou laten gaan...’ Ze keek heel lang naar de foto.

De ramen van Ciara’s slaapkamer stonden wijd open en Holly luisterde naar de vertrouwde geluiden van de golven en de mensen die plezier maakten op het strand. Holly en Ciara hadden deze kamer vroeger gedeeld en een eigenaardig gevoel van vertroosting leek haar te omarmen terwijl ze de dezelfde geuren rook en de vertrouwde geluiden hoorde.

Ciara bedaarde. ‘Sorry, Hol.’

‘Hé, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen,’ zei ze en kneep in haar hand. ‘Je had me dit meteen moeten vertellen toen je thuiskwam in plaats van alles op te potten.’

‘Maar vergeleken met wat jij hebt meegemaakt, is dit allemaal zo onbelangrijk. Ik schaam me zelfs dat ik erom huil.’ Boos veegde ze haar tranen weg.

Holly was geschokt. ‘Ciara, dit is héél belangrijk. Iemand verliezen van wie je houdt is altijd heel moeilijk, ongeacht of de persoon in kwestie leeft of...’ Ze kon de zin niet afmaken. ‘Natuurlijk kun je me alles vertellen.’

‘Maar jij bent zo dapper geweest, Holly, ik begrijp niet hoe je het doet. En ik huil om een stom vriendje met wie ik maar een paar maanden ben omgegaan.’

‘Ik? Dapper?’ Holly lachte. ‘Was dat maar zo.’

‘Ja, je bent dapper,’ hield Ciara vol. ‘Dat zegt iedereen. Jij bent al die tijd zo sterk geweest. Als ik jou was geweest, had ik nu ergens in een sloot gelegen.’

‘Breng me nou niet op een idee, Ciara.’ Holly glimlachte en vroeg zich af wie haar in hemelsnaam dapper had genoemd.

‘Maar je voelt je toch wel goed?’ vroeg Ciara terwijl ze Holly bezorgd aankeek.

Holly keek naar haar handen en schoof haar trouwring heen en weer. Ze dacht een poosje over die vraag na en de twee meisjes zaten allebei verzonken in hun eigen gedachten. Ciara, die ineens veel kalmer was dan Holly haar ooit had gezien, zat geduldig naast haar en wachtte op antwoord.

‘Of ik me goed voel?’ herhaalde Holly de vraag voor zichzelf. Ze keek naar hun verzameling teddyberen en poppen die hun ouders weigerden weg te gooien. ‘Ik voel me een heleboel dingen, Ciara,’ zei Holly terwijl ze met haar trouwring speelde. ‘Ik voel me eenzaam, ik voel me moe, ik voel me bedroefd, ik voel me vrolijk, ik voel me gelukkig, ik voel me ongelukkig, ik voel me duizend-en-één verschillende dingen, elke dag van de week. Maar ik veronderstel dat ik me ook wel eens goed voel.’

Ze keek haar zusje aan en glimlachte bedroefd.

‘En je bent dapper,’ verzekerde Ciara haar. ‘En kalm en georganiseerd. Je hebt alles onder controle.’

Holly schudde langzaam haar hoofd. ‘Nee, Ciara, ik ben niet dapper. Dat ben jij. Jij bent altijd dapper geweest. En wat betreft alles onder controle hebben, ik weet niet eens hoe ik mijn dagen doorbreng.’

In Ciara’s voorhoofd verschenen rimpels en ze schudde wild haar hoofd. ‘Nee, ik ben absoluut niet dapper, Holly.’

‘Jawel,’ hield Holly vol. ‘Al die dingen die jij doet zoals uit vliegtuigen springen en op je snowboard van kliffen af suizen—’ Holly maakte de zin niet af en probeerde nog meer gekke dingen te bedenken die haar kleine zusje deed.

Ciara schudde uit protest haar hoofd. ‘Nee, lieve zus. Dat is niet dapper, dat is dóm. Iedereen kan van een brug bungeejumpen. Jij ook.’ Ciara stootte haar zachtjes aan.

Holly zette grote ogen op. De gedachte alleen al maakte haar doodsbang en ze schudde haar hoofd.

‘Jawel, jij kunt het ook, Holly,’ vervolgde Ciara zacht. ‘Als het móet, kun jij het ook. Geloof me, er is niets dappers aan.’

Holly keek haar zusje aan. ‘En jij zou het overleven als je man zou overlijden,’ zei ze op eveneens zachte toon. ‘Als het moet, kun jij het ook. Er is niets dappers aan. Je hebt geen keus.’

Ciara en Holly keken elkaar verzonken in gedachten aan.

Ciara was de eerste die de stilte verbrak. ‘Goh, ik geloof dat we meer op elkaar lijken dan we dachten.’ Ze glimlachte naar haar grote zus en Holly sloeg haar armen om haar tengere zusje en omhelsde haar innig. ‘Goh, wie had dat gedacht?’

Holly vond haar zusje met haar grote onschuldige blauwe ogen heel erg op een kind lijken. Het was net alsof ze weer allebei kind waren en samen op de grond zaten te spelen, of dat ze bakvissen waren die de laatste roddels uitwisselden.

Ze luisterden zwijgend naar de geluiden buiten.

‘Was er iets waarover je zoëven tegen me tekeer wilde gaan?’ vroeg Ciara met een heel zacht, kinderlijk stemmetje. Holly moest lachen omdat haar zusje misbruik van de situatie probeerde te maken.

‘Nee, vergeet het maar, het was niets,’ antwoordde Holly terwijl ze naar de blauwe lucht keek.

Buiten in de gang wiste Declan het zweet van zijn voorhoofd en slaakte een zucht van verlichting – hij was de dans ontsprongen. Hij sloop op zijn tenen naar zijn eigen slaapkamer en ging weer in bed liggen. Wie Mathew ook mocht zijn, hij was hem heel veel verschuldigd. Zijn mobieltje ging. Hij had een berichtje ontvangen en las het met gefronste wenkbrauwen. Wie was in hemelsnaam Sandra? Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij zich de vorige avond herinnerde.

==

==

Hoofdstuk tweeëntwintig

==

Het was acht uur toen Holly eindelijk de oprit van haar huis opreed. Het was nog steeds licht. Ze glimlachte – het leven leek altijd minder deprimerend wanneer het licht was. Ze had de rest van de middag met Ciara doorgebracht en naar haar avonturen in Australië geluisterd. Ciara was in een tijdsbestek van een paar uur zeker twintig keer van gedachten veranderd of ze Mathew nu wel of niet moest bellen. Tegen de tijd dat Holly vertrok, was Ciara onvermurwbaar: ze wilde hem nooit meer spreken, hetgeen waarschijnlijk betekende dat ze hem inmiddels al had gebeld.

Ze liep over het paadje naar haar voordeur en keek nieuwsgierig naar haar tuin. Verbeeldde ze het zich of zag hij er iets geordender uit? Het was nog steeds een complete chaos met onkruid en struiken die veel te hoog waren maar toch zag haar tuin er anders uit.

Ze hoorde het geluid van een grasmaaier die werd aangezet en draaide zich snel om. Haar buurman was in zijn tuin bezig. Ze zwaaide naar hem in de veronderstelling dat hij degene was die haar had geholpen en hij reageerde door zijn hand op te steken.

Het was altijd Gerry’s taak geweest de tuin te doen. Niet omdat hij per definitie een ijverige tuinier was, maar omdat Holly een ongelooflijk luie tuinier was en omdat iemand het moest doen. Ze waren tot de conclusie gekomen dat Holly er niet over peinsde haar handen op haar vrije dag vuil te maken. Daarom was hun tuin heel eenvoudig: alleen een piepklein gazon omringd door een paar struiken en bloemen. Maar omdat Gerry heel weinig van tuinieren afwist, plantte hij de bloemen in het verkeerde seizoen en zette ze op de verkeerde plek, ging alles altijd dood. Nu leek het een overwoekerd veld. Toen Gerry was gestorven, was de tuin met hem gestorven.

Deze gedachte herinnerde Holly aan de orchidee. Ze rende naar binnen, vulde een kan met water en begoot de plant die er verschrikkelijk dorstig uitzag. Hij zag er helemaal niet gezond uit en ze nam zich voor hem niet dood te laten gaan, niet in haar huis. Ze stopte een kip-kerriegerecht in de magnetron en wachtte aan de keukentafel tot de piep ging. Buiten hoorde ze kinderen nog steeds uitgelaten spelen. Ze vond het vroeger altijd heerlijk als het ’s avonds lang licht bleef. Dat betekende dat ze van mama en papa allemaal veel langer buiten mochten spelen en dát betekende weer dat ze later naar bed zouden gaan dan normaal en dat hadden ze altijd allemaal een feest gevonden. Holly dacht terug aan haar dag en besloot dat het, afgezien van een klein, op zichzelf staand incident, een fijne dag was geweest...

Ze keek naar de ring om haar ringvinger en voelde zich onmiddellijk schuldig. Holly had zich zo vreselijk gevoeld toen die man die Rob heette was weggelopen. Hij had haar aangekeken met een blik alsof ze op het punt stond een verhouding te beginnen terwijl dat het laatste in de wereld was wat ze zou doen. Ze voelde zich zelfs schuldig omdat ze zijn uitnodiging om koffie te gaan drinken had overwógen.

Als Holly haar man had verlaten omdat ze hem werkelijk niet meer kon uitstaan, kon ze begrijpen dat ze zich uiteindelijk tot een ander aangetrokken zou kunnen voelen. Maar haar echtgenoot was gestorven toen ze allebei nog steeds heel erg verliefd waren en die verliefdheid was niet zo maar ineens voorbij alleen omdat hij er niet meer was. Ze vóelde zich nog steeds getrouwd en als ze vandaag koffie was gaan drinken, zou ze het gevoel hebben gehad dat ze haar man bedroog. Die gedachte vervulde haar met walging. Haar hart, ziel en geest behoorden nog steeds Gerry toe.

Holly draaide verzonken in gepeins haar ring weer rond. Wanneer moest ze haar trouwring afdoen? Gerry was nu bijna zes maanden dood. Wanneer was het gepast haar ring af te doen en tegen zichzelf te zeggen dat ze niet meer getrouwd was? Waar was het boekje met regels voor weduwen waarin stond wanneer de ring precies moest worden afgedaan? En als ze hem dan eindelijk afdeed, waar zou ze hem dan laten, wat moest ze er dan mee doen? In de vuilnisbak deponeren? Naast haar bed op het nachtkastje leggen zodat ze elke ochtend aan hem herinnerd zou worden? Ze plaagde zichzelf met steeds meer vragen. Nee, ze was nog helemaal niet gereed om haar Gerry op te geven, wat haar betrof was hij nog steeds in leven.

Er klonk een pieptoon. Haar eten was klaar. Ze pakte de maaltijd uit de magnetron en wierp hem regelrecht in de vuilnisbak. Ze had geen trek meer.

Later die avond belde Denise geagiteerd op. ‘Zet Dublin fm aan, snel!’ Holly rende naar de radio en drukte de knop in. ‘Ik ben Tom O’Connor en u luistert naar Dublin fm. Als u net op ons heeft afgestemd, we hebben het over uitsmijters. Gezien de hoeveelheid overredingskracht waarvan de meisjes zich in Meiden en de Stad moesten bedienen om de discotheek Boudoir binnen te komen, willen we graag uw mening over uitsmijters horen. Vindt u hen aardig? Of niet? Bent u het er mee eens of begrijpt u waarom ze zijn zoals ze zijn? Of zijn ze te streng? Bel nummer...’

Holly was helemaal vergeten dat Denise nog steeds aan de telefoon was en pakte de hoorn weer op.

‘Wat hebben we in hemelsnaam ontketend, Denise?’

‘Ja, ik weet het.’ Ze giechelde weer. Het was duidelijk dat ze van elke minuut genoot. ‘Heb je de kranten vandaag gezien?’

‘Ja, het is eigenlijk allemaal een beetje dwaas. Ik geef toe dat het een goede documentaire is maar wat ze erover schrijven is ronduit onzinnig,’ zei Holly.

‘Weet je, ik vind het geweldig! En helemaal omdat ik er in voorkom!’ zei ze lachend.

‘Daar twijfel ik niet aan,’ antwoordde Holly.

Ze deden er het zwijgen toe en luisterden naar de radio. Een of andere vent gaf vreselijk af op uitsmijters en Tom probeerde hem te kalmeren.

‘O, luister eens naar mijn schatje,’ zei Denise. ‘Klinkt hij niet sexy?’

‘Eh... ja,’ mompelde Holly. ‘Ik neem aan dat jullie nog steeds samen zijn?’

‘Natuurlijk.’ Denise klonk beledigd. ‘Waarom zou ik niet meer met hem samen zijn?’

‘Omdat je al een poosje met hem samen bent, Denise, dat is alles,’ legde Holly snel uit omdat ze haar gevoelens niet wilde kwetsen. ‘En jij hebt altijd gezegd dat je niet langer dan een maand met dezelfde man kunt zijn. Je hebt het er altijd over hoe vreselijk je het vindt om aan één persoon vast te zitten.’

‘Ik heb gezegd dat ik niet langer dan een maand met dezelfde man kán zijn, maar ik heb nooit gezegd dat ik het niet wíl. Tom is anders, Holly,’ zei Denise hees.

Holly was verbaasd dit uit de mond van Denise te horen, het meisje dat de rest van haar leven single wilde blijven. ‘Wat is er dan zo anders aan Tom?’ Holly klemde de hoorn tussen haar oor en schouder, ging in een stoel zitten en inspecteerde haar nagels.

‘We hebben een heel speciale band. Het is net alsof ik mijn zielsverwant heb gevonden. Hij is zo attent, hij verrast me altijd met presentjes en neemt me mee uit eten en verwent me. Hij maakt me de héle tijd aan het lachen en ik vind het gewoon heerlijk om bij hem te zijn. Ik ben hem niet spuugzat zoals andere mannen. Bovendien is hij knap.’

Holly onderdrukte een geeuw. Denise zei dit over al haar nieuwe vriendjes als ze een week met hen omging maar veranderde dan ineens van gedachten. Maar misschien meende Denise deze keer wat ze zei; ze waren per slot van rekening nu al een maand samen. ‘Ik ben heel erg blij voor je,’ zei Holly oprecht.

De twee meisjes luisterden naar een uitsmijter op de radio.

‘Ten eerste wil ik kwijt dat we de afgelopen avonden ik weet niet hoeveel prinsessen en hofdames voor onze deur hebben gehad. Sinds dat kloteprogramma uitgezonden is denkt iedereen dat we hen binnenlaten als ze van koninklijke bloede zijn! Ik wilde alleen even zeggen: meisjes doe geen moeite, we trappen er niet in!’

Tom moest de hele tijd lachen en probeerde zich te beheersen. Holly zette de radio uit.

‘Denise,’ zei ze ernstig, ‘het gaat niet goed met deze wereld.’

==

De volgende dag sleepte Holly zich uit bed om een wandeling in het park te maken. Ze moest wat aan lichaamsbeweging doen voordat ze volledig in een slons veranderde en ze moest ook eens nadenken over een baan. Overal waar ze kwam probeerde ze zich voor te stellen dat ze daar werkte. Ze had kledingzaken vastberaden van haar lijstje geschrapt (daar had Denise voor gezorgd), restaurants, hotels, cafés en ze wilde beslist geen kantoorbaan van negen tot vijf, dus bleef er... niets over. Holly besloot dat ze wilde zijn zoals de vrouw in de film die ze de vorige avond had gezien. Ze wilde voor de fbi werken zodat ze misdrijven kon oplossen en mensen ondervragen en uiteindelijk verliefd worden op haar partner die ze niet kon uitstaan toen ze hem voor het eerst ontmoette. Maar aangezien ze noch in Amerika woonde, noch een politieopleiding had gevolgd was de kans dat dat zou gebeuren niet erg aannemelijk. Misschien was er ergens een circus waar ze zich bij kon aansluiten...

Ze ging op een bank tegenover de speeltuin in het park zitten en luisterde naar het gegil van de uitgelaten kinderen. Ze zou ook wel de speeltuin in willen gaan en van de glijbaan glijden en steeds een zetje krijgen terwijl ze op de schommel zat in plaats van hier zitten en toekijken. Waarom moesten mensen volwassen worden wanneer het andersom veel leuker was? Holly besefte dat ze er het hele weekend van had gedroomd terug te gaan naar haar jeugd.

Ze wilde onverantwoordelijk zijn, ze wilde verzorgd worden, ze wilde horen dat ze zich nergens zorgen om hoefde te maken en dat iemand anders voor alles zou zorgen. Wat zou het leven makkelijk zijn als je je geen zorgen hoefde te maken over volwassen problemen. En dan kon ze weer opnieuw volwassen worden en Gerry weer opnieuw ontmoeten en hem dwingen maanden eerder naar de dokter te gaan en dan zou ze hier op deze bank naast Gerry zitten en naar hun spelende kinderen kijken. Als, als, als...

Ze dacht aan de stekelige opmerking die Richard had gemaakt over dat ze nooit last zou hebben van dat gedoe met kinderen. Ze werd al boos als ze eraan dacht. Ze wilde zo graag dat ze zich op dit moment zorgen kon maken om al dat gedoe met kinderen. Rende er nu maar een kleine Gerry door de speeltuin, terwijl zij tegen hem schreeuwde dat hij voorzichtig moest zijn. Deed zij al die andere dingen maar die mammies deden, zoals op een zakdoekje spugen en zijn kleine, bolle, smerige, toetje afvegen.

Holly en Gerry waren pas een paar maanden voordat de diagnose werd gesteld over kinderen begonnen. Ze waren heel opgewonden en lagen uren in bed namen te bedenken en zich voor te stellen hoe het zou zijn om kinderen te hebben. Holly glimlachte bij de gedachte aan Gerry als vader – hij zou fantastisch zijn geweest. Ze kon zich heel goed voorstellen hoe hij de kinderen heel geduldig met hun huiswerk hielp en hij de overbezorgde vader was als zijn dochter ooit een jongen mee naar huis nam. Als, als, als... Holly moest eens ophouden met in haar hoofd te leven en oude herinneringen op te halen en onmogelijke dromen te dromen. Daar zou ze nooit verder mee komen.

Over de duivel gesproken, dacht Holly, toen ze Richard met Emily en Timmy de speeltuin zag verlaten. Hij zag er zo ontspannen uit, dacht ze terwijl hij tot haar verbazing de kinderen door het park achternazat. Ze leken plezier te hebben en dat was geen alledaags gezicht. Ze ging rechtop zitten ter voorbereiding van hun gesprek.

‘Hallo Holly!’ zei Richard vrolijk toen hij haar zag en liep over het gras naar haar toe.

‘Hallo!’ zei Holly en begroette de kinderen die op haar toe renden en haar hartelijk omhelsden. Dat was een aangename verrassing. ‘Je bent ver van huis,’ zei ze tegen Richard. ‘Wat brengt je helemaal hierheen?’

‘Ik heb de kinderen naar opa en oma gebracht, hè jongen,’ zei hij en woelde met zijn hand door Timmy’s haar.

‘En we zijn naar McDonald’s geweest,’ zei Timmy opgewonden en Emily juichte.

‘Mmm mmm!’ Holly likte haar lippen af. ‘Mazzelkonten. Is jullie vader niet de liefste vader die er is?’ zei ze lachend. Richard keek verheugd.

‘Junkfood?’ Holly keek haar broer vragend aan.

‘Ach,’ hij maakte een afwimpelend gebaar en ging naast haar zitten. ‘Alles met mate, nietwaar, Emily?’

Emily van vijf knikte alsof ze volledig begreep wat haar vader zei. Haar groene ogen waren groot en onschuldig en doordat ze met haar hoofd knikte dansten haar rossige krullen op en neer. Ze leek griezelig veel op haar moeder en Holly moest haar ogen afwenden. Toen voelde ze zich schuldig en keek weer terug en glimlachte... en moest weer haar ogen afwenden. Er was iets met die ogen en haar haren dat haar bang maakte.

‘Ach, van een keertje bij McDonald’s eten gaan ze niet dood,’ beaamde Holly.

Timmy legde zijn handen op zijn keel en deed net alsof hij stikte. Hij maakte kokhalzende geluiden en zijn gezicht liep rood aan. Toen viel hij op het gras en bleef heel stil liggen. Richard en Holly lachten. Emily keek alsof ze op het punt stond in tranen uit te barsten.

‘Och, hemeltje,’ grapte Richard. ‘Zo te zien hebben we ons vergist, Holly. De McDonald’s heeft Timmy vermoord.’

Holly keek haar broer geschokt aan omdat hij zijn zoon Timmy noemde maar besloot er niets van te zeggen. Het was duidelijk een verspreking. Richard stond op en wierp Timmy over zijn schouder. ‘Nou, dan kunnen we hem beter nu meteen begraven.’ Timmy giechelde terwijl hij ondersteboven over de schouder van zijn vader bungelde.

‘O, hij leeft nog!’ lachte Richard.

‘Ik leef niet meer,’ giechelde Timmy.

Holly keek geamuseerd naar het familietafereel. Het was een poosje geleden sinds ze van een dergelijk tafereel getuige was geweest. Geen van haar vriendinnen had kinderen en het kwam heel zelden voor dat Holly kinderen om zich heen had. Er was blijkbaar iets heel ernstigs met haar aan de hand als ze dol was op Richard’s kinderen. En het was niet de meest verstandige beslissing om broeds te worden als er geen man in je leven was.

‘Goed, we moeten er maar eens vandoor,’ zei Richard lachend. ‘Dag, Holly.’

‘Dag Holly,’ riepen de kinderen en Holly keek hen na: Richard met de dode Timmy over zijn rechterschouder en de kleine Emily die naast hem huppelde, hinkte, danste en zijn hand pakte.

Holly keek geamuseerd naar de vreemdeling die met zijn twee kinderen wegliep. Wie was deze man die beweerde haar broer te zijn? Holly had déze man beslist nooit eerder ontmoet.

==

==

Hoofdstuk drieëntwintig

==

Zodra de klant die Barbara had geholpen naar buiten liep, rende ze naar de personeelskamer en stak een sigaret op. Het was de hele dag heel druk geweest op het reisbureau en ze had tijdens haar lunchpauze door moeten werken. Melissa, haar collega, had zich die ochtend ziek gemeld, hoewel Barbara heel goed wist dat ze de vorige avond te lang had doorgefeest en dat, als ze al ziek was, ze het alleen aan zichzelf te danken had. Dus stond ze er de hele dag alleen voor. En natuurlijk was het uitgerekend vandaag de drukste dag die ze in tijden hadden gehad. Zodra het november was met die verschrikkelijke deprimerende donkere avonden en donkere ochtenden en snijdende wind en striemende regen... rende iedereen naar binnen om een vakantie naar een mooi, warm en zonnig land te boeken. Barbara huiverde toen de wind tegen de etalageruit beukte en nam zich voor te kijken of er nog goedkope vakantieaanbiedingen waren.

Haar baas was eindelijk weggegaan om boodschappen te doen en zij verheugde zich enorm op haar sigarettenpauze. De winkelbel rinkelde en Barbara vervloekte de klant die binnenkwam omdat hij haar dierbare rookpauze verstoorde. Ze pufte fanatiek en werd bijna duizelig, werkte haar rode glanzende lippenstift bij en spoot overal parfum in het vertrek zodat haar baas de sigarettenrook niet zou ruiken. Ze verliet de personeelskamer in de verwachting een klant achter de balie te zien zitten, maar de oude man schuifelde heel langzaam naar de balie. Barbara probeerde niet te kijken en drukte enkele willekeurige toetsen op het toetsenbord van haar computer in.

‘Neem me kwalijk,’ zei de man met een zwak stemmetje.

‘Goedemiddag, meneer. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ vroeg ze voor de honderdste keer die dag. Ze wilde niet onbeleefd zijn door hem aan te staren, maar het verbaasde haar hoe jong de man eigenlijk was. Van veraf leek zijn in elkaar gezakte lichaam op dat van een oude man. Hij liep krom en alleen de wandelstok waar hij zwaar op leunde leek te voorkomen dat hij voor haar op de grond ineenzakte. Zijn huid was heel erg wit en mat, alsof hij in jaren geen zonlicht had gezien, maar hij had grote bruine hondenogen die vanonder zijn lange wimpers naar haar leken te glimlachen. Onwillekeurig glimlachte ze terug naar hem.

‘Ik wilde graag een vakantie boeken,’ zei hij zacht. ‘En ik vroeg me af of u me misschien zou willen helpen een bestemming uit te kiezen.’

Gewoonlijk zou Barbara in stilte tegen hem tekeer zijn gegaan, omdat hij haar met deze schier onmogelijke taak opzadelde. De meeste klanten waren zo pietluttig dat ze uren samen met hen door brochures bladerde en hen probeerde over te halen waar ze heen moesten gaan terwijl het haar in werkelijkheid geen zier kon schelen waar ze heen gingen. Maar deze man leek aardig en echt niet in staat zelf een vakantie uit te kiezen dus wilde ze hem met alle plezier helpen. Barbara stond versteld van zichzelf.

‘Geen enkel probleem, meneer. Waarom gaat u niet zitten, dan bekijken we samen de brochures.’ Ze wees naar de stoel voor haar en wendde haar ogen af zodat ze niet hoefde te zien hoeveel moeite het hem kostte om te gaan zitten.

‘Zo,’ zei ze een en al glimlach. ‘Is er een land in het bijzonder waar u graag heen zou gaan?’

‘Eh... Spanje... Lanzarote, dacht ik.’

Barbara was blij, dit zou veel makkelijker zijn dan ze had gedacht.

‘En u wilt in de zomer op vakantie?’

Hij knikte langzaam.

Ze bekeken samen de brochure en ten slotte zag de man een plek die hem beviel. Barbara was blij dat hij naar haar luisterde en haar advies ter harte nam, in tegenstelling tot sommige andere klanten die alles wat ze aan kennis in huis had gewoon negeerden. Zij moest toch weten wat voor iedereen het beste was, het was immers haar baan.

‘Goed. Had u nog een bepaalde maand in gedachten?’ vroeg ze en keek naar de tarieven.

‘Augustus?’ vroeg hij en die grote bruine ogen keken zo diep in Barbara’s ziel dat ze het liefst over de balie sprong om hem te omhelzen.

‘Augustus is een goede maand,’ knikte ze.

‘Wilt u uitzicht op het zwembad of zeezicht? Zeezicht kost dertig euro extra,’ voegde ze er snel aan toe.

Hij staarde glimlachend voor zich uit alsof hij er al was. ‘Zeezicht, alstublieft.’

‘U heeft gelijk. Mag ik uw naam en adres alstublieft noteren?’

‘O... het is eigenlijk niet voor mij... Het is een verrassing voor mijn vrouw en haar vriendinnen.’ Die bruine ogen keken bedroefd.

Barbara schraapte nerveus haar keel. ‘Goh, dat is heel erg attent van u, meneer.’ Barbara vond dat ze dat moest zeggen. ‘Mag ik hun namen dan alstublieft?’

Ze schreef alle gegevens op en hij betaalde. Ze maakte een uitdraai van het boekingsformulier en wilde dat aan hem geven.

‘Heeft u er bezwaar tegen als ik het boekingsformulier hier laat? Ik wil mijn vrouw verrassen en ik ben bang dat als ik het mee naar huis neem mijn vrouw het zal vinden.’

Barbara glimlachte, zijn vrouw bofte maar met zo’n man.

‘Ik vertel het haar pas in juli. Denkt u dat het mogelijk is de verrassing tot die tijd geheim te houden? Ik verzeker u dat ze de reispapieren zelf komt halen.’

‘Dat is geen enkel probleem, meneer. Normaal gesproken worden de vertrektijden toch pas een paar weken van tevoren bevestigd, dus hebben we geen enkele reden haar te bellen. Ik zal de rest van het personeel instrueren u onder geen beding te bellen.’

‘Dank je voor je hulp, Barbara,’ zei hij met die hondenogen en bedroefde glimlach.

‘Het was een genoegen, meneer...?’

‘Ik heet Gerry.’ Hij glimlachte weer.

‘Nou, het was een genoegen, Gerry. Ik weet zeker dat je vrouw een heerlijke tijd zal hebben. Mijn vriendin is er vorig jaar geweest en zij was dolenthousiast.’ Barbara voelde zich geroepen hem te verzekeren dat zijn vrouw het naar haar zin zou hebben.

‘Zo, ik moest maar weer eens naar huis gaan voordat ze denken dat ik ontvoerd ben. Ik mag niet eens uit bed.’ Hij lachte weer en Barbara kreeg een brok in haar keel.

Barbara sprong overeind en rende om de balie heen om de deur voor hem open te houden. Hij glimlachte dankbaar toen hij naar buiten liep en moeizaam in de taxi plaatsnam die op hem stond te wachten. Precies op het moment dat Barbara de deur dicht wilde doen, kwam de baas binnen en knalde de deur tegen zijn hoofd. Ze keek naar de taxi die wachtte tot hij kon invoegen. Gerry lachte en stak zijn duim naar haar op.

Haar baas wierp haar een boze blik toe omdat ze de balie onbemand liet en beende naar de personeelskamer. ‘Barbara!’ schreeuwde hij. ‘Heb je weer gerookt?’ Ze rolde met haar ogen en draaide zich om.

‘God, wat mankeert jou? Je kijkt alsof je elk moment in tranen kunt uitbarsten.’

==

Het was één juli en Barbara zat chagrijnig achter de balie van Swords Travel Agent. Alle dagen die ze deze zomer had gewerkt waren prachtige, zonnige dagen geweest, maar de afgelopen twee dagen – toen ze vrij was – had het pijpenstelen geregend. Vandaag was natuurlijk precies het omgekeerde het geval. Het was de heetste dag van het jaar riepen de klanten die in shorts en blote truitjes binnenkwamen en naar kokoszonnebrandolie roken. Barbara schoof onrustig op haar stoel en voelde zich zeer ongemakkelijk in haar ongelooflijk kriebelige werkkleding. Het was net alsof ze weer op school zat. Ze gaf een mep op de ventilator toen hij er plotseling mee ophield.

‘O, laat toch, Barbara,’ kreunde Melissa. ‘Dat maakt het alleen maar erger.’

‘Alsof dat mogelijk is,’ mopperde ze en draaide rond op haar stoel om weer verder op haar toetsenbord te rammen.

‘Wat heb jij vandaag?’ lachte Melissa.

‘Niets,’ zei Barbara met opeengeklemde kaken. ‘Behalve dat het de heetste dag van het jaar is en wij aan deze klotebaan vastzitten in een bedompte ruimte zonder airconditioning en in verschrikkelijke jeukende uniformen!’ Ze schreeuwde elk woord in de richting van het kantoor van haar baas in de hoop dat hij het hoorde. ‘Dat is alles.’

Melissa grinnikte. ‘Luister, waarom ga je niet even naar buiten om een luchtje te scheppen dan help ik deze mevrouw wel,’ zei ze en knikte tegen de vrouw die binnenkwam.

‘Bedankt, Mel,’ zei Barbara, opgelucht dat ze eindelijk even kon ontsnappen. Ze pakte haar sigaretten. ‘Oké, ik ga even een frisse neus halen.’

Melissa keek naar het pakje in haar hand en rolde met haar ogen. ‘Kan ik u helpen?’ Ze glimlachte naar de vrouw.

‘Ja. Ik vroeg me af of Barbara hier nog werkt.’

Barbara stond net op het punt naar buiten te gaan en verstijfde. Ze overwoog om naar buiten te rennen of weer aan het werk te gaan. Ze kreunde en liep terug naar haar stoel. Ze keek naar de vrouw achter de balie en stelde vast dat ze mooi was, maar de vrouw keek zo paniekerig van het ene meisje naar het andere dat het leek alsof haar ogen uit haar hoofd zouden springen.

‘Ja, ik ben Barbara,’ zei ze en probeerde niet te lachen.

‘O, dat is mooi!’ De vrouw keek opgelucht en dook op de kruk voor haar. ‘Ik was bang dat je hier misschien niet meer zou werken.’

‘Dat zou ze wel willen,’ mompelde Melissa binnensmonds en kreeg een por in haar maag van Barbara.

‘Kan ik u helpen?’ vroeg ze met een geforceerde glimlach.

‘O, god, ik hoop het echt,’ zei de vrouw lichtelijk hysterisch en rommelde in haar handtas. Barbara keek Melissa met opgetrokken wenkbrauwen aan en de twee deden hun best hun lachen in te houden.

Ten slotte viste ze een gekreukte envelop uit haar tas. ‘Ik heb dit vandaag van mijn echtgenoot ontvangen en ik vroeg me af of jij het me misschien kunt uitleggen.’

Barbara bekeek het gekreukte vel papier op de balie met gefronst voorhoofd. Uit een reisbrochure was een bladzijde gescheurd en daarop was geschreven: Swords Travel Agent. Ref: Barbara.

Barbara fronste nogmaals en bestudeerde de bladzijde aandachtig. ‘Mijn vriendin is daar twee jaar geleden op vakantie geweest, maar verder zegt het me niets. Is dit alle informatie die u heeft gekregen?’

De vrouw schudde wild haar hoofd.

‘Kunt u uw man dan niet om meer informatie vragen?’ Barbara begreep het niet.

‘Nee, hij is er niet meer,’ zei ze bedroefd en tranen welden in haar ogen op. Barbara raakte in paniek. Als haar baas zag dat ze iemand aan het huilen maakte, zou ze op staande voet worden ontslagen. Ze had al genoeg waarschuwingen gekregen.

‘Oké, als u mij uw naam geeft, dan kan ik zien of die in de computer voorkomt.’

‘Mijn naam is Holly Kennedy.’ Haar stem trilde.

‘Holly Kennedy, Holly Kennedy,’ herhaalde Melissa die het gesprek had gevolgd. ‘Die naam komt me bekend voor. Hé, wacht eens even, ik zou u deze week bellen! Dat is vreemd! Barbara heeft me uitdrukkelijk geïnstrueerd u pas in juli te bellen. Waarom weet—’

‘O!’ viel Barbara haar vriendin in de rede toen ze eindelijk besefte wat er gaande was. ‘U bent Gerry’s vrouw?’ vroeg ze hoopvol.

‘Ja!’ Holly begroef geschokt haar gezicht in haar handen. ‘Was hij hier?’

‘Ja, hij was hier.’ Barbara glimlachte bemoedigend naar haar. ‘Hij was een ontzettend aardige man,’ zei ze en legde haar hand op Holly’s hand die op de balie lag.

Melissa staarde verbijsterd naar hen en begreep er niets van.

Barbara’s hart ging uit naar de vrouw aan de andere kant van de balie, ze was zo jong en moest het nu zo moeilijk hebben. Maar Barbara was dolblij dat zij de brenger van het goede nieuws was. ‘Melissa, wil je alsjeblieft de tissues voor Holly pakken, terwijl ik haar uitleg waarom haar man hier is geweest,’ zei Barbara terwijl ze Holly stralend aankeek.

Ze liet Holly’s hand los om haar naam op het toetsenbord te tikken en Melissa kwam met een doos tissues terug. ‘Oké, Holly,’ zei ze zacht. ‘Gerry heeft voor jou en ene Sharon McCarthy en ene Denise Hennessey een vakantie van een week naar Lanzarote geboekt. Dag van aankomst 28 juli, dag van vertrek 3 augustus.’

Holly verborg geschokt haar gezicht in haar handen en de tranen biggelden langs haar wangen.

‘Hij stond erop dat hij de ideale plek voor je vond,’ vervolgde Barbara die haar nieuwe rol enig vond. Ze voelde zich als een van die tv-presentatrices die hun gasten overrompelden met verrassingen. ‘Dit is de plek waar je heen gaat,’ zei ze en tikte op de gekreukte bladzijde op de balie. Geloof me, je zult het daar fantastisch vinden. Zoals ik al zei, mijn vriendin is er twee jaar geleden geweest en zij heeft het er enorm naar haar zin gehad. Er zijn heel veel restaurants en bars en...’ Ze maakte de zin niet af. Ze realiseerde zich dat het Holly waarschijnlijk niet kon schelen of ze het daar fantastisch vond of niet.

‘Wanneer is hij hier geweest?’ vroeg Holly nog steeds geschokt.

Barbara, blij dat ze in haar nieuwe hoedanigheid kon helpen, tikte vrolijk op het toetsenbord. ‘De boeking is gedaan op 28 november.’

‘November?’ Holly hapte naar adem. ‘Toen mocht hij niet eens uit bed! Was hij alleen?’

‘Ja, maar er stond een taxi op hem te wachten.’

‘Hoe laat was dat?’ vroeg Holly snel en Barbara kon zien dat ze haar best deed om zich die bewuste dag te herinneren.

‘Het spijt me, maar dat herinner ik me niet meer. Het is nogal een poos geleden—’

‘Ja, natuurlijk, neem me niet kwalijk,’ onderbrak Holly haar.

Barbara begreep het heel goed. Als zij met hem getrouwd was geweest, dat wil zeggen als ze ooit een beschaafd iemand tegenkwam die het waard was ooit haar echtgenoot te worden, dan zou zij ook elk detail willen weten. Barbara vertelde haar alles wat ze zich kon herinneren, tot Holly geen vragen meer kon bedenken.

‘O, dank je, Barbara, dankjewel!’ Holly boog over de balie heen en omhelsde haar.

‘Niets te danken,’ zei Barbara die ook haar armen om Holly heen sloeg en zich voldaan voelde omdat ze vandaag een goede daad had verricht. ‘Kom nog eens terug,’ zei ze glimlachend. ‘Dit zijn de reisbescheiden.’ Ze overhandigde haar een dikke envelop en keek Holly na toen ze naar buiten liep. Ze zuchtte en dacht dat deze klotebaan misschien toch niet zo’n klotebaan was.

‘Wat had dat in godsnaam allemaal te betekenen?’ Melissa brandde van nieuwsgierigheid. Barbara legde uit hoe het zat.

‘Oké, meisjes, ik neem nu lunchpauze. Niet roken in de personeelskamer, Barbara,’ zei hun baas met z’n rug naar hen toe terwijl hij de deur van zijn kantoortje afsloot. Toen draaide hij zich om. ‘Godallemachtig, waarom huilen jullie nu weer?’

==

==

Hoofdstuk vierentwintig

==

Holly kwam thuis en zwaaide naar Sharon en Denise die op het tuinmuurtje in het zonnetje zaten. Zodra ze haar zagen, sprongen ze op de grond en renden op haar af om haar te begroeten.

‘Goh, jullie zijn er ook snel,’ zei ze en probeerde energie in haar stem te pompen. Ze voelde zich volledig en volkomen uitgeput en ze was werkelijk niet in de stemming de meiden nu alles uit te leggen. Maar ze moest het doen.

‘Sharon is meteen van haar werk weggegaan nadat jij haar had gebeld en heeft mij in de stad opgehaald,’ legde Denise uit terwijl ze Holly’s gezicht bestudeerde en probeerde in te schatten hoe slecht de situatie was.

‘O, dat hadden jullie niet hoeven doen,’ zei Holly lusteloos terwijl ze de sleutel in het slot stak.

‘Hé, heb je in je tuin gewerkt?’ vroeg Sharon in een poging de stemming op te vrolijken en keek om zich heen.

‘Nee, ik denk dat mijn buurman het heeft gedaan.’ Holly haalde de sleutel uit het slot en zocht aan haar ring naar de goede sleutel.

‘Denk je dat?’ Denise probeerde het gesprek gaande te houden, terwijl Sharon en zij bezorgd naar Holly keken die in gevecht was met de zoveelste verkeerde sleutel.

‘Het is mijn buurman of die kleine kabouter die aan de rand van mijn tuin woont,’ snauwde ze kattig en werd boos op haar sleutels. Denise en Sharon keken elkaar aan en probeerden te bedenken wat ze moesten doen. Ze gebaarden elkaar stil te zijn omdat Holly duidelijk zeer gespannen was en zich niet kon herinneren welke sleutel van haar voordeur was.

‘O, krijg toch de klere!’ schreeuwde ze en smeet de sleutels op de grond. Denise sprong net op tijd weg, anders zou ze de zware bos sleutels tegen haar enkel hebben gekregen.

Sharon raapte ze op. ‘Hé, lieverd, wind je niet op,’ zei ze luchtig. ‘Dat overkomt mij de hele tijd. Ik zweer je dat die klotedingen expres om de sleutelring heen springen om ons te pesten.’

Holly glimlachte vermoeid, dankbaar dat iemand anders even de leiding nam. Sharon stak de sleutels een voor een in het slot en praatte kalm en op zangerige toon tegen haar alsof ze tegen een kind sprak. Eindelijk ging de deur open en Holly rende naar binnen om het inbraakalarm af te zetten. Gelukkig herinnerde ze zich de code, het jaar dat Gerry en zij elkaar hadden ontmoet en het jaar dat ze getrouwd waren.

‘Oké, maken jullie je het vast gemakkelijk in de zitkamer, ik kom zo.’ Sharon en Denise deden wat hun was opgedragen, terwijl Holly naar de badkamer liep om koud water in haar gezicht te plenzen. Ze moest uit deze verdoving ontwaken, controle krijgen over haar lichaam en opgewonden zijn over de vakantie, dat was Gerry’s bedoeling geweest. Toen ze zich iets meer levend voelde, voegde ze zich bij de meiden in de zitkamer.

Ze schoof het voetenbankje naar de bank en ging tegenover hen zitten.

‘Oké, ik hou het kort. Ik heb de envelop voor juli vandaag opengemaakt en er stond het volgende in.’ Ze zocht in haar handtas naar het kaartje dat aan de brochure vast had gezeten – en dat ze niet aan het meisje op het reisbureau had laten zien – en gaf het aan haar vriendinnen. Er stond:

==

Prettige vakantie, Holly Hollyday!

PS: Ik hou van je...

==

‘Is dat alles?’ Denise trok niet onder de indruk haar neus op. Sharon gaf haar een por in haar ribben. ‘Au!’

‘Goh, Holly, ik vind het een heel lief briefje,’ loog Sharon. ‘Het is attent en het is een heel leuke woordspeling.’

Holly giechelde tegen wil en dank. Ze wist dat Sharon loog want dan trilden haar neusvleugels altijd. ‘Wat ben jij toch stom!’ zei ze en sloeg Sharon met een kussen op haar hoofd.

Sharon moest lachen. ‘Mooi, ik maakte me even zorgen.’

‘Sharon, je bent altijd zo’n enorme steun dat ik er af en toe misselijk van word!’ zei Holly lachend. ‘Kijk, dit zat er ook in.’ Ze gaf hun de gekreukte bladzijde die uit de brochure was gescheurd.

Ze keek geamuseerd toe hoe de meisje hun best deden om Gerry’s handschrift te ontcijferen en ten slotte drukte Denise haar hand tegen haar mond. ‘O, mijn hemel!’ fluisterde ze en ging op het puntje van de bank zitten.

‘Wat, wat, wat?’ vroeg Sharon en leunde opgewonden naar voren. ‘Heeft Gerry een vakantie voor je geboekt?’

‘Nee.’ Holly schudde ernstig haar hoofd.

‘O.’ Sharon en Denise leunden allebei teleurgesteld achterover.

Ze liet opzettelijk een stilte vallen voordat ze weer sprak.

‘Meiden,’ zei ze terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen, ‘hij heeft een vakantie voor óns geboekt!’

Ze maakten een fles wijn open.

‘O, dit is ongelooflijk,’ zei Denise toen het nieuws tot haar was doorgedrongen. ‘Gerry is zo’n schat.’

Holly knikte. Ze was trots op haar man die er opnieuw in geslaagd was hen allemaal te verrassen.

‘Dus je bent vandaag bij die Barbara geweest?’ vroeg Sharon.

‘Ja, en dat was toch zo’n lieve meid.’ Holly glimlachte. ‘Ze heeft alle tijd genomen om me alles te vertellen over het gesprek dat ze die dag met hem had.’

‘Dat was aardig van haar.’ Denise nam een slokje wijn. ‘Tussen twee haakjes, wanneer was dat?’

‘Hij is daar eind november geweest.’

‘November?’ Sharon keek peinzend. ‘Dat was dus na de tweede operatie.’

Holly knikte. ‘Ze zei dat Gerry behoorlijk zwak was.’

‘Gek hè, dat niemand van ons iets in de gaten heeft gehad.’

Ze knikten allemaal zwijgend.

‘Goh, het ziet er dus naar uit dat we met z’n allen naar Lanzarote gaan!’ juichte Denise en hief haar glas. ‘Op Gerry!’

‘Op Gerry!’ riepen Holly en Sharon in koor.

‘Weten jullie zeker dat Tom en John er geen bezwaar tegen zullen hebben?’ vroeg Holly die zich ineens realiseerde dat haar vriendinnen rekening met hun partners moesten houden.

‘Natuurlijk heeft John er geen bezwaar tegen!’ zei Sharon lachend. ‘Hij springt waarschijnlijk een gat in de lucht omdat hij een week van me verlost is!’

‘Ja, en Tom en ik kunnen altijd nog een keer samen een week gaan en dat vind ik eigenlijk wel zo fijn,’ beaamde Denise. ‘Op die manier zitten we niet meteen twee weken aan elkaar vast tijdens onze eerste vakantie samen!’ zei ze lachend.

‘Ach, jullie wonen nu toch ook al praktisch samen!’ Sharon stootte haar lachend aan.

Denise lachte vluchtig maar gaf geen antwoord en de twee lieten het onderwerp vallen. Daar ergerde Holly zich aan, want dat deden ze de laatste tijd constant. Ze wilde weten hoe de relaties van haar vriendinnen waren, maar niemand vertelde sappige roddels uit angst haar te kwetsen. Het leek alsof de mensen haar niet durfden te vertellen dat ze heel gelukkig waren of dat hun iets goeds was overkomen. Daar stond tegenover dat ze weigerden over vervelende dingen te klagen. Neem Ciara bij voorbeeld, zij wilde Holly niet vertellen dat ze heel erg van streek was omdat ze de breuk met haar vriendje veel te onbetekenend vond vergeleken met Holly’s situatie. Dus in plaats van dat ze geïnformeerd werd over wat er werkelijk gebeurde in het leven van haar vriendinnen, werd ze opgescheept met middelmatig gekeuvel over... over eigenlijk niets en het begon haar dwars te zitten. Ze kon niet eeuwig afgeschermd worden voor het geluk van anderen, daar schoot ze toch helemaal niets mee op?

‘Ik moet zeggen dat die kabouter werkelijk heel goed werk verricht in je tuin, Holly,’ onderbrak Denise haar gedachten terwijl ze uit het raam keek.

Holly bloosde. ‘Ja, ik weet het. Het spijt me dat ik daarnet zo kattig tegen je deed, Denise,’ verontschuldigde ze zich. ‘Ik moet toch echt eens naar hem toegaan om hem te bedanken.’

Toen Denise en Sharon naar huis waren gegaan, pakte Holly een fles wijn vanonder de trap en liep naar het huis van haar buurman. Ze belde aan en wachtte.

‘Hallo Holly,’ zei Derek die opendeed. ‘Kom binnen, kom binnen.’

Holly keek langs hem heen naar de keuken en zag de familie aan tafel zitten. Ze ging iets verder van de deur staan.

‘Nee, ik wil niet storen. Ik wilde je alleen dit even geven.’ Ze gaf hem de fles wijn. ‘Als teken van dankbaarheid.’

‘Goh, Holly, dat is werkelijk heel aardig van je.’ Hij bekeek het etiket en keek haar toen niet-begrijpend aan. ‘Als dank waarvoor, als ik vragen mag?’

‘O, omdat je mijn tuin hebt opgeknapt,’ zei ze blozend. ‘Ik twijfel er niet aan dat de hele wijk me vervloekte omdat ik het aanzien van de straat naar beneden haalde,’ zei ze lachend.

‘Holly, heus, niemand maakt zich druk om jouw tuin, we leven allemaal met je mee, maar ik heb je tuin niet opgeknapt. Het spijt me.’

‘O.’ Holly voelde zich vreselijk opgelaten en schraapte haar keel. ‘Ik dacht dat jij het had gedaan.’

‘Nee.’ Hij schudde zijn hoofd.

‘Weet jij misschien toevallig wie het dan is geweest?’ Ze lachte als een idioot.

‘Nee, ik heb geen idee,’ zei hij en keek heel verward. ‘Eerlijk gezegd dacht ik dat jij het was,’ zei hij lachend. ‘Wat gek.’

Holly wist niet wat ze moest zeggen.

‘Dus misschien wil je deze weer mee terugnemen,’ zei hij onhandig en wilde de fles wijn teruggeven.

‘O, nee. Dat is wel goed,’ lachte ze weer. ‘Hou die fles maar als teken van dank voor... het feit dat jullie aardige buren zijn. Goed, ik zal je niet langer ophouden. Eet smakelijk.’ Met een rood gezicht van schaamte rende ze de oprit af. Welke idioot was er nu zo stom om niet te weten wie haar tuin opknapte?

Ze klopte bij nog een aantal huizen in de buurt aan en tot haar schaamte scheen niemand te weten waar ze het over had. Geloof het of niet, iedereen leek een baan te hebben en een leven te leiden en tot haar verbazing brachten ze hun dagen niet door met het in de gaten houden van haar tuin. Nog veel erger in de war liep ze naar huis terug. Toen ze de deur opendeed, rinkelde de telefoon en rende ze om hem op te nemen.

‘Hallo?’ hijgde ze.

‘Wat was je aan het doen? Een marathon lopen?’

‘Nee, ik maakte jacht op kabouters,’ legde Holly uit.

‘Wauw, te gek.’

Het meest idiote was wel dat Ciara niet eens verder vroeg.

‘Over twee weken ben ik jarig.’

Holly was het helemaal vergeten. ‘Ja, dat weet ik,’ zei ze zakelijk.

‘Nou, papa en mama willen met de hele familie uit eten gaan...’

Holly kreunde luid.

‘Precies!’ riep Ciara en ze schreeuwde naar haar vader: ‘Holly zei hetzelfde als ik.’

Holly giechelde toen ze haar vader op de achtergrond hoorde vloeken en mopperen.

Ciara sprak weer in de hoorn en wel zo hard dat haar vader het kon horen. ‘Goed, mijn idee is om met z’n allen uit eten te gaan, maar ook vrienden en vriendinnen mee te nemen zodat het echt een leuke avond kan worden. Wat denk je daarvan?’

‘Klinkt goed,’ beaamde Holly.

Ciara schreeuwde naar haar vader: ‘Pa, Holly vindt mijn idee goed!’

‘Dat kan allemaal wel zo zijn,’ hoorde Holly haar vader schreeuwen, ‘maar ik ben niet van plan om voor die mensen te betalen.’

‘Daar heeft hij gelijk in,’ zei Holly. ‘Ik heb een idee: waarom gaan we niet barbecuen? Dan is pa ook in zijn element en het is niet zo duur.’

‘Hé, dat is een te gek idee!’ gilde Ciara en schreeuwde naar haar vader: ‘Pap, wat vind je ervan om te gaan barbecuen?’

Er viel een stilte.

‘Hij vindt het een geweldig idee,’ giechelde Ciara. ‘Meneer Super Chef zal weer voor de massa koken.’

Holly giechelde bij de gedachte. Haar vader raakte altijd helemaal opgewonden als ze gingen barbecuen. Hij nam het hele gebeuren uiterst serieus en stond de hele tijd bij de barbecue om zijn schitterende creaties in de gaten te houden. Gerry was ook zo geweest. Wat hadden mannen toch met barbecues? Waarschijnlijk was het de enige manier waarop haar vader en Gerry een warme maaltijd konden bereiden, en anders waren het stiekeme pyromanen.

‘Wil jij het aan Sharon en John, Denise en haar dj-vent vertellen en wil je Daniel ook vragen te komen. Hij is een lekker ding!’ lachte ze hysterisch.

‘Ciara, ik ken hem amper. Vraag het Declan maar, die ziet hem heel vaak.’

‘Nee, ik wil dat je hem subtiel laat weten dat ik van hem hou en zijn kinderen wil baren. Op de een of andere manier denk ik niet dat Declan zich op z’n gemak zal voelen als ik hem dat vraag.’

Holly kreunde.

‘Hou op!’ viel Ciara uit. ‘Hij is míjn verjaardagspresentje!’

‘Oké.’ Ze gaf zich gewonnen. ‘Maar waarom wil je dat al mijn vriendinnen komen. Hoe zit het met jouw vriendinnen?’

‘Holly, ik heb helemaal geen contact meer met mijn vriendinnen. Ik ben veel te lang weg geweest. En al mijn andere vrienden en vriendinnen zitten in Australië en die stomme klootzakken hebben me niet eens gebeld,’ zei ze beledigd.

Holly wist op wie Ciara doelde. ‘Maar is dit dan geen geweldige kans om je oude kennissen weer eens te zien? Bel ze gewoon op, nodig ze uit voor een barbecue, dat is altijd leuk en ontspannen.’

‘Ja, goed, en wat moet ik dan tegen hen zeggen als ze vragen gaan stellen? Heb je een baan? Eh... nee. Heb je een vriendje? Eh... nee. Waar woon je? Eh... ik woon eigenlijk nog steeds bij mijn ouders. Dan klink ik toch ontzettend zielig?’

Holly gaf het op. ‘Goed, doe dan maar wat je wilt... ik bel de anderen en...’

Ciara had al opgehangen.

Holly besloot het meest vervelende telefoontje meteen te plegen en belde het nummer van Hogan’s.

‘Hallo, Hogan’s.’

‘Goedenavond. Mag ik Daniel Connelly even spreken alstublieft?’

‘Een momentje, graag.’ Ze werd in de wacht gezet en Greensleeves tetterde in haar oor.

‘Hallo?’

‘Met Daniel?’

‘Ja. Met wie spreek ik?’

‘Met Holly Kennedy.’ Ze danste nerveus door de kamer in de hoop dat hij haar zich herinnerde.

‘Wie?’ schreeuwde hij toen het lawaai op de achtergrond harder werd.

Holly dook opgelaten op haar bed. ‘Met Holly Kennedy. Declan’s zus.’

‘O, Holly, hai. Wacht even, dan loop ik even ergens heen waar het stiller is.’

Holly werd weer met Greensleeves opgescheept en danste door haar slaapkamer en begon mee te zingen.

‘Sorry, Holly,’ zei Daniel en toen begon hij te lachen. ‘Hou je van Greensleeves?’

Holly kreeg een kleur als vuur en sloeg zichzelf tegen het hoofd. ‘Eh... nee, niet echt.’ Ze wist niet wat ze verder nog moest zeggen en ineens schoot het haar te binnen waarom ze hem belde.

‘Ik belde je om je voor een barbecue uit te nodigen.’

‘O, leuk. Ja, natuurlijk kom ik.’

‘Ciara is vrijdag over een week jarig. Ken je mijn zusje Ciara?’

‘Eh... ja, die met dat roze haar.’

Holly lachte. ‘Ja, stomme vraag, iedereen kent Ciara. Hoe dan ook, ze wilde dat ik je uitnodigde en ik moest je op subtiele wijze vertellen dat ze van je houdt en je kinderen wil baren.’

Daniel begon te lachen. ‘Ja... dat was beslist heel subtiel.’

Holly vroeg zich af of hij geïnteresseerd was in haar zusje, of Ciara zijn type was.

‘Ze wordt vijfentwintig.’ Om een of andere onbekende reden voelde Holly zich verplicht dat er aan toe te voegen.

‘O... aha.’

‘Eh... Denise en je vriend Tom komen ook, en Declan zal er natuurlijk ook zijn met zijn band, dus er zullen een heleboel mensen zijn die je kent.’

‘Ga jij ook?’

‘Natuurlijk!’

‘Mooi, dan ken ik zelfs nog meer mensen, nietwaar?’ lachte hij.

‘Leuk! Ze zal het enig vinden dat je komt.’

‘Nou, het zou toch onbeschoft zijn een uitnodiging van een prinses te weigeren.’

Eerst dacht Holly dat hij flirtte en toen realiseerde ze zich dat hij aan de documentaire refereerde dus mompelde ze een of ander onsamenhangend antwoord. Hij stond op het punt op te hangen toen ze plotseling iets bedacht. ‘O, en dan is er nog wat.’

‘Zeg het maar,’ lachte hij.

‘Ben je nog steeds op zoek naar iemand voor achter de bar?’

==

==

Hoofdstuk vijfentwintig

==

Het was goddank prachtig weer dacht Holly toen ze haar auto afsloot en naar het huis van haar ouders liep. Het weer was deze week drastisch veranderd, het had aan een stuk door geregend. Ciara was hysterisch omdat ze haar barbecue in het water zag vallen. Ze was de hele week onuitstaanbaar geweest, maar gelukkig werd het ineens – in ieders belang – beter en was de temperatuur weer net zo aangenaam als voorheen. Holly was al aardig bruin omdat ze de hele maand in de zon had gelegen – een van de voordelen van werkloos zijn – en ze had zin om haar bruine kleurtje te showen door een leuk spijkerrokje te dragen dat ze in de zomeruitverkoop had gekocht en een eenvoudig strak wit t-shirt, waardoor ze nog bruiner leek.

Holly was trots op het cadeautje dat ze voor Ciara had gekocht en ze wist dat het bij haar zusje in de smaak zou vallen. Het was een vlindertje aan een ringetje dat Ciara in haar navelpiercing kon dragen en in elk vleugeltje zat een kleine roze kristal. Ze had deze uitgekozen omdat hij natuurlijk goed bij Ciara’s nieuwe vlindertattoo en roze haar paste. Ze liep achterom op het gelach af en stelde verheugd vast dat er veel familie en vrienden waren gekomen. Denise was er al met Tom en Daniel – ze waren alle drie op het gras neergeploft. Sharon was er ook maar zonder John en zat met Holly’s moeder ongetwijfeld over Holly’s vorderingen in het leven te praten. Nou, ze was toch het huis uit, of niet? Dat was een wonder op zich. Toen Holly zag dat Jack er weer niet was, fronste ze haar voorhoofd. Sinds hij haar had geholpen met het opruimen van Gerry’s spullen, had hij opvallend afstandelijk gedaan. Zelfs toen ze klein waren had Jack Holly altijd heel goed begrepen en feilloos geweten wat ze wilde en voelde, maar toen ze hem had verteld dat ze na de dood van Gerry behoefte had aan ruimte, was het niet haar bedoeling geweest dat hij haar volledig zou negeren en aan haar lot zou overlaten. Het was niets voor hem zo lang geen contact te zoeken. Ze kreeg een nerveus gevoel in haar maag en hoopte dat er niets met hem aan de hand was.

Ciara stond in het midden van de tuin naar iedereen te schreeuwen en vond het heerlijk om het middelpunt van alle aandacht te zijn. Ze droeg een roze bikinitopje dat bij haar roze haar en afgeknipte spijkerbroek paste.

Holly liep met haar cadeautje naar haar toe. Het werd onmiddellijk uit haar hand gegrist en opengescheurd. Ze had zich de moeite kunnen besparen het mooi in te pakken.

‘O, Holly, wat prachtig!’ riep Ciara uit en sloeg haar armen om haar zus.

‘Gelukkig maar,’ zei Holly, blij dat ze de juiste keus had gemaakt omdat haar geliefde zus ongetwijfeld zou hebben laten merken als het níet in de smaak viel.

‘Ik doe hem meteen in,’ zei Ciara die haar huidige ring verwijderde en het ringetje met het vlindertje door haar huid duwde.

‘Jakkes,’ huiverde Holly. ‘Dat had ik niet hoeven zien. Bedankt, hè?’

De heerlijke geur van geroosterd vlees verspreidde zich door de tuin en het water liep Holly in de mond. Het verbaasde haar niet dat alle mannen zich rond de barbecue hadden geschaard en dat haar vader de belangrijkste positie bekleedde. Jagers moeten hun vrouwen nu eenmaal van voedsel voorzien.

Holly zag Richard en liep op hem toe. Ze deed geen moeite eerst een gesprek aan te knopen en zei recht voor zijn raap: ‘Richard, heb jij mijn tuin opgeknapt?’

Richard keek verward op van de barbecue. ‘Pardon? Of ik wat heb gedaan?’ De overige mannen staakten hun gesprek.

‘Heb jij mijn tuin opgeknapt?’ herhaalde ze met haar handen op haar heupen. Ze wist niet waarom ze zo geïrriteerd tegen hem deed, waarschijnlijk louter uit gewoonte, want als hij haar tuin had opgeknapt, had hij haar een enorme dienst bewezen. Het was vervelend om steeds thuis te komen en te zien dat weer een ander deel van haar tuin onder handen was genomen en geen idee te hebben wie het deed.

‘Wanneer?’ vroeg Richard, die in paniek de anderen aankeek alsof hij van moord werd beschuldigd.

‘O, dat weet ik niet,’ zei ze bits. ‘Ergens in de afgelopen weken, overdag.’

‘Nee, Holly,’ snauwde hij terug. ‘Sommigen van ons moeten werken.’

Holly keek hem nijdig aan en haar vader kwam tussenbeide voordat er in aanwezigheid van iedereen een familieruzie zou uitbreken. ‘Wat hoor ik nu, lieverd? Werkt er iemand in je tuin?’

‘Ja, maar ik weet niet wie,’ mompelde Holly. Ze wreef over haar voorhoofd en probeerde na te denken. ‘Ben jij het, pap?’

Frank schudde fanatiek zijn hoofd en hoopte dat zijn dochter ze nog allemaal op een rijtje had.

‘Ben jij het, Declan?’

‘Eh... denk nou eens na, Holly,’ zei hij sarcastisch.

‘Bent u het?’ Ze draaide zich om naar de vreemde man die naast haar vader stond.

‘Eh... nee, ik ben net in Dublin gearriveerd... eh... voor het... eh weekend,’ antwoordde hij nerveus met een Engels accent.

Ciara begon te lachen. ‘Kom, ik zal je helpen, Holly. is hier iemand aanwezig die in holly’s tuin werkt?’ schreeuwde ze naar de gasten. Iedereen stopte waar hij of zij mee bezig was en allemaal schudden ze niet-begrijpend hun hoofd.

‘Nou, dat was toch een stuk makkelijker,’ giechelde Ciara.

Holly schudde ongelovig haar hoofd naar haar zusje en voegde zich bij Denise, Tom en Daniel aan de andere kant van de tuin.

‘Hallo Daniel.’ Holly boog zich over hem heen en begroette hem met een kus.

‘Hallo Holly, lang niet gezien.’ Hij gaf haar een blikje bier dat naast hem stond.

‘Heb je je kabouter nog steeds niet gevonden?’ lachte Denise.

‘Nee,’ zei Holly die haar benen voor zich uitstrekte en op haar ellebogen leunde. ‘Maar het is zo eigenaardig!’ Ze vertelde Tom en Daniel het verhaal.

‘Kan het niet zijn dat je echtgenoot het geregeld heeft?’ flapte Tom eruit en Daniel keek zijn vriend doordringend aan.

‘Nee,’ zei Holly en wendde haar gezicht af, boos dat een vreemde op de hoogte was van haar privé-zaken. ‘Daar heeft het niets mee te maken.’ Ze keek Denise nijdig aan omdat ze het Tom had verteld. Denise stak hulpeloos haar handen omhoog en haalde haar schouders op.

‘Bedankt dat je gekomen bent, Daniel.’ Holly wendde zich tot hem en negeerde de andere twee.

‘Geen dank. Ik vond het leuk om te komen.’

Het was gek om hem niet in zijn gewoonlijke winterse kleding te zien; hij droeg een marineblauw onderhemd en een marineblauwe legershort dat tot net over de knieën reikte en donkerblauwe sportschoenen. Ze zag hoe zijn biceps spande toen hij een slok bier nam. Ze wist niet dat hij zo in vorm was.

‘Je bent heel erg bruin,’ zei ze en probeerde een excuus te bedenken waarom ze naar zijn biceps staarde.

‘Jij ook,’ zei hij en keek opzettelijk naar haar benen.

Holly lachte en vouwde haar benen onder zich. ‘Het gevolg van werkloos zijn. Wat is jouw excuus?’

‘Ik was vorige maand een poosje in Miami.’

‘Ooo, mazzelaar. Heb je het leuk gehad?’

‘Heerlijk,’ knikte hij glimlachend. ‘Ben jij er wel eens geweest?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Maar de meiden en ik gaan volgende week naar Spanje. Ik kan niet wachten tot het zover is.’ Ze wreef verheugd in haar handen.

‘Ja, ik heb het gehoord. Dat was natuurlijk een leuke verrassing voor jullie.’ Hij glimlachte en in zijn ooghoeken verschenen rimpeltjes.

‘Dat kun je wel zeggen, ja.’ Holly schudde haar hoofd, ze kon het nog steeds niet helemaal geloven.

Ze praatten een poosje over zijn vakantie en hun leven in het algemeen. Holly gaf het op om tijdens het gesprek haar hamburger op te eten. Het lukte haar niet om het ding te verorberen en tegelijk te praten zonder dat er tomatenketchup en mayonaise langs haar kin droop.

‘Ik hoop niet dat je met een vrouw naar Miami bent gegaan, want dan zal Ciara volledig kapot zijn,’ grapte ze en kon zichzelf wel een schop geven omdat ze zo nieuwsgierig was.

‘Nee,’ zei hij ernstig. ‘We zijn een paar maanden geleden uit elkaar gegaan.’

‘O, het spijt me dat te horen,’ zei ze oprecht. ‘Waren jullie lang bij elkaar?’

‘Zeven jaar.’

‘Wauw, dat is lang.’

‘Ja.’ Hij keek de andere kant op en Holly kon zien dat hij zich niet op zijn gemak voelde, dus veranderde ze snel van onderwerp.

‘Tussen twee haakjes, Daniel,’ zei Holly op fluistertoon, zodat Daniel zijn hoofd dichterbij moest houden. ‘Ik wilde je nog heel hartelijk bedanken voor de manier waarop je me na de documentaire hebt opgevangen. De meeste mannen rennen hard weg als ze een vrouw zien huilen. Jij niet en dat stel ik echt heel erg op prijs. Dus nogmaals bedankt.’ Holly glimlachte dankbaar.

‘Geen dank, Holly. Ik zie niet graag dat je van streek bent.’ Daniel glimlachte terug.

‘Je bent een goede vriend,’ dacht Holly hardop.

Daniel keek verheugd. ‘Waarom gaan we niet met z’n allen wat drinken voordat jullie vertrekken?’

Holly knikte enthousiast. ‘Misschien kan ik dan net zo veel over jou te weten komen als jij over mij weet,’ zei ze lachend. ‘Ik geloof dat je intussen mijn hele levensverhaal kent.’

‘Goed, dat is dan geregeld,’ zei Daniel en ze spraken een tijd af.

‘O, tussen twee haakjes, heb jij Ciara al haar verjaardagscadeau gegeven?’ vroeg Holly opgewonden.

‘Nee,’ lachte hij. ‘Ze heeft het op dit moment nogal... druk.’

Holly draaide zich om en zag haar zusje met een van Declan’s vrienden flirten, tot Declan’s grote afschuw. Holly lachte om haar zusje. Nu wist Daniel meteen uit welk hout haar zusje gesneden was.

‘Zal ik haar roepen?’

‘Doe maar,’ lachte Daniel.

‘Ciara!’ riep Holly. ‘Hier is nog een cadeautje voor je!’

‘Oo!’ gilde Ciara verheugd en liet een zeer teleurgesteld kijkende jongeman in de steek.

‘Wat is het?’ vroeg ze en plofte in het gras naast hen neer.

Holly knikte naar Daniel. ‘Het is van hem.’

Ciara keek hem opgewonden aan.

‘Ik vroeg me af of je het leuk zou vinden om achter de bar in Club Diva te werken.’

Ciara drukte haar handen tegen haar mond. ‘O, Daniel, dat zou geweldig zijn!’

‘Heb je ooit achter een bar gewerkt?’

‘Ja, heel vaak.’ Ze maakte een afwimpelend gebaar.

Daniel trok zijn wenkbrauwen op; hij wilde iets meer informatie.

‘Ik heb in bijna elk land waar ik ben geweest achter de bar gestaan. Echt waar!’ zei ze opgewonden.

Daniel glimlachte. ‘Dus je denkt dat je het wel kunt?’

‘Natuurlijk!’ gilde ze en sloeg haar armen om hem heen.

Elk excuus was goed, dacht Holly toen haar zusje Daniel bijna wurgde. Hij liep rood aan en maakte Holly duidelijk dat zij hem moest redden.

‘Oké, Ciara, zo is het genoeg,’ zei ze en trok haar zusje lachend weg. ‘Je moet je nieuwe baas niet vermoorden.’

‘Neem me niet kwalijk,’ zei Ciara die Daniel losliet. ‘Dit is helemaal te gek, Holly. Ik heb een baan!’ gilde ze.

‘Dat heb ik gehoord,’ lachte Holly.

Plotseling werd het heel erg stil in de tuin. Holly keek om zich heen om te zien wat er aan de hand was. Iedereen keek naar de serre en Holly’s ouders verschenen met een grote verjaardagstaart in de deuropening terwijl ze ‘Lang zal ze leve!’ zongen. De anderen zongen mee en Ciara genoot van alle aandacht. Toen haar ouders de tuin inliepen zag Holly dat er iemand achter hen liep met een enorme bos bloemen. Haar ouders liepen op Ciara toe en zetten de taart op de tafel voor haar neer en de vreemdeling achter hen liet langzaam het boeket zakken.

‘Mathew!’ Ciara hapte naar lucht.

Holly pakte Ciara’s hand toen ze wit werd.

‘Het spijt me dat ik zo stom ben geweest, Ciara,’ zei Mathew en zijn Australische accent galmde door de tuin. Enkele van Declan’s vrienden grinnikten besmuikt – blijkbaar voelden ze zich ongemakkelijk bij dit openlijke vertoon van emoties. Het was net alsof Mathew een scène uit een Australische soap naspeelde, maar drama had nu eenmaal altijd het gewenste effect op Ciara. ‘Ik hou van je! Neem me terug, alsjeblieft!’ riep hij en iedereen keek naar Ciara om te zien hoe ze zou reageren.

Haar onderlip begon te trillen. Ze rende op Mathew toe, sprong boven op hem, sloeg haar benen om zijn middel en haar armen om zijn nek.

Holly werd overmand door emoties en kreeg tranen in haar ogen omdat haar zusje herenigd was met de man van wie ze hield. Declan pakte zijn camera en begon te filmen.

Daniel sloeg zijn arm om Holly en kneep bemoedigend in haar schouder. ‘Het spijt me, Daniel,’ zei Holly terwijl ze haar tranen wegveegde, ‘maar ik geloof dat ze je zojuist heeft gedumpt.’

‘Dat is niet erg,’ lachte hij. ‘Het is sowieso niet verstandig om zaken met plezier te mengen.’ Hij leek opgelucht.

Holly keek naar Mathew die met Ciara in zijn armen ronddraaide.

‘O, zoek een kamer!’ riep Declan vol afschuw en iedereen lachte.

==

Holly glimlachte naar het jazzbandje en keek of ze Denise ergens zag. Ze hadden in Juicy afgesproken, hun favoriete café dat beroemd was vanwege de cocktails en relaxte muziek. Holly was niet van plan vanavond dronken te worden. Ze ging morgen naar Lanzarote en dan wilde ze fris en vrolijk zijn. Ze wilde zo veel mogelijk genieten van het weekje vakantie dat Gerry haar cadeau had gedaan. Ze zag Denise en Tom, die op een comfortabele, grote zwarte leren bank in een rustig deel van het café met uitzicht op de Liffey zaten. Daniel zat tegenover de tortelduifjes. Hij nipte fanatiek van zijn Strawberry Daiquiri en keek verveeld om zich heen. Tom en Denise hadden zoals gewoonlijk alleen maar oog voor elkaar.

‘Het spijt me dat ik te laat ben,’ verontschuldigde Holly zich. ‘Ik wilde alles ingepakt hebben voordat ik wegging.’

Daniel omhelsde en kuste haar. ‘Het is je anders niet vergeven,’ fluisterde hij haar in haar oor.

Denise keek op en glimlachte naar Holly. Tom zwaaide vluchtig en daarna gingen ze weer helemaal in elkaar op.

‘Ik begrijp niet waarom die twee nog mensen mee uit vragen. Ze kijken elkaar de hele tijd diep in de ogen en negeren iedereen. Ze zeggen niet eens wat tegen elkaar! En als je probeert een gesprek aan te knopen, geven ze je het gevoel dat je hen stoort. Volgens mij voeren ze een telepathisch gesprek,’ zei Daniel. Hij ging weer zitten, nam een slok van zijn cocktail en trok een vies gezicht. ‘Ik moet echt snel een biertje hebben.’

Holly lachte. ‘Zo te horen heb je al met al een fantastische avond.’

‘Sorry,’ verontschuldigde Daniel zich. ‘Het is zo lang geleden dat ik een menselijk wezen heb gesproken. Ik ben mijn manieren helemaal vergeten.’

Holly giechelde. ‘Ik kom je redden.’ Ze pakte de kaart met cocktails, koos een drankje met het laagste alcoholpercentage en ging in een comfortabele fauteuil zitten. ‘Ik zou zo in slaap kunnen vallen,’ zei ze en zakte onderuit.

Daniel trok zijn wenkbrauwen op. ‘Dat zou ik persoonlijk opvatten.’

‘Maak je geen zorgen, dat gebeurt niet,’ stelde ze hem gerust. ‘Zo, meneer Connelly, u weet werkelijk alles van mij. Vanavond is het mijn taak om meer over u te weten te komen, dus bereidt u zich maar voor op een verhoor.’

Daniel glimlachte. ‘Goed. Ik ben zover.’

Holly dacht over haar eerste vraag na. ‘Waar kom je vandaan?’

‘Ik ben geboren en getogen in Dublin.’ Hij nam een slok van de rode cocktail en kromp ineen. ‘Als iemand met wie ik ben opgegroeid ziet dat ik deze troep drink en naar jazz luister, heb ik een probleem.’

Holly giechelde weer.

‘Na de middelbare school ben ik het leger ingegaan,’ vervolgde hij.

Holly trok geïmponeerd haar wenkbrauwen op. ‘Waarom wilde je het leger in?’

Over het antwoord hoefde hij niet na te denken. ‘Ik had geen flauw idee wat ik met mijn leven wilde en het verdiende goed.’

‘Het redden van onschuldige levens speelde geen rol?’ vroeg Holly lachend.

‘Zover is het nooit gekomen, ik heb maar een paar jaar gediend.’

‘Waarom heb je ontslag genomen?’ Holly nam een slokje van haar cocktail die naar limoen smaakte.

‘Ik besefte dat ik trek had in cocktails en naar jazz wilde luisteren en dat was niet toegestaan in de legerbarakken,’ legde hij uit.

Holly giechelde. ‘Daniel toch.’

Hij grijnsde. ‘Het leger was gewoon niets voor mij. Mijn ouders waren naar Galway verhuisd omdat ze daar een café hadden gekocht en dat leek me wel wat. Dus ben ik ook naar Galway gegaan om in de pub van mijn ouders te werken. Toen mijn ouders met pensioen gingen, heb ik de zaak van hen overgenomen. Een paar jaar geleden besloot ik dat ik mijn eigen café wilde beginnen. Dus heb ik heel hard gewerkt, geld gespaard, de hoogst mogelijke hypotheek genomen en Hogan’s gekocht. En nu zit ik met jou te praten.’

Holly glimlachte. ‘Dat is een prachtig levensverhaal, Daniel.’

‘Het is gewoon een levensverhaal, niets bijzonders,’ glimlachte hij terug.

‘En wanneer speelde je ex een rol in je leven?’ vroeg Holly.

‘In de periode dat ik in Galway werkte, totdat ik weer naar Dublin terugging.’

‘Aha,’ knikte Holly begrijpend. Ze dronk haar cocktail op en bestudeerde de kaart. ‘Ik denk dat ik maar Sex on the Beach neem.’

‘Wanneer?’ plaagde hij. ‘Tijdens je vakantie?’

Holly gaf hem een speelse tik op zijn arm. Nog in geen duizend jaar.

==

==

Hoofdstuk zesentwintig

==

‘We’re all going on our summer Holly days!’ zongen de meisjes tijdens de rit naar het vliegveld. John had aangeboden hen weg te brengen, maar hij kreeg er snel spijt van. Ze gedroegen zich alsof ze het land nog nooit hadden verlaten. Holly kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst zo opgewonden was geweest. Het was net alsof ze weer op school zat en op schoolreisje ging. In haar tas zaten zakjes snoep, repen chocola en tijdschriften en ze zongen onophoudelijk onbenullige liedjes. Hun vliegtuig vertrok om negen uur ’s avonds, wat betekende dat ze in de vroege ochtend op hun bestemming zouden arriveren.

Toen ze bij de vertrekhal aankwamen, tuimelden ze over elkaar heen in hun haast om uit te stappen, terwijl John hun koffers uit de achterbak pakte. Denise stak haastig de weg over en rende de vertrekhal in alsof ze op die manier sneller op haar bestemming zou zijn, maar Holly wachtte op Sharon die afscheid van haar echtgenoot nam.

‘Wees wel voorzichtig, hè,’ zei hij bezorgd. ‘Doe geen domme dingen als je daar bent.’

‘Natuurlijk zal ik voorzichtig zijn, John.’

John luisterde niet. ‘Jullie kunnen hier de boel op stelten zetten, maar dat kan in andere landen beslist niet.’

‘John,’ zei Sharon en sloeg haar armen om zijn nek, ‘het wordt gewoon een heerlijke, ontspannen vakantie. Je hoeft je geen zorgen om mij te maken.’

Hij fluisterde iets in haar oor en ze knikte. ‘Ik weet het, ik weet het.’

Ze kusten elkaar lang en innig en Holly keek naar het stel met wie ze al zo lang bevriend was. Ze tastte in het voorvakje van haar tas of de envelop voor augustus erin zat. Over een paar dagen zou ze hem kunnen openmaken als ze op het strand lag. Wat een luxe. De zon, het strand, de zee én Gerry en dat allemaal op één dag.

‘Holly, wil jij op mijn geweldige echtgenote passen?’ onderbrak John Holly’s gedachten.

‘Natuurlijk John, maar je vergeet dat we maar een week gaan.’ Holly omhelsde hem lachend.

‘Dat weet ik, maar nu ik heb gezien wat jullie tijdens een avondje stappen uitspoken, maak ik me toch een heel klein beetje zorgen,’ glimlachte hij. ‘Amuseer je, Holly. Je verdient het.’

John keek hen na, terwijl ze zeulend met hun koffers de weg overstaken en de vertrekhal binnenliepen.

Holly bleef staan en haalde diep adem. Ze was dol op luchthavens. Ze hield van de geur, ze hield van het lawaai en ze hield van de sfeer, een plek waar iedereen vrolijk met zijn koffer sleepte en zich op de vakantie of op de thuiskomst verheugde. Ze vond het heerlijk om te zien hoe passagiers die geland waren enthousiast door hun familieleden werden ontvangen en ze vond het enig om te zien hoe ze elkaar allemaal omhelsden. Het was de ideale plek om naar mensen te kijken. Op het vliegveld kreeg ze altijd een opgewonden gevoel in haar maag, alsof ze op het punt stond iets bijzonders en verbazingwekkends te doen. En als ze in de rij stond bij de gate had ze altijd het gevoel alsof ze in een pretpark was en wachtte tot het haar beurt was om in de achtbaan te stappen. Dan voelde ze zich net een opgetogen kind.

Ze liep achter Sharon aan en ze voegden zich bij Denise die halverwege de extreem lange rij voor de incheckbalie stond.

‘Ik zei toch dat we vroeger hadden moeten weggaan,’ klaagde Denise.

‘Ach, dan hadden we net zo lang bij de gate moeten wachten,’ redeneerde Holly.

‘Ja, maar daar is meestal een bar,’ lichtte Denise toe, ‘en het is de enige plek in het hele stomme gebouw waar wij, fervente voorstanders van roken, mogen roken,’ mompelde ze.

‘Daar zit wat in,’ dacht Holly hardop.

‘Mag ik, voordat we zelfs nog maar vertrokken zijn, jullie erop wijzen dat ik niet van plan ben dronken te worden of wilde nachten te beleven. Ik wil gewoon met een boek bij het zwembad of op het strand luieren, zo nu en dan uit eten gaan en vroeg naar bed,’ zei Sharon met een ernstig gezicht.

Denise keek Holly geschokt aan. ‘Is het te laat iemand anders uit te nodigen, Hol? Wat denk je? Sharon’s koffers zijn nog gepakt en John kan nog niet ver zijn.’

Holly lachte. ‘Ik moet Sharon in deze gelijk geven. Ik wil ook relaxen en niet te veel van mezelf eisen.’

Denise trok een pruillip.

‘Ach, maak je niet druk, kleintje,’ zei Sharon zacht. ‘Ik weet zeker dat er genoeg andere kinderen van jouw leeftijd zijn met wie je kunt spelen.’

Denise stak haar middelvinger naar haar op. ‘Als we op Lanzarote landen en me gevraagd wordt of ik nog iets aan te geven heb, zal ik iedereen vertellen dat mijn twee vriendinnen droogkloten zijn.’

Sharon en Holly gniffelden.

Een half uur later hadden ze eindelijk ingecheckt. Denise rende als een gek naar de taxfreeshop om een gigantische voorraad sigaretten in te slaan.

‘Waarom kijkt dat meisje de hele tijd naar me?’ zei Denise met opeengeklemde kaken terwijl ze naar het meisje aan het eind van de bar keek.

‘Waarschijnlijk omdat jij de hele tijd naar haar kijkt.’ Sharon keek op haar horloge. ‘Nog maar een kwartier.’

‘Nee, heus, meiden.’ Denise draaide zich weer om en keek hen aan. ‘Ik ben echt niet paranoïde, ze kijkt echt de hele tijd naar ons.’

‘Waarom ga je niet naar haar toe om te vragen of ze even mee naar buiten gaat,’ grapte Holly en Sharon grinnikte.

‘Oh, here she comes,’ zong Denise en draaide haar rug naar het meisje toe.

Holly keek op en zag een mager meisje met blond haar en grote neptieten op hen toelopen. ‘Maak je borst maar vast nat, Denise, deze ziet er gevaarlijk uit,’ plaagde Holly en Sharon verslikte zich in haar drankje.

‘Hallo!’ riep het meisje met hoge, snerpende stem.

‘Hallo,’ zei Sharon die haar best deed om niet te lachen.

‘Ik wil niet onbeleefd zijn maar ik moest gewoon even weten of jij het echt bent!’

‘Ik ben het echt,’ zei Sharon sarcastisch. ‘In levende lijve.’

‘O, ik wíst het!’ gilde het meisje en sprong opgewonden op en neer. Het verbaasde niemand dat haar borsten niet mee bewogen. ‘Mijn vriendinnen zeiden aldoor dat ik me vergiste maar ik wíst dat jij het was! Ze zitten daar.’ Ze draaide zich om en wees naar het eind van de bar, waar de andere vier Spice Girls ter begroeting hun vingers bewogen. ‘Ik heet Cindy...’

Sharon verslikte zich weer in haar water.

‘...en ik ben een grote fan van jullie allemaal,’ riep ze opgewonden. ‘Ik vond die uitzending waar jullie allemaal in voorkwamen fantastisch, ik heb hem al tig keer gezien. Jij speelt prinses Holly, nietwaar?’ zei ze en wees met een gemanicuurde nagel naar Holly.

Holly deed haar mond open om wat te zeggen maar Cindy bleef praten.

‘En jij speelt haar hofdame!’ Ze wees naar Denise. ‘En jíj!’ riep ze nog harder en wees naar Sharon. ‘Jij bent bevriend met die Australische rockzangeres!’

De meiden keken elkaar verontrust aan toen ze een stoel pakte en bij hen kwam zitten.

‘Jullie moeten namelijk weten dat ik actrice ben...’

Denise rolde met haar ogen.

‘...en ik zou dolgraag aan zo’n programma meedoen. Wanneer vinden de opnames plaats voor de volgende aflevering?’

Holly deed haar mond open om uit te leggen dat ze eigenlijk geen actrices waren, maar Denise was haar voor.

‘We hadden het net over ons volgende project,’ loog ze.

‘O, geweldig!’ Cindy klapte in haar handen. ‘Waar gaat het over?’

‘Dat kunnen we nu nog niet zeggen maar we moeten voor de opnames naar Hollywood.’

Cindy keek alsof ze een hartaanval kreeg. ‘O, mijn god! Wie is jullie agent?’

‘Frankie,’ onderbrak Sharon Denise. ‘Dus Frankie en wij gaan allemaal naar Hollywood.’

Holly kon haar lachen niet inhouden.

‘Let maar niet op haar, Cindy, ze is gewoon vreselijk opgewonden,’ lichtte Denise toe.

‘Wauw, en terecht!’ Cindy keek naar de instapkaart die Denise op tafel had gelegd. ‘Wauw, jullie gaan ook naar Lanzarote?!’

Denise griste haar instapkaart van tafel en stopte hem in haar tas, alsof dat een verschil zou maken.

‘Daar gaan mijn vriendinnen en ik ook heen. Ze zitten daar.’ Ze draaide zich wéér om en zwaaide wéér naar hen en zij zwaaiden wéér terug. ‘We logeren in Costa Palma Palace. Waar logeren jullie?’

Het hart zonk Holly in de schoenen. ‘O, ik kan me de naam niet herinneren. Jullie wel?’ Ze keek Sharon en Denise met grote ogen aan.

Ze schudden fanatiek hun hoofd.

‘Ach, het maakt niet uit.’ Cindy haalde opgewekt haar schouders op. ‘Ik zie jullie wel als we geland zijn! Ik moet maar eens gaan, ik wil niet dat het vliegtuig zonder mij vertrekt!’ riep ze zo hard dat de mensen aan de omringende tafels zich omdraaiden en keken. Ze omhelsde de meisjes een voor een en liep naar haar vriendinnen terug.

‘Het ziet er naar uit dat we onze borsten toch nat moeten maken,’ zei Holly bedroefd.

‘Maak je niet druk,’ zei Sharon, de eeuwige optimist, opgewekt. ‘We kunnen haar toch gewoon negeren.’

Ze stonden op en liepen naar de gate. Terwijl ze in het vliegtuig naar hun stoelnummers zochten, zonk de moed Holly weer in de schoenen en ging ze snel in de stoel naast het raam zitten. Sharon ging naast haar zitten en het gezicht van Denise was goud waard toen ze zich realiseerde naast wie ze zou komen te zitten.

‘O, wat leuk! Jij zit naast mij!’ gilde Cindy tegen Denise. Denise keek Sharon en Holly zo vuil mogelijk aan en plofte naast Cindy neer.

‘Zie je wel? Ik zei toch dat je een speelkameraadje zou vinden,’ grinnikte Sharon, en Holly en zij schaterden het uit.

==

==

Hoofdstuk zevenentwintig

==

Vier uur later maakte het vliegtuig een glijvlucht over zee en landde op het vliegveld van Lanzarote. Iedereen juichte en klapte. Niemand in het vliegtuig was meer opgelucht dan Denise.

‘O, ik heb zo’n hoofdpijn,’ klaagde ze tegen de meisjes toen ze naar de bagageband liepen. ‘Dat stomme kind praat en praat en praat.’ Ze masseerde haar slapen en kneep haar ogen dicht, blij dat ze eindelijk rust had.

Ze baanden zich een weg door de menigte om goed zicht te hebben op de bagageband. Iedereen vond het een geweldig idee vlak naast de band te gaan staan en naar voren te leunen waardoor niemand kon zien wat eraan kwam. Ze stonden daar bijna een half uur voordat de band begon te lopen en een half uur later stonden ze nog op hun koffers te wachten, terwijl de meeste mensen naar buiten waren gelopen, waar de bussen stonden te wachten.

‘Stelletje krengen,’ zei Denise die boos op hen toeliep en haar koffer achter zich aan sleepte. ‘Wachten jullie nog steeds op jullie koffers?’

‘Nee, ik vind het gewoon op een vreemde manier heel opbeurend hier te staan en naar dezelfde overgebleven bagage te kijken die steeds maar weer rondgaat. Waarom ga jij niet alvast naar de bus, dan blijf ik nog even omdat ik het zo leuk vind,’ zei Sharon sarcastisch.

‘Nou, ik hoop dat ze jouw koffer zijn kwijtgeraakt,’ snauwde Denise. ‘Of nog beter, ik hoop dat hij is opengegaan en dat al je grote onderbroeken en beha’s op de band liggen en iedereen het kan zien.’

Holly keek Denise geamuseerd aan. ‘Voel je je nu beter?’

‘Pas als ik een sigaret kan opsteken,’ zei ze, maar ze glimlachte niettemin.

‘O, daar is mijn koffer!’ zei Sharon verheugd en tilde hem met een grote zwaai van de band, waardoor de koffer tegen Holly’s schenen knalde.

‘au!’

‘Sorry, maar ik moet mijn kleren redden.’

‘Als mijn kleren zijn kwijtgeraakt, sleep ik ze voor de rechter,’ zei Holly boos. Inmiddels was iedereen weg en waren ze de enigen in de hal. ‘Waarom ben ik altijd de laatste die op zijn bagage moet wachten?’

‘De wet van Murphy,’ legde Sharon uit. ‘Aha, daar is ie.’ Ze griste de koffer van de lopende band en knalde hem weer tegen Holly’s reeds pijnlijke schenen.

‘au! au! au!’ riep Holly terwijl ze over haar scheenbenen wreef. ‘Kon je die klotekoffer nou niet de andere kant op zwaaien?’

Sharon keek verontschuldigend. ‘Lieverd, je denkt toch niet dat ik van twee kanten ben!’

Het drietal ging op zoek naar hun hostess.

‘Hou op, Gary! Ga van me af!’ hoorden ze iemand gillen toen ze een hoek om gingen. Ze liepen op het geluid af en zagen een jonge vrouw in een rood uniform die werd aangevallen door een jongeman die eveneens een uniform droeg. De meisjes liepen op haar toe en ze fatsoeneerde zich.

‘Kennedy, McCarthy en Hennessey?’ vroeg ze met een plat Londens accent.

De meisjes knikten.

‘Hai, ik ben Victoria en jullie hostess voor de komende week.’ Ze glimlachte geforceerd. ‘Volg mij alsjeblieft, dan breng ik jullie naar je bus.’ Ze knipoogde schalks naar Gary en leidde de meisjes naar buiten.

Het was twee uur in de ochtend en toch werden ze begroet door een warme bries. Holly glimlachte naar de meisjes die het ook voelden – nu waren ze echt op vakantie. Toen ze in de bus stapten, juichte iedereen en Holly vervloekte hen allemaal in stilte, in de hoop dat dit geen goedkope laten-we-allemaal-vrienden-worden vakantie was.

‘Joehoe,’ zong Cindy. Ze was van haar stoel opgestaan en wuifde naar hen. ‘Ik heb voor jullie allemaal een plekje achterin vrijgehouden!’

Denise zuchtte luid over Holly’s schouder en de meisjes sjokten naar achteren. Holly had het geluk dat ze bij het raam zat, zodat ze de anderen kon negeren. Hopelijk begreep Cindy dat ze met rust gelaten wilde worden. De duidelijkste hint was natuurlijk wel het feit dat Holly haar had genegeerd vanaf het moment dat ze op hun tafeltje was toegelopen.

Drie kwartier later bereikten ze Costa Palma Palace en Holly kreeg weer vlinders in haar buik. Er was een lange oprijlaan en in het midden daarvan stond een rij hoge palmbomen. Voor de ingang was een grote fontein die door blauwe lampen werd verlicht en tot haar ergernis juichte iedereen in de bus wéér toen ze voor het hotel stopten. De meisjes kregen een ruim appartement toegewezen, dat bestond uit een slaapkamer met een lits-jumeaux, een zitkamer met slaapbank en balkon, een keukentje en natuurlijk een badkamer. Holly ging op het balkon staan en keek naar de zee. Hoewel het te donker was om iets te kunnen zien, kon Holly het water zachtjes op het zand horen klotsen. Ze sloot haar ogen en luisterde.

‘Sigaret, sigaret, ik moet een sigaret hebben.’ Denise kwam bij haar staan, rukte een pakje open en inhaleerde diep. ‘Ah... dat is beter, ik heb niet langer de behoefte om mensen te vermoorden.’

Holly lachte. Ze verheugde zich erop om samen met haar vriendinnen te zijn. ‘Hol, heb je er bezwaar tegen als ik op de slaapbank slaap? Dan kan ik de deur open laten en roken...’

‘Alleen als je de deur open laat staan, Denise,’ schreeuwde Sharon binnen. ‘Ik wil ’s morgens niet wakker worden in de stank van sigaretten.’

‘Bedankt,’ zei Denise blij.

Om negen uur die ochtend hoorde Holly dat Sharon opstond en tegen haar fluisterde dat ze naar het zwembad ging om ligstoelen te reserveren. Een kwartier later was Sharon weer terug. ‘De Duitsers hebben alle ligstoelen ingepikt,’ zei ze chagrijnig. ‘Als jullie me zoeken, ik ben op het strand.’ Holly mompelde slaperig een of ander antwoord en viel weer in slaap. Om tien uur besprong Denise haar in bed. Ze besloten op te staan en Sharon op het strand op te zoeken.

Het zand was heet onder hun voeten en ze moesten snel doorlopen om hun voetzolen niet te verbranden. Zo trots als Holly in Ierland op haar bruine kleurtje was geweest, hier was duidelijk dat ze net op het eiland waren gearriveerd: ze waren de witste mensen op het strand. Ze zagen Sharon in de schaduw van een parasol zitten lezen.

‘O, het is hier werkelijk prachtig, hè?’ Denise keek glimlachend rond.

Sharon keek op van haar boek en glimlachte. ‘Een paradijs.’

Holly keek om zich heen of Gerry naar hetzelfde paradijs was gekomen. Nee, hij was nergens te bekennen. Overal waren stelletjes; stelletjes die elkaar met zonnebrandolie insmeerden, stelletjes die hand in hand over het strand slenterden, stelletjes die strandbal speelden en vlak voor haar ligstoel lag een stelletje lekker dicht tegen elkaar aan te zonnen. Holly kreeg de tijd niet om neerslachtig te worden, want Denise had haar jurkje uitgetrokken en sprong in een piepklein tangaslipje met tijgermotief op het hete zand op en neer.

‘Wil een van jullie me insmeren?’

Sharon legde haar boek neer en keek over de rand van haar leesbril. ‘Ik wil het wel doen, maar je tieten en je kont doe je zelf maar.’

‘Verdorie,’ grapte Denise. ‘Laat maar, dan vraag ik het wel iemand anders.’ Ze ging op de rand van Sharon’s ligstoel zitten terwijl zij haar insmeerde. ‘Waarom hou je dat wikkelrokje aan, Sharon?’

‘Hoezo?’

‘Op die manier word je nooit egaal bruin.’

Sharon bekeek zichzelf en trok het korte rokje verder over haar benen. ‘Hoezo egaal? Ik word nooit bruin. Ik heb een mooie witte Ierse huid, Denise. Wist je niet dat wit het nieuwe bruin is?’

Holly en Denise lachten. Hoe Sharon ook in de loop der jaren had geprobeerd om bruin te worden, het eindigde er altijd mee dat ze verbrandde en daarna vervelde. Uiteindelijk had ze het opgegeven om bruin te worden en accepteerde het feit dat haar huid voorbestemd was om wit te zijn.

‘Bovendien lijk ik tegenwoordig net een vetbult en ik wil niemand de stuipen op het lijf jagen.’

Holly keek haar vriendin geërgerd aan omdat ze zichzelf een vetbult noemde. Ze was iets aangekomen maar beslist niet dik.

‘Waarom gaan jullie niet naar het zwembad en jagen al die Duitsers weg,’ grapte Denise.

‘Ja, meiden, we moeten morgen echt vroeger opstaan om een plekje bij het zwembad te reserveren, het strand gaat na een poosje vervelen,’ zei Holly.

‘Don’t vorry. Ve vill get ze Germans,’ grapte Sharon.

‘We kunnen het operatie zwembad noemen,’ plaagde Holly en Denise keek haar nijdig aan.

De meisjes bleven de rest van de dag op het strand en namen af en toe een duik in zee om af te koelen. Ze lunchten in de strandbar van het hotel en hadden al met al een luie dag, precies zoals ze zich hadden voorgenomen. Holly merkte dat geleidelijk alle stress en spanning van haar afgleed.

Die avond slaagden ze er met succes om de Barbie-brigade te ontlopen en dineerden in een van de vele restaurants in de drukke straat niet ver van het hotel.

‘Het is niet te geloven dat het pas tien uur is en dat we nu al naar ons appartement teruggaan,’ zei Denise, terwijl ze verlangend naar het enorme aantal bars keek.

De bars en cafés waren overvol en ook op straat stonden overal mensen. Uit elk gebouw klonk muziek en die mengeling zorgde voor een opmerkelijk bijzonder geluid. Holly kon de grond bijna onder haar voeten voelen trillen. Het gesprek stokte en ze namen alles in zich op: de beelden, de geluiden, de geuren. Vanaf alle kanten klonk luid gelach, klinkende glazen en gezang. Flikkerende en zoemende neonlichten deden hun best klanten te lokken en bareigenaren voerden een verbeten strijd voorbijgangers over te halen om binnen te komen en paaiden hen met pamfletten, gratis drankjes en andere lokkertjes.

Jonge gebruinde mensen hingen in grote groepen buiten bij de tafels rond en overal hing de geur van kokoszonnebrandolie. Holly schatte de gemiddelde leeftijd van de bezoekers en voelde zich oud.

‘We kunnen een drankje gaan drinken als je dat graag wilt,’ opperde Holly onzeker, terwijl ze naar de jonge, dansende mensen op straat keek.

Denise bleef staan en keek om zich heen om een bar uit te kiezen.

‘Hé, schoonheid.’ Een zeer aantrekkelijke man bleef staan en lachte zijn parelwitte tanden bloot. Hij had een Engels accent. ‘Heb je zin om wat te gaan drinken?’

Denise staarde de jongeman een poosje in gedachten verzonken aan. Sharon en Holly trokken een gezicht naar elkaar, omdat ze wisten dat Denise uiteindelijk toch niet vroeg naar bed zou gaan. Denise kennende, ging ze misschien helemaal niet naar bed.

Ten slotte ontwaakte Denise uit haar trance en rechtte haar schouders. ‘Nee, dank je. Ik heb een vriend en ik hou van hem!’ verkondigde ze trots. ‘Kom, meiden!’ zei ze tegen Holly en Sharon, en liep in de richting van het hotel.

De twee meiden bleven midden op straat staan. Ze konden het gewoon niet geloven en ze moesten rennen om haar in te halen.

‘Wat kijken jullie nou?’ glimlachte Denise.

‘Wie ben jij en wat heb je met mijn mannenverslindende vriendin gedaan?’ vroeg Sharon.

‘Al goed.’ Denise stak haar handen op en grinnikte. ‘Misschien is single zijn toch niet zo leuk als het lijkt.’

Holly sloeg haar ogen neer en schopte een kiezeltje voor zich uit. Dat was het zeker niet.

‘Ik ben blij voor je, Denise,’ zei Sharon blij. Ze sloeg haar arm om haar middel en drukte Denise even tegen zich aan.

Er viel een stilte en Holly luisterde naar de muziek die vervaagde, tot alleen nog de bassen te horen waren.

‘Ik voelde me zo oud in die straat,’ zei Sharon plotseling.

‘Ik ook!’ Denise zette grote ogen op. ‘Sinds wanneer gaan zulke jonge mensen uit?’

Sharon schoot in de lach. ‘Denise, de mensen worden niet jonger, wíj worden ouder, vrees ik.’

Denise dacht daar een poosje over na. ‘Nou, we zijn toch niet echt oud, verdomme. Ik bedoel het is nog geen tijd om onze dansschoenen aan de wilgen te hangen en onze wandelstokken te pakken. Als we willen, kunnen we de hele nacht doorgaan, we zijn gewoon... moe. Het was een lange dag... Mijn hemel, wat klink ik oud.’ Terwijl Denise tegen zichzelf praatte, keek Sharon naar Holly, die met gebogen hoofd een steentje voor zich uit schopte.

‘Gaat het wel, Holly? Je hebt al een poosje niets gezegd,’ vroeg Sharon bezorgd.

‘Ja, ik dacht na,’ zei Holly met gebogen hoofd.

‘Waarover?’ vroeg Sharon zacht.

Holly keek op. ‘Gerry.’ Ze keek de meiden aan. ‘Ik dacht aan Gerry.’

‘Laten we naar het strand gaan,’ stelde Denise voor en ze trokken hun schoenen uit en liepen door het koele zand.

Miljarden sterretjes twinkelden in een heldere, zwarte hemel. Het was net alsof iemand glitter in de lucht had gegooid en de glittertjes vast waren blijven zitten in een gigantisch zwart net. De volle maan hing laag boven de horizon en in het weerspiegelende schijnsel was de scheiding tussen zee en lucht zichtbaar. De meisjes zaten in het maanlicht op het strand. Het zachtjes, ritmisch klotsende water had een kalmerend en ontspannend effect op hen. De lucht was warm, maar een koel briesje streek langs Holly’s haar en kietelde haar huid. Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en zoog haar longen vol met frisse lucht.

‘Daarom heeft hij je hier gebracht, weet je,’ zei Sharon toen ze zag dat haar vriendin zich ontspande.

Holly glimlachte met gesloten ogen.

‘Je praat nooit over hem, Holly,’ merkte Denise terloops op, terwijl ze met haar vinger figuurtjes in het zand tekende.

Holly deed langzaam haar ogen open. ‘Dat weet ik,’ zei ze rustig, haar stem klonk warm en zacht.

Denise die cirkels in het zand tekende keek op. ‘Waarom niet?’

Holly zweeg een poosje en keek naar de zwarte zee. ‘Ik weet niet hoe ik over hem moet praten.’ Ze dacht even na. ‘Ik weet niet of ik moet zeggen “Gerry was” of “Gerry is”. Ik weet niet of ik verdrietig of blij moet zijn als ik met anderen over hem praat. Als ik blij ben wanneer ik over hem praat, veroordelen bepaalde mensen mij en verwachten dat ik de ogen uit mijn kop huil. En als ik van streek ben wanneer ik over hem praat, voelen ze zich ongemakkelijk.’ Ze staarde naar de zwarte zee die op de achtergrond tinkelde en toen ze weer sprak, was haar stem zachter. ‘Ik kan geen plagende dingen over hem zeggen zoals ik altijd deed, dat voelt verkeerd. Ik kan niet over de dingen praten die hij me in vertrouwen heeft verteld, omdat ik zijn geheimen niet wil verklappen, het zijn zíjn geheimen. Ik weet gewoon niet goed hóe ik over hem moet praten, maar dat betekent niet dat ik me hem hier niet herinner.’ Ze tikte tegen haar slapen.

De drie meisjes zaten in kleermakerszit in het mulle zand.

‘John en ik praten de hele tijd over Gerry.’ Sharon keek Holly met glinsterende ogen aan. ‘We praten over de keren dat hij ons aan het lachen maakte, en dat gebeurde váák.’ De meisjes lachten bij de herinnering. ‘We praten zelfs over de keren dat we ruzie hadden. Dingen die we leuk aan hem vonden, dingen die we écht vervelend van hem vonden.’

Holly trok haar wenkbrauwen op.

‘Zo was Gerry in onze ogen,’ vervolgde Sharon. ‘Hij was niet alleen maar aardig, maar hij was ook niet alleen maar vervelend. We herinneren ons álles van hem en daar is absoluut níets verkeerds aan.’

Er viel een lange stilte.

Denise was de eerste om die te verbreken. ‘Ik wou dat Tom Gerry had gekend.’ Haar stem trilde een beetje.

Holly keek haar verbaasd aan.

‘Gerry was ook mijn vriend,’ zei ze met tranen in haar ogen. ‘En Tom en Daniel hebben hem niet eens gekend. Dus probeer ik steeds dingen over Gerry te vertellen, zodat ze weten dat een van de aardigste mannen op deze aarde nog niet zo lang geleden míjn vriend was en ik vind dat íedereen hem had moeten kennen.’ Ze beet hard op haar trillende onderlip. ‘Ik kan niet geloven dat iemand van wie ik zo veel hou en die alles over mij weet, deze vriend niet kent van wie ik tien jaar heb gehouden.’

Een traan biggelde langs Holly’s wang en ze omhelsde haar vriendin. ‘Nou, Denise, dan zullen we gewoon steeds over hem moeten vertellen, nietwaar?’

==

De volgende ochtend besloten ze niet naar het vaste uurtje van de hostess te gaan, want ze waren toch niet van plan aan excursies of domme sportieve activiteiten deel te nemen. In plaats daarvan stonden ze vroeg op en deden mee aan de ligstoelendans. Ze renden rond het zwembad in een poging hun badlaken op een ligstoel te gooien zodat ze die dag van een plaatsje verzekerd waren, maar helaas waren ze nog niet vroeg genoeg opgestaan. (‘Slapen die rot Duitsers dan nooit?’ had Sharon boos geroepen.) Ten slotte, nadat Sharon stiekem de handdoeken van een paar onbewaakte ligstoelen had weggemoffeld, slaagden de meisjes erin drie ligstoelen naast elkaar te bemachtigen.

Net op het moment dat Holly in slaap sukkelde, hoorde ze snerpende kreten en stoof een groep mensen voorbij. Om een of andere reden vond Gary het vreselijk grappig om als travestiet rond het zwembad te rennen, terwijl Victoria hem achternazat. Iedereen bij het zwembad moedigde hen aan en de meisjes rolden met hun ogen. Uiteindelijk kreeg Victoria Gary te pakken en ze speelden het klaar boven op elkaar in het zwembad te vallen.

Iedereen applaudisseerde.

Minuten later, toen Holly rustig een baantje trok, kondigde een vrouw in een microfoon die aan haar hoofd bevestigd zat aan dat over vijf minuten de aquarobicsles in het zwembad zou beginnen. Victoria en Gary, geholpen door de Barbie-brigade, trokken iedereen van hun ligstoelen af en dwongen hen mee te doen.

‘O, wil je alsjeblieft opsodemieteren!’ hoorde Holly Sharon tegen een van de leden van de Barbie-brigade schreeuwen, terwijl het meisje haar het zwembad probeerde in te trekken. Holly werd weldra gedwongen het zwembad te verlaten toen een naderende kudde nijlpaardachtigen op het punt stond in het water te duiken voor de aquarobicsles. Ze doorstonden een ongelooflijk irritante les van een half uur, terwijl de instructrice de bewegingen in de microfoon schreeuwde. Toen het eindelijk was afgelopen, kondigden ze aan dat er een waterpolowedstrijd gehouden zou worden, dus sprongen de meisjes onmiddellijk van hun ligstoel op om op het strand rust en vrede te zoeken.

==

‘Hoor je ooit nog wel eens iets van Gerry’s ouders, Holly?’ vroeg Sharon, terwijl ze lui op hun luchtbedden op zee dobberden.

‘Ja, ze sturen me om de paar weken een kaartje om me te laten weten waar ze zijn en hoe het met ze gaat.’

‘Dus ze zijn nog steeds op die cruise?’

‘Ja.’

‘Mis je ze?’

‘Eerlijk gezegd denk ik niet echt dat ze het gevoel hebben dat ik nog bij ze hoor. Hun zoon is dood en ze hebben geen kleinkinderen, dus ik denk niet dat ze vinden dat er nog sprake is van een band tussen ons.’

‘Dat is klinkklare onzin, Holly. Je was met hun zoon getrouwd en dus ben je hun schoondochter. Dat is een sterke band.’

‘O, ik weet het niet,’ zuchtte ze. ‘Ik denk gewoon niet dat dat genoeg voor hen is.’

‘Ze zijn een beetje achtergebleven, of niet?’

‘Héél erg. Ze vonden het vreselijk dat Gerry en ik volgens hen “in zonde leefden”. Ze konden niet wachten tot we gingen trouwen. En tóen waren ze nog veel erger! Ze konden niet begrijpen waarom ik mijn achternaam niet wilde veranderen.’

‘Ja, dat herinner ik me nog,’ lachte Sharon. ‘Zijn moeder heeft me tijdens jullie huwelijk onomwonden de waarheid gezegd. Ze zei dat het de plicht van een vrouw was om haar naam te veranderen als een teken van respect voor haar echtgenoot. Kun je je dat voorstellen! Hoe durft ze!’

Holly lachte.

‘Ach, je bent beter af zonder hen,’ verzekerde Sharon haar.

‘Hallo, meiden.’ Denise kwam op haar luchtbedje aan drijven.

‘Hé, waar was je?’ vroeg Holly.

‘O, ik maakte een praatje met een of andere gozer uit Miami. Echt een aardige vent.’

‘Miami? Daar is Daniel op vakantie geweest,’ zei ze luchtig en streek met haar vingers door het heldere blauwe water.

‘Hmm,’ antwoordde Sharon. ‘Aardige vent, die Daniel, hè?’

‘Ja, hij is echt aardig,’ beaamde Holly. ‘En gemakkelijk in de omgang.’

‘Tom vertelde me dat hij werkelijk een slijtageslag achter de rug heeft,’ zei Denise die op haar rug ging liggen.

Sharon spitste haar oren. ‘Hoezo?’ vroeg ze nieuwsgierig naar roddels.

‘O, hij was met een of andere griet verloofd en ze zouden gaan trouwen en toen bleek dat zij vreemdging. Daarom is hij naar Dublin verhuisd en heeft Hogan’s gekocht, om bij haar vandaan te zijn.’

‘Ik weet het. Vreselijk, hè?’ zei Holly bedroefd.

‘Waar woonde hij dan eerst?’ vroeg Sharon.

‘In Galway. Hij had daar een pub,’ legde Holly uit.

‘O?’ zei Sharon verbaasd. ‘Hij heeft anders geen Galway-accent.’

‘Hij is in Dublin opgegroeid en toen naar Galway verhuisd, waar zijn familie een pub heeft. Toen is hij een paar jaar het leger ingegaan en vervolgens ontmoette hij Laura en heeft ontslag genomen uit het leger, en daarna is hij weer naar Dublin teruggekomen en heeft Hogan’s gekocht.’ Holly was buiten adem.

‘Erg veel weet je niet over hem, is het wel?’ plaagde Denise.

‘Tja, als Tom en jij die avond in de pub iets meer aandacht aan ons hadden geschonken, dan had ik waarschijnlijk niet zo veel over hem geweten,’ antwoordde Holly plagend.

Denise zuchtte diep. ‘Goh, ik mis Tom vreselijk,’ zei ze bedroefd.

‘Heb je dat die vent uit Miami verteld?’ lachte Sharon.

‘Nee, het was gewoon een kletspraatje,’ verdedigde Denise zich. ‘Eerlijk gezegd interesseert niemand me. Het is echt eigenaardig, ik kíjk niet eens meer naar andere mannen en daarmee bedoel ik dat ik ze niet eens zíe. En aangezien we op dit moment door honderden halfnaakte mannen omringd worden vind ik dat tamelijk veelzeggend.’

‘Volgens mij noemen ze dat liefde, Denise.’ Sharon glimlachte naar haar vriendin.

‘Wat het ook is, dit heb ik nog nooit eerder gevoeld.’

‘Het is een heerlijk gevoel,’ zei Holly meer tegen zichzelf.

Ze lagen een poosje in gedachten verzonken op hun luchtbedden en lieten zich wiegen op de zachte deining die een kalmerend effect op hen had.

‘Holy shit!’ gilde Denise ineens, zodat de andere twee zich rot schrokken. ‘Kijk eens hoe ver we zijn!’

Holly ging rechtop zitten en keek om zich heen. Ze waren zo ver van de kust dat de mensen op het strand net mieren leken.

‘O, shit!’ riep Sharon in paniek en zodra Sharon in paniek raakte wist Holly dat ze in moeilijkheden verkeerden.

‘Zwemmen, snel!’ gilde Denise en ze gingen op hun buik liggen en begonnen uit alle macht met hun handen te peddelen. Nadat ze een paar minuten onophoudelijk hun best hadden gedaan, gaven ze het buiten adem op. Tot hun afschuw waren ze nog verder afgedreven.

Het had geen zin, het werd snel eb en de stroming was te sterk.